Sophie Love - Voor altijd, bij jou

“Wat lust je?” vroeg Emily. “Ik kan pannenkoeken maken, toast, eieren. Of heb je liever cornflakes?”

Chantelle’s ogen werden groot van verbazing en Emily realiseerde zich met een pijnscheut dat ze waarschijnlijk nooit eerder had mogen kiezen. Misschien had ze niet eens ontbijt gekregen.

“Ik heb wel trek in pannenkoeken,” zei Emily. “En jij, Chantelle?”

“Pannenkoeken,” zei ze.

“Hé, weet je wat?” voegde Emily toe. “We kunnen naar het grote huis toe en daar ontbijten. Ik heb nog bosbessen in de koelkast, kan ik die in de pannenkoeken doen. Wat vind je ervan, Chantelle? Wil je het grote huis zien?”

Ditmaal knikte Chantelle enthousiast. Daniel leek opgelucht dat Emily deze ochtend het voortouw had genomen. Emily kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij zich met de situatie geen raad wist.

“Hé,” stelde ze zachtjes voor, voorzichtig, om hem niet op de teentjes te trappen. “Waarom help je Chantelle niet even met aankleden?”

Hij knikte gehaast, alsof hij zich er een beetje voor geneerde dat dat niet eens in hem was opgekomen. Met een wat houterige tred bracht hij het kleine meisje naar de slaapkamer zodat ze zich kon omkleden. Emily zag ze gaan en merkte op hoe ongemakkelijk Daniel eruitzag bij het uitvoeren van deze simpele oudertaak. Ze vroeg zich af of een van de problemen die hij in Tennessee had ervaren het wennen aan de vaderrol was geweest, en of hij zo druk was geweest met praktische zaken – huisvesting, scholing, voeden – dat hij nog niet de gelegenheid had gekregen om te verwerken dat hij nu een vader moest zijn.

Toen iedereen eindelijk klaar was, verlieten ze het koetshuis en liepen het grindpad op in de richting van de B&B. Chantelle schopte steentjes van de oprijlaan en lachte om de geluidjes die ze met haar schoenen kon maken. Ze hield de hele weg lang Daniels hand stevig vastgeklemd, maar geen van beiden leken daarbij op hun gemak. Daniel zag er stijf en ongemakkelijk uit, alsof hij wanhopig poogde vooral niets verkeerd te doen en het broze wezentje dat aan zijn zorg was toevertrouwd niet te breken. Aan de andere kant zag Chantelle er radeloos uit, alsof ze Daniel nooit meer los wilde laten, alsof dat haar onwaarschijnlijk veel verdriet zou doen.

Emily wist niet zeker wat ze nu het best kon doen. Met enige aarzeling pakte ze de andere hand van het meisje in de hare, en ze was blij en opgelucht dat Chantelle niet terugdeinsde of haar hand terugtrok. Daniel leek eveneens een stuk opgeluchter door Emily’s tussenkomst en begon zich wat normaler te gedragen. Chantelle’s grip op zijn hand werd op zijn beurt iets losser.

Gedrieën liepen ze de trap van de veranda op naar de voordeur, en Emily ging hen voor naar binnen.

Chantelle bleef in de deuropening hangen, alsof ze er niet helemaal gerust op was dat ze op zo’n plek thuishoorde. Ze keek achterom naar Daniel ter aanmoediging. Hij glimlachte geruststellend en knikte. Aarzelend stapte Chantelle naar binnen en Emily voelde haar hart overslaan van emotie. Ze vocht om haar tranen tegen te houden.

Emily kreeg meteen de indruk dat Chantelle sprakeloos was van het huis waar ze zich nu in bevond. Ze staarde naar alles om haar heen, naar de grote, brede trap met gepolijste balustrades en crèmekleurige tapijt, naar de kroonluchter en de gigantische antieke receptiebalie die bij Rico vandaan kwam. Ze leek zelfs verstomd door de kunstwerken en foto’s in de gang.

De enige vergelijking die bij Emily opkwam was met die van een kind dat voor het eerst het huis van de Kerstman binnenstapt.

Emily liet haar de woonkamer zien, en Chantelle snakte zachtjes naar adem toen haar oog op de piano viel.

“Je mag er best op spelen als je dat wilt,” moedigde Emily haar aan.

Dat liet Chantelle zich geen tweede keer zeggen. Ze ging rechtstreeks op de antieke piano in de nis van de erker af en begon op de toetsen te tingelen.

Emily glimlachte naar Daniel. “Ik vraag me af of we een toekomstig musicus in ons midden hebben.”

Daniel bekeek Chantelle haast met een blik van verwondering, alsof hij zich niet kon voorstellen dat ze daadwerkelijk bestond. Emily vroeg zich af of hij eigenlijk ooit eerder contact met kinderen had gehad. Zijzelf had tal van keren op Bens nichtjes gepast, en wist er dus op z’n minst een beetje iets van af. Daniel zag er daarentegen uit alsof dit hem ver te boven ging.

Op dat moment stopte Chantelle met spelen. Het geluid van haar dissonante tonen had de honden erop geattendeerd dat er iemand thuis was gekomen, en ze begonnen vanuit de bijkeuken te blaffen.

“Hou je van honden?” vroeg Emily aan Chantelle. Ze had besloten dat ze hier het voortouw zou nemen.

Chantelle knikte enthousiast.

“Ik heb er twee,” vervolgde Emily. “Regen is de puppy, en Mogsy zijn moeder. Wil je ze ontmoeten?”

De grijns op Chantelle’s gezicht werd breder.

Toen Emily haar de gang in leidde, voelde ze Daniels hand op haar arm.

“Is dat wel een goed idee?” vroeg hij zachtjes fluisterend toen ze naar de keuken liepen. “Ze zullen haar toch niet bang maken? Of bijten?”

“Welnee,” stelde Emily hem gerust.

“Maar je hoort zo vaak over honden die kinderen aanvallen,”mompelde hij.

Emily rolde met haar ogen. “Dit zijn Mogsy en Regen, weet je nog? De mafste, sufste honden van de hele wereld.”

Ze kwamen bij de keuken aan en Emily wees Chantelle de bijkeuken. Ze had de deur nog niet opengedaan of de honden begonnen op te springen en naar hen te keffen. Daniel stond uiterst gespannen te kijken terwijl Regen rondjes om Chantelle rende, terwijl Mogsy aan haar truitje krabde en haar probeerde te likken. Maar Chantelle vond het helemaal het einde. Ze barstte los in gegiechel.

Daniel sperde zijn ogen open van verrassing. Emily wist intuïtief dat hij Chantelle hier voor de eerste keer zoveel vreugde ten toon zag spreiden.

“Volgens mij vinden ze je leuk,” zei Emily met een glimlach tegen Chantelle. “We kunnen ze wel mee naar buiten nemen, als je dat leuk vindt.”

Chantelle keek haar aan met grote blauwe ogen. Ze zag er dolgelukkig uit.

“Echt waar?” stamelde ze. “Mag dat?”

Emily knikte. “Absoluut.” Ze gaf Chantelle een paar hondenspeeltjes. “Ik hou wel een oogje op je van achter het raam.”

Ze opende de achterdeur die toegang gaf tot de achtertuin, en de honden sprongen naar buiten. Chantelle aarzelde even, alsof ze wat terughoudend was om alleen de deur uit te gaan en haar eerste stap naar zelfstandigheid te zetten. Maar uiteindelijk vond ze haar zelfvertrouwen, stapte naar buiten, en gooide een bal om de honden te laten apporteren.

Toen Emily terugliep naar de keuken, was Daniel net een verse pot koffie aan het zetten.

“Gaat het?” vroeg ze zachtjes.

Daniel knikte. “Ik ben dit niet gewend. Ik maak me er vooral verschrikkelijke zorgen over dat haar niets overkomt. Ik zou haar wel in een doosje willen stoppen.”

“Allicht,” antwoordde Emily. “Maar je moet haar wel wat vrijheid gunnen.”

Daniel zuchtte. “Hoe gaat dit jou toch allemaal zo gemakkelijk af?”

Emily haalde haar schouders op. “Ik denk helemaal niet dat het me zo gemakkelijk afgaat. Ik doe maar wat. Ze is hartstikke veilig daar, zolang we een oogje op haar houden.”

Ze leunde tegen de gootsteen en keek uit het grote raam naar de achtertuin, waar Chantelle aan het rondrennen was met de honden enthousiast achter haar aan. Maar terwijl Emily toekeek, werd ze plotseling getroffen door hoezeer Chantelle op Charlotte leek op die leeftijd. De overeenkomsten waren treffend, bijna griezelig. Door de aanblik kwam weer een van Emily’s verloren herinneringen naar boven. Ze had dit soort spontaan opborrelende herinneringen regelmatig gekregen sinds ze naar het huis in Sunset Harbor was verhuisd, en hoewel de abrupte verschijningen in haar gedachten haar behoorlijk lieten schrikken, koesterde ze hen allemaal. Ze waren net puzzelstukjes. Elk stukje hielp haar een beeld op te bouwen van haar vader en van het leven dat ze voor zijn verdwijning hadden gedeeld.