Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

Jalis stond op en ging tussen hen staan. "Ik weet niet hoe jullie al die jaren vrienden zijn gebleven", zei ze, terwijl ze een strenge blik van de één naar de ander bracht.

Dagra wuifde afwijzend met een hand. "Ik ook niet."

"Ik wel," zei Oriken. "Ik ben het verchuldigd…" Hij slikte de rest van de woorden terug en drukte zijn lippen stevig op elkaar.

Dagra draaide langzaam zijn hoofd. Zijn ogen gingen omhoog om Oriken met een treurige blik aan te kijken. "Nu niet stoppen," zei hij kalm. "Denk je nog steeds dat je me iets verschuldigd bent? Wat ik voor je deed, deed ik te laat. Ik had eerder een kans, en die heb ik niet genomen. Je bent me niets verschuldigd."

Idioot! Oriken waarschuwde zichzelf. Je kon je mond niet houden. "Dag, kijk, het spijt me. Ik bedoelde niet - "

"Je bedoelde niet," grijnsde Dagra. "Je dacht niet na. Dat is jouw probleem, Oriken. Je denkt nooit." Met een zucht ging hij weer zitten.

Oriken staarde hem aan, maar Dagra zei niets meer en hield zijn ogen op de tegenoverliggende muur gericht, zijn vingers op de hanger om zijn nek. Toen Oriken zich tot Jalis wendde, keek ze hem sereen aan. Hij bedwong de drang om een sjaggie aan te steken, schudde zijn hoofd en liep de duisternis in. Het was lange tijd niet zo erg geweest tussen hem en Dagra. De plaats trof hen allebei.

Hoofdstuk Vier

Stenen Uit Verleden Tijden

"Wat gaan jullie meiden vandaag doen?"

Eriqwyn onderdrukte een zucht en schepte het laatste beetje soep in haar mond om te voorkomen dat ze haar moeder een slap antwoord gaf.

Aan de overkant deelde haar zus een blik met Eriqwyn. "Ik verwacht dat het een dag wordt zoals elke andere," zei Adri. "We zijn blij dat je met ons meedoet bij het ontbijt, moeder. Heb je goed geslapen?"

Hun moeder gaf Adri een kort knikje, toen wemde ze haar blik af en keek ze neer op haar eten.

"Terug in haar eigen wereld," mompelde Eriqwyn.

Adri schraapte haar keel. "Hoe gaan de jonge jagers met hun training om?"

"De meesten zijn veelbelovend, maar ze hebben nog een lange weg te gaan en zullen geen jagers zijn totdat ik ze als zodanig accepteer."

Adri wierp haar een platte blik toe. "Dat, zuster, is een begrip dat niet boven me uit vliegt als de leider van deze gemeenschap."

Eriqwyn boog haar hoofd uit eerbied. "Natuurlijk. Maar vertel me één ding, Adri. Als First Warder is het aanvaarden van de stagiairs mijn verantwoordelijkheid, maar waarom stond je op de groene heide van de godin erop Demelza naar voren te brengen?"

"Ah, ja. Demelza." Adri glimlachte strak. "Je afkeer van het meisje is heel duidelijk, en ik weet dat je haar anders nooit zou hebben geaccepteerd. Ik geef toe dat er iets met haar is dat me ook van streek maakt, maar ze is onschadelijk en ik geloof dat ze potentie heeft."

"Jij en Wayland zien iets in haar dat ik niet zie," zei Eriqwyn. "Haar vooruitgang is traag en haar aandacht is ver te zoeken."

Adri plaatste haar lepel in haar lege kom. "Het betekent niet dat ze niet kan leren. Ze woont alleen, Eri. Ze heeft bewezen dat ze zelfvoorzienend is sinds de oude Ina stierf. Ik heb haar zien terugkeren naar het dorp met konijnen, fazanten, manden met krabben. Op een keer zag ik haar een volwassen wolf, een nargut, terug naar haar hut slepen."

"Nou, ik weet niet hoe ze erin slaagde om ze te vangen zonder netten of vallen of een goed gerichte pijl. Wat ze lijkt te kunnen, komt niet overeen met haar waargenomen vaardigheden. Ik geloof niet dat ze heeft wat nodig is." Eriqwyn haalde haar schouders op. "Ongeacht. Wayland heeft de leiding over het meisje. Als iemand haar in een jager kan veranderen, is hij het. Hij is dol op Demelza en zijn geduld is ongeëvenaard."

"Wayland is een sterke Warder. Net als Linisa." Adri stond op van haar stoel en reikte over de tafel naar de kom van Eriqwyn. "Jullie drieën zijn misschien wel het meest capabele team van Warders dat dit dorp ooit heeft gekend. Minnow's Beck is inderdaad goed beschermd."

"Het is goed van u om dat te zeggen, zuster." Maar waartegen beschermd? Toen Adri de kamer verliet, stond Eriqwyn op van haar stoel en wierp een blik op hun moeder. "Ik ga nu bloemen plukken, mama," zei ze, zichzelf een beetje hatend omdat ze wist dat haar woorden minder in vriendelijkheid en meer in spot werden uitgesproken.

Haar moeder keek op en keek haar aan. Ondanks het verstrijken van de jaren die opgesloten zaten in haar herinneringen, toonden haar ogen even de geest van de vrouw die ze ooit was geweest.

"Oké, schat," zei ze met een vage glimlach. "Veel plezier."

Plezier. Eriqwyn dacht na over het woord toen ze de kamer uitliep. Alsof het leven nog steeds draait om touwtje springen en bloemen plukken. Ik ben opgegroeid, moeder. Net als Adri. We herinneren ons nauwelijks meer wat plezier is.

Een gebrabbel van stemmen kwam uit open deuren terwijl Eriqwyn Fallen-Shrine Row af liep, met haar boog ontspannen in de hand. Warmte en de geur van staal vulden de lucht terwijl ze langs de open voorkant van de smid liep. Tan, de jongere van de twee smeden, wierp een blik op van zijn werk en stak een hand op. Zonder de pas te onderbreken, beantwoorde Eriqwyn het gebaar met een kort knikje en liep verder.

Toen ze de zuidelijke rand van het dorp bereikte, stapte een figuur achter het laatste huis vandaan. Eriqwyn beet op haar tanden toen ze Shade herkende. Het donkere, glanzende haar van de vrouw viel om haar schouders, en het pure materiaal van haar lange rok en sjerpen die over haar borsten kruiste klampte zich vast aan haar figuur in de warme bries.

Shade stond naast een houten balk en hief haar hand op om het gladde hout te strelen. "Hallo, Eri," spinde ze. Haar bruine ogen glommen in de ochtendzon.

Eriqwyn liep langs haar heen, maar stopte toen Shade haar schouder aanraakte. "Wat wil je?" Snauwde Eriqwyn.

Shade glimlachte. "Wat een vijandigheid. Je weet dat ik dat leuk vind in een vrouw. Ik heb je een tijdje niet gezien, Eri. Heb je je voor me verstopt?"

"Ik hoef me niet voor je te verbergen," zei Eriqwyn bijtend. "En noem me geen Eri. Jij en ik zijn niet zo close."

"Wat jammer nou." De stem van Shade straalde evenveel sensualiteit uit als haar uiterlijk. "Hoe zou je willen dat ik je in plaats daarvan noem? Eerste Warder?"

"Dat zou acceptabel zijn."

"Zulke formaliteiten," klaagde Shade. "Ik dacht dat we daar al lang aan voorbij waren. Met de plaatsen waar jij en ik zijn geweest, zou ik zeggen dat we meer …innig verbonden zijn dan de meeste in Beck van Minnow." Haar ogen trokken langs het lichaam van Eriqwyn.

Eriqwyn wierp een blik op straat om er zeker van te zijn dat er geen afluisteraars waren. "Er is geen intimiteit tussen jou en mij," zei ze krachtig. "Als het er ooit was, is het al lang voorbij. Ik ken je zoals je bent, Shade. Je bent een edelsteen - mooi, maar koud."

Shade kwam een stap dichterbij en leek de korte afstand tussen hen te verkleinen. Haar vingers trokken zich een weg langs Eriqwyns blote schouder naar haar arm. "Voel ik koud aan?" Ze kwam nog dichterbij. "Of voel ik warm aan? Herinner je je die warmte, Eri? Je zou me eens moeten komen bezoeken, ik zou je eraan willen herinneren hoe aangenaam ik ben voor het oog en de aanraking."

Met een zucht van frustratie gloeide Eriqwyn en haalde Shade's hand van haar arm. "Je zult me aanspreken met respect voor mijn positie."

"Oh," spinde Shade met een verleidelijke glimlach, "maar ik respecteer je positie." Het puntje van haar tong kroop tussen haar tanden. "Stuk voor stuk."

Eriqwyn drong voorbij en stormde weg.

"Tot gauw!" Riep Shade haar na.

*****

Dagra greep zijn Avato-hanger en fluisterde een gebed tot de Dyade en hun profeten terwijl hij door het lage gras sjokte, nog vochtig van de stortbui van de vorige dag. In het westen strekte een reeks heuvels langs de horizon zich uit, de zwakste zucht van de oceaan dreef over hun toppen. In het oosten staken riet en rietgrassen uit het met mist beladen moerasland als torens van kleine tempels, terwijl spookachtige bollen fee-vuur sereen boven de witte lijkwade zweefden.