Sophie Love - Voor altijd, bij jou

“Het was daar vooral chips en koekjes,” antwoordde Daniel met opeengeklemde kaken. “Geen enkele routine. Eet maar wanneer je honger hebt.”

Emily zag hoeveel pijn hij torstte door de manier waarop zijn schouders ineengekrompen waren, en door zijn woeste stampen van de avocados tot guacamole.

Emily liep op hem af en streek zachtjes met haar handen over zijn armen, zolang tot de spanning erin uit zijn spieren begon te verdwijnen.

“Ze heeft ons nu,” troostte Emily hem. “Ze is schoon. Ze krijgt goed eten. Ze is veilig. Oké?”

Daniel knikte. “Het voelt gewoon alsof we zoveel moeten goedmaken. Kunnen we nu echt alles wissen dat ze heeft doorstaan in die tijd dat ik er niet voor haar was?”

Emily’s hart zonk. Voelde Daniel zich nu echt verantwoordelijk voor jaren waar hij geen controle over had gehad? Voor al die maanden, weken, dagen dat hij niet van Chantelle had kunnen houden en voor haar zorgen?

“Ja, dat kunnen we,” zei Emily streng. “Dat kan jij.”

Daniel zuchtte en Emily wist dat hij er niet helemaal van overtuigd was, dat haar woorden het ene oor in en het andere uitgingen. Het zou nog wel even duren voordat hij zich verzoend had met zijn afwezigheid aan het begin van Chantelle’s leven. Emily hoopte maar dat er geen verwijdering zou ontstaat tussen hem en het meisje als gevolg van zijn sikkeneurigheid.

Het diner was klaar dus gingen ze met z’n allen naar de eetkamer om te eten. Chantelle zag er miniscuul uit aan de enorme, antieke, donkere eikenhouten tafel. Haar ellebogen konden nog maar net op het tafelblad rusten. De kamer was niet bepaald ontworpen met het oog op kinderen.

“Ik haal wel een kussentje voor haar,” zei Serena lachend.

Op dat moment bemerkte Emily dat Chantelle zat te huilen.

“Rustig maar lieverd,” zei ze troostend. “Ik weet wel dat je te laag zit, maar Serena gaat een kussentje halen en dan zit je net zo hoog als een prinsesje.”

Chantelle schudde haar hoofd. Dat was niet waar ze overstuur van was geworden, maar met haar huidige woordenschat kon ze het nog niet goed uitdrukken.

“Is het het eten?” vroeg Daniel zorgelijk. “Te heet? Te veel? Je hoeft niet alles op. Of überhaupt iets. We kunnen ook afhaaleten bestellen.” Hij keerde zich tot Emily en zijn woorden stroomden er smartelijk uit. “Waarom hebben we toch geen afhaaleten besteld?”

Emily trok haar wenkbrauwen op om hem aan te manen even te chillen, en geen onnodige emoties aan de situatie toe te voegen. Toen duwde ze haar stoel achteruit, ging staan, liep naar Chantelle en knielde naast haar.

“Chantelle, je kan het gewoon tegen ons zeggen,” zei ze zo voorzichtig mogelijk. “Tegen mij en je papa. We zijn hier voor je en we worden heus niet boos.”

Chantelle leunde tegen Emily aan en fluisterde. Haar stem was zo zacht dat ze bijna onhoorbaar was. Maar Emily kon het nog net horen, en toen het begon te dagen sloeg de emotie er bij haar in.

“Ze zegt dat het tranen van blijdschap zijn,” berichtte Emily aan Daniel.

Ze zag de zucht van opluchting die uit Daniels borst ontsnapte, en de glans van tranen in zijn ogen.

*

Later die avond werd het tijd voor Emily en Daniel om Chantelle in bed te stoppen.

“Emily moet het doen,” verzocht Chantelle. Ze pakte Emily bij de hand.

Emily en Daniel wisselden een korte blik uit. Aan de manier waarop hij zijn schouders ophaalde kon Emily zien dat het hem teleurstelde om buitengesloten te worden.

“Zeg papa dan maar gedag,” spoorde Emily aan.

Chantelle rende naar hem toe en gaf hem een snelle zoen op de wang. Ze keerde toen naar Emily terug, bij wie ze zich duidelijk meer op haar gemak voelde.

Van alle moedertaken die Emily de laatste vierentwintig uur had moeten uitvoeren, was dit wel de meest angstaanjagende. Ze stopte het kleine meisje in, in het grote hemelbed in de kamer naast de hoofdslaapkamer, met haar teddybeer van de parade aan de ene kant en Andy Pandy aan de andere kant.

“Wil je een verhaaltje horen?” vroeg Emily Chantelle. Haar vader had haar ’s avonds altijd voorgelezen; die magie wilde ze voor Chantelle recreëren.

Het meisje knikte. Haar slaperige oogjes begonnen al dicht te vallen.

Emily rende naar de bibliotheek beneden en vond haar oude exemplaar van Alice in Wonderland. Als kind was het een van haar lievelingsboeken geweest. Ze was verrukt geweest toen ze haar oude, stoffige exemplaar in het huis had gevonden toen ze er voor het eerst aankwam. De wetenschap dat ze het boek nieuw leven kon inblazen en het plezier dat in de pagina’s lag aan een ander kon overdragen maakte haar blij.

Ze bracht het boek naar boven en zette zich in een stoel naast het bed, net zoals haar vader dat altijd deed. Tijdens het lezen voelde Emily herinneringen in zich rondtollen. Haar eigen stem smolt tot die van haar vader bij haar reis terug in de tijd.

Ze lag ingestopt in bed, de dekens tot aan haar oksels opgetrokken. Kaarslicht verlichtte de kamer. Ze kon de balustrade van de mezzanine voor haar zien, en realiseerde zich dat ze zich in de grote kamer bevond achterin het huis, de kamer die zij met Charlotte deelde. Ze vocht om wakker te blijven, om te blijven luisteren naar het prachtige verhaal dat haar vader voorlas, maar haar oogleden werden zwaar en begonnen dicht te vallen. Even later werd ze zich bewust van het haar omhullende duister, en het geluid van de voetstappen van haar vader die de ladder van de mezzanine af klom en naar de deur liep. Het licht stroomde uit de hal toen hij de deur opende. Toen sprak een stem: “slapen ze al?” Emily vroeg zich af wiens stem dat was. Ze herkende het niet. Het kon niet de stem van haar moeder zijn, want die was in New York achtergebleven. Maar voordat ze de kans kreeg om het te overdenken, viel ze in slaap.

Met een schok kwam Emily terug in het heden. De kamer was nu donker, zacht beschenen door het licht van de volle maan buiten. Over haar knieën lag een deken. Ze moest in slaap zijn gevallen tijdens het lezen, waarop Daniel hem over haar had gedrapeerd.

In het bed naast haar snurkte Chantelle zachtjes. Emily stond op, met pijn in haar lichaam van het lange zitten in de stoel. Ze moet nu serieus een keer in een echt bed in slaap gaan vallen!

Ze liep naar de deur en vroeg zich af hoe dat zat met die herinnering, en met die mysterieuze stem die ze tegen haar vader had horen praten. Vanaf het moment dat ze in het huis was aangekomen, had Emily gewerkt aan het ontrafelen van het mysterie van haar vaders verdwijning. Maar nu Chantelle er was, werden haar gedachten door andere dingen in beslag genomen. Ze wilde vooruit kijken en toekomstplannen maken, niet achteruit kijken naar een verleden dat nu toch al weg was.

Ze sloot Chantelle’s deur achter haar en liep de gang op. Emily vroeg zich af wat haar nieuwe leven voor haar in petto had, en hoe het eruit zou zien nu ze een gezin had. Ze had zichzelf verrast met het plezier waarmee ze de dag had beleefd, met hoe tevreden ze zich erbij had gevoeld, en hoe voldaan. Elk van die kleine momentjes waarop Chantelle troost bij haar had gezocht voelde als een overwinning. Haar enige zorg was Daniel. Het kwam hem niet aanwaaien. Hij had meer tijd nodig.

Net toen ze dit aan het overdenken was, kwam ze langs het grote raam bovenaan de trap. Buiten was het stikdonker, de maan scheen wit en de sterren fonkelden. Er was niet veel licht om uit te kunnen kijken, maar genoeg voor Emily om Daniel te ontwaren naast zijn motorfiets. Emily keek, en haar plezier werd meteen omgezet in ellende toen hij zijn helm opdeed, op zijn motor ging zitten, en met een vaart de oprijlaan, en het zicht uit reed.

Emily stond op de veranda en wachtte vol zorgen op Daniels terugkomst. Handenwringend liet ze de vreselijkste angsten door haar hoofd spoken. Daniel had beloofd dat hij dit niet meer zou doen, zomaar wegrijden op zijn motorfiets zonder iets tegen haar te zeggen. Betekende het breken van die belofte nu dat hij ze in de steek liet? Was zijn dag met Chantelle zo zwaar voor hem geweest dat hij had besloten haar achter te laten bij Emily? Ze wilde zulke vreselijke gedachten niet denken, ze wilde hem vertrouwen, maar het was niet de eerste keer dat hij haar teleurgesteld had.