Scott Kaelen - De Verwoeste Stad

Ze hadden het moeras de rest van de vorige dag gevolgd, en toen het moeras eindelijk plaats maakte voor steviger land in het zuiden, stopte Jalis voor de nacht en sliepen ze onder de sterren. Sinds het aanbreken van de dag hadden ze een gestaag tempo aangehouden, in de hoop dat het uitgestrekte moeras eindelijk zou eindigen, zodat ze het binnenland in konden en teruggaan naar de Kingdom Road. Terwijl het eerste uur van de ochtend zich uitstrekte tot het tweede en het derde, voelde Dagra meer en meer alsof een verpletterende aanwezigheid de heide vulde.

Het was niet de open ruimte die hem van streek maakte, noch was het de mogelijkheid van enig fysiek gevaar; hij was tenslotte een vrijbuiter, en als het te zwaar werd, konden ze altijd terugkeren. Wat hem verontrustte, was de goddeloze atmosfeer die begon toen ze de Deadlands binnengingen en die sindsdien alleen maar was verslechterd. Hij kon de aanwezigheid van de Dyade nauwelijks diep in Scapa Fell voelen. Zijn enige hoop was dat Aveia zijn gebeden nog steeds hoorde, en dat haar tegenhanger Svey’s Trommelach ook luisterde vanuit het Geestenrijk; het was verontrustend, en - Dagra gaf met tegenzin toe - ironisch dat zijn hoop bijna opwoog tegen zijn gebeden op deze plaats waar de Dyade nooit had geregeerd, deze plaats die het domein was van een primitieve en lang geleden niet-vereerde godin.

"Vóór de Opstand," zei Dagra, meer tegen zichzelf dan de anderen, "ze hebben hun doden niet verbrand. Begroef ze gewoon en liet ze in de grond liggen om te bederven en rotten." Hij huiverde. "Goddeloos oefenen."

"Het was hetzelfde in de Arkh voordat de Dyad opkwam," zei Jalis. "Sommige plaatsen begraven hun doden zonder crematie - in de afgelegen gebieden waar ze nog steeds de Bound and Unbound aanbidden over de Dyad."

"Het maakte me nooit zoveel uit," merkte Oriken op. "Wat maakt het uit wat er met je gebeurt als je weg bent?"

"De doden moeten worden verbrand en hun as moet zich verspreiden in de wind," hield Dagra vol. "Laat de botten in de modder zinken, maar laat de geest vrij vliegen." Terwijl hij een stille toevoeging aan zijn gebed opzette, liet hij zijn hanger los en keek langs Jalis naar het westelijke hoogland. Op dat moment kwam de bovenste hoek van een vierkante stenen structuur in zicht tussen de verre heuvels.

Jalis had het ook gezien. Ze zweeg en deed haar rugzak af. "Is dat een kasteel?"

"Ik betwijfel het," zei Oriken. "Te klein."

"Het is groter dan die vestiging aan de rand." Dagra fronste naar het lelijke grijze blok dat even lang als breed was. "Geen ramen op de benedenverdieping. Wie zou op zo'n plek willen wonen?"

"Ik denk niet dat het is gebouwd voor comfort," zei Oriken. "Het is meer dan waarschijnlijk een oude nederzetting."

"Hm." Jalis had de kaart in haar hand en wees er met een vinger op. "Het is hier. Caer Valekha." Ze wierp een blik over de kaart. "Dat betekent dat we iets minder dan halverwege Lachyla zijn."

"Bijna voorbij het punt van geen terugkeer", mompelde Dagra. "Wanneer de bestemming dichterbij is, is de verstandige route verdergaan."

Oriken trok een wenkbrauw op. "Hoor ik een golf van enthousiasme?"

Dagra snoof. "Meer als oplossing."

"Wacht." Jalis staarde naar het bolwerk, terwijl ze de kaart weer opzij legde en haar rugzak over haar schouder slingerde. "Ik dacht dat ik beweging zag."

"Zag je iets," vroeg Dagra terwijl hij langs de rand van het moeras liep. "Het is het stofspoor achter me als ik me omdat ik haast maak om deze plek te verlaten."

"Dag heeft gelijk," zei Oriken terwijl ze zich haastten om hem bij te houden. "Het is niet te zeggen wat daar is, maar het is niet ons doel en ik ben niet nieuwsgierig genoeg naar de cravanten en de kluizenaar."

Jalis knikte. "Akkoord."

Nadat hij afstand tussen hen en het fort had gemaakt, wierp Dagra een omzichtige blik over zijn schouder naar het gebouw. Caer Valekha. Waarom moesten plaatsen destijds zulke grimmige namen hebben? Terwijl ze verder gingen, kromp het bolwerk achter de heuvels, waarachter een glinsterende strook boven de horizon lag - de ochtendzon glinsterde vanaf de kustlijn. "Het is lang geleden dat ik de Echilan-oceaan voor het laatst heb gezien," zei hij weemoedig.

"Ja." Oriken zuchtte en blafte toen lachend. "Weet je nog toen we helemaal naar Mount Sentinel gingen?"

Dagra knikte. "Klauteren over de uitlopers om zo ver mogelijk over het water te kijken."

"We konden niet hoger klimmen."

"En er was daar verdomd allesbehalve schuimende golven."

Oriken lachte. "Dat is waar. Het was een behoorlijk ongelofelijk einde van een verder leuk avontuur. Je grootouders waren ziek van zorgen."

"Ze hebben me wekenlang niet uit het oog verloren. Ja dat herinner ik me."

"Heren, ik haat het om de nostalgie te onderbreken, maar het lijkt erop dat het droge land weer opraakt."

Dagra keek vooruit en zag dat ze gelijk had. Zijn besluit wankelde. Hoewel de moerasmist aan het verdwijnen was, verspreidden de veelbetekenende tekenen van door moeras aangetaste grond zich niet alleen links van hen, maar nu ook vóór hen, waardoor de weg werd geblokkeerd. Een halve mijl afstand, markeerde een donkergroene strook naaldbomen de terugkeer van vaste grond. "Als we naar het westen blijven gaan, is er een kans dat de wetlands dichterbij de kust uitdunnen."

"Dat is positief." Oriken sloeg een hand op de schouder van Dagra. "We zullen een weg vinden. Dat doen we altijd. Rechts?"

"Aye," mompelde Dagra. "Dat doen we altijd."

Hun geluk kwam lang voordat ze de kustlijn bereikten. Vijfhonderd meter langs de rand van het moeras was een ruwe kruising van gedeeltelijk verzonken boomstammen in rijen van drie over het moeras geslingerd.

"Nou, daar ga je." Oriken grijnsde. "Dat was nuttig van iemand."

"Godzijdank," zei Dagra. "Maar ik blijf niet hangen om iedereen te ontmoeten die het heeft gebouwd." Hij plaatste een voet op de eerste half onder water liggende boomstronk en testte zijn gewicht erop. "Lijkt stevig genoeg." Hij stapte op het hout, vond zijn evenwicht en liep naar de volgende boomstronk.

Jalis sprong licht op het hout. "Deze loopbrug ziet er decennia oud, misschien al eeuwenoud uit en ligt waarschijnlijk op de overblijfselen van een vorige kruising. Wie het heeft gebouwd, moet lang dood zijn."

"Honderd jaar of een dag, de goden zien de toekomst en zetten de stukken op hun plaats," zei Dagra. "Ze sturen dingen om ons te testen, maar ze sturen ook dingen om ons te helpen."

"Hé, Dag," riep Oriken van achteren. "Het kan me niet schelen of het goden of geitenherders zijn. Wat je ook maar naar de andere kant brengt."

Dagra schudde zijn hoofd. "De goden gebruiken je al jaren om me te testen, Orik. Spot maar met alles wat je wilt, mijn vriend. Een dezer dagen zal ik je overtuigen dat ik gelijk heb." Glimlachend naar zichzelf, voegde hij eraan toe, Ook al duurt het tot het hiernamaals.

*****

Eriqwyn dwaalde langs de zacht oprijzende kustlijn op enkele meters van de rotsachtige kust. Het gedempte geklots van het getij was het enige geluid anders dan de verre kreten van meeuwen achter haar. Verderop waren er geen vogels, want de groene grassen vergeelden en werden dunner tot levenloze aarde. De gestage helling van de kust rees naar een klif die uitsteekt in de oceaan en omcirkelt het verre voorgebergte van het land. Met nauwelijks een struik of ziekelijk uitziende boom in zicht, helde de dorre aarde af naar een dreigende, grillige muur die zich helemaal in de heide uitstrekte. Een andere muur bedekte de zuidelijke rotspartij en achter de aardlaag vervaagden de wazige toppen van torens en torenspitsen tegen de blauwe hemel.

Haar boog was gespannen, maar Eriqwyn verwachte niet het te moeten gebruiken. Hoe dichter ze naar de omtrek van de Verboden Plaats liep, hoe groter de kans dat dieren van welke aard dan ook werden gezien; net als bij het gras, wierpen de wezens zich terug in de hoge en oude muur. Hier bestond slechts één reden waarvoor ze misschien een wapen nodig had en ze bad tot de godin dat een dergelijke gebeurtenis nooit aan het licht zou komen.