Sophie Love - Voor altijd, bij jou

VOOR ALTIJD, BIJ JOU

(DE HERBERG VAN SUNSET HARBOR—BOEK 3)

S O P H I E L O V E

Sophie Love

Sophie Love is al heel haar leven fan van het romantische genre, en ze is nu verheugd haar eerste romantische serie aan te kunnen bieden: VOOR NU EN VOOR ALTIJD (DE HERBERG VAN SUNSET HARBOR—BOEK 1). Sophie zou het heel leuk vinden van u te horen, dus breng alstublieft een bezoekje aan www.sophieloveauthor.com om haar een e-mail te sturen, u in te schrijven voor de nieuwsbrief, gratis e-books te ontvangen, het laatste nieuws te lezen, en in contact te blijven!

Auteursrecht © 2016 Sophie Love. Alle rechten voorbehouden. Behalve wanneer toegestaan volgende de Amerikaanse Copyright Act uit 1976, mag geen enkel deel van deze publicatie worden gereproduceerd, verstrekt of in enige andere vorm of op enige andere manier, of in een database of gegevensbestand worden opgeslagen zonder voorafgaande toestemming van de auteur. Dit ebook is voor uw persoonlijke vermaak gelicentieerd. Dit ebook mag niet worden verkocht of aan anderen worden gegeven. Als u dit boek met een ander wilt delen, koop dan alstublieft een nieuw exemplaar voor elke ontvanger. Als u dit boek leest en het niet heeft aangeschaft, of het niet voor u is gekocht, retourneer het dan en koop uw alstublieft uw eigen exemplaar. Dank u wel voor uw respect voor het harde werk van deze auteur. Dit werk is fictie. Namen, personages, bedrijven, organisaties, plaatsen, gebeurtenissen en incidenten zijn een product van de voorstelling van de auteur of worden fictief gebruikt. Iedere gelijkenis met echte personen, levend of dood, is volledig toevallig. Jack-afbeelding: Auteursrecht EpicStockMedia, gebruikt onder licentie van Shutterstock.com.

BOEKEN VAN SOPHIE LOVE

DE HERBERG BIJ SUNSET HARBOR

VOOR NU EN VOOR ALTIJD (Boek 1)

VOOR ALTIJD EN EEUWIG (Boek 2)

VOOR ALTIJD, BIJ JOU (Boek 3)

WAS HET MAAR VOOR ALTIJD (Boek 4)

INHOUDSOPGAVE

HOOFDSTUK EEN

HOOFDSTUK TWEE

HOOFDSTUK DRIE

HOOFDSTUK VIER

HOOFDSTUK VIJF

HOOFDSTUK ZES

HOOFDSTUK ZEVEN

HOOFDSTUK ACHT

HOOFDSTUK NEGEN

HOOFDSTUK TIEN

HOOFDSTUK ELF

HOOFDSTUK TWAALF

HOOFDSTUK DERTIEN

HOOFDSTUK VEERTIEN

HOOFDSTUK VIJFTIEN

HOOFDSTUK ZESTIEN

HOOFDSTUK ZEVENTIEN

HOOFDSTUK ACHTTIEN

HOOFDSTUK NEGENTIEN

HOOFDSTUK TWINTIG

HOOFDSTUK EENENTWINTIG

HOOFDSTUK TWEËENTWINTIG

HOOFDSTUK DRIEËNTWINTIG

HOOFDSTUK VIERENTWINTIG

HOOFDSTUK VIJFENTWINTIG

HOOFDSTUK ZESENTWINTIG

HOOFDSTUK ZEVENENTWINTIG

Emily bekeek het prachtige meisje dat vredig lag te slapen in Daniels bed. Haar blonde haar lag uitgespreid over het witte kussen. Haar gelaatstrekken waren zonder enige twijfel die van Daniel. Ze zag eruit als een engeltje.

Buiten was het donker. Het enige licht in de kamer kwam van manestraal die tussen de gordijnen kroop en de kamer zacht blauw kleurde. Emily wist niet meer hoe laat het was, maar afgaand op hoe moe ze was kon het dageraad niet ver weg zijn.é

Ze hoorde hoe de deur krakend openging. Ze keek over haar schouder en zag Daniel in de deuropening staan, zijn silhouet omgeven door het warme licht van de open haard van het koetshuis. Haar hart sloeg over bij de aanblik. Hij was als een geestverschijning, als een soldaat teruggekeerd uit de oorlog.

“Slaapt ze nog?” fluisterde hij.

Emily knikte. Hij was inderdaad terug en stond daar pal voor haar na een afwezigheid van zes weken, maar toch kon ze het nog niet helemaal vatten - kon ze zich nog niet helemaal openstellen. Het was alsof ze erop zat te wachten dat hij er weer vandoor zou gaan, dat hij Chantelle even vlug uit haar leven zou plukken als hij haar erin had gebracht.

Samen verlieten ze de kamer, en sloten de deur zachtjes om het slapende kindje niet wakker te maken.

“Het was vast een lange rit uit Tennessee,” zei Emily. Ze hoorde hoe stijfjes haar stem klonk, en hoe gemaakt ze zich plotseling rond Daniel voelde. “Je zal wel bekaf zijn.”

“Dat zijn we denk ik allemaal,” antwoordde Daniel, en erkende zo in één klap de ellende die hij haar had toebedeeld.

Ze gingen samen aan de tafel zitten, en Daniel keek Emily doordringend aan, met een ongeveinsde blik in zijn ogen.

“Emily,” begon hij, en zijn stem brak gelijk, “Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, ik krijg de woorden er niet goed uit. Je weet toch hoeveel moeite ik heb met dit soort dingen.”

Hij glimlachte flauwtjes. Emily glimlachte terug, maar haar hart bonsde van angst. Zou het nu komen? Het bericht dat hij en Chantelle zouden vertrekken? Was hij alleen maar teruggekomen om haar oog in oog te vertellen dat het voor altijd voorbij was? Ze voelde tranen in haar ogen opwellen. Daniel reikte over de tafel en klopte haar op de hand. Dat gebaar was genoeg om haar ingehouden tranen uit haar ogen te laten stromen, over haar wangen, zachtjes tikkend de tafel op.

“Het spijt me zo,” zei Daniel. “Ik weet dat dat niet genoeg is, maar het is alles wat ik heb, Emily. Het spijt me verschrikkelijk wat ik je allemaal heb aangedaan. Dat ik er zomaar vandoor gegaan ben.”

Emily hakkelde, verstomd dat hij niet de woorden had uitgesproken waarvoor ze zich schrap had gezet.

“Maar je hebt wel op de correcte manier gehandeld,” zei ze. “Je bent naar je dochter gegaan. Je hebt je verantwoordelijkheid genomen. Ik zou niets anders verwacht hebben.”

Ditmaal keek Daniel perplex, alsof zij de woorden die hij had verwacht niet had uitgesproken. “Maar ik ben toch bij jou weggegaan?” zei hij.

“Weet ik,” antwoordde Emily, met een pijnscheut door haar hart die net zo heftig was als toen hij pas vertrokken was. “En ik zal er geen doekjes om winden, het deed zeer. Maar wat je hebt gedaan maakt je in mijn ogen wel een man met karakter.” Ze kon eindelijk door haar tranen heen zien. “Je hebt gedaan wat je moest doen. Je bent een echte vader geworden. Denk je nu echt dat ik dat tegen je zou gebruiken?”

“Dat…dat weet ik niet,” hapte Daniel naar adem.

Hij droeg een uitdrukking die Emily niet eerder op zijn gezicht had gezien. Het was er een van totale opluchting. Toen besefte ze dat hij had verwacht dat ze woest op hem zou zijn, en een hele stroom aan verwijten op hem zou loslaten. Maar Emily was nooit boos geweest, alleen maar panisch dat ze nooit met zijn tweeën een leven zouden kunnen opbouwen nu Daniel voor een dochter moest zorgen.

Ditmaal was het Emily’s beurt om hem te troosten, om hem duidelijk te maken dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen over zijn gedrag. Ze gaf hem een kneepje in zijn hand. “Ik ben zo blij”, zei ze, glimlachend door de gedroogde tranen op haar wangen, “niet gewoon blij. Ik ben dolgelukkig. Ik had dit nooit als een optie beschouwd. Dat je haar met je mee naar huis zou nemen. Daniel, ik kan op dit moment gewoon niet gelukkiger”.

Daniel toverde een brede lach op zijn gezicht. Hij snelde van de tafel en trok Emily van haar stoel zijn armen in. Hij kuste haar gezicht, haar nek, als probeerde hij de tranen weg te kussen die door zijn toedoen waren gevallen.

Emily voelde haar hele lichaam ontspannen, de spanning loste op. Haar lichaam had zes weken lang in sluimertoestand verkeerd, en nu ontwaakte Daniel zomaar al wat in haar tot woestenij was geworden.

Ze zoende hem terug, wellustig en met toenemende hartstocht. Hij was haar Daniel, met dezelfde houtgeur van bos en frisse lucht, met zijn ruwe handen over haar lichaam, met haar vingers verstrengeld in zijn haar. Hij proefde naar Daniel, naar munt en thee, en die smaak had een Pavlov-reactie op Emily’s begeerte.

Toen hij zich uit de kus terugtrok, voelde Emily een gapende leegte.

“Het kan nu niet”, zei hij zachtjes. “Niet hier. Niet terwijl Chantelle daar slaapt.”