Sophie Love - Voor altijd, bij jou

Op dat moment kwam een jonge, magere man met warrig zout-en-peperhaar op hen af.

“Owen,” sprak Cynthia hem aan, “je kent Emily toch nog wel? Van de B&B?”

“Natuurlijk,” zei Emily. Ze stak haar hand naar hem uit. “Jij hebt nog mijn piano gestemd.”

Owen knikte. Hij leek een bedeesde man te zijn. “Hoe gaat het daar nu allemaal? Ik meen me te herinneren dat je nogal haast had om alles in orde te krijgen.”

“Klopt,” antwoordde Emily. “Twintig kamers in vierentwintig uur klaar krijgen, niet iets dat ik graag nog een keer wil doen! Maar bedankt voor het stemmen van de piano. Het klinkt nu prachtig.”

Owen glimlachte. “Ik ben blij het te horen. Ik vond het eerlijk gezegd heerlijk om aan zo’n antieke piano te werken. Ik zou hem graag weer een keertje bespelen.”

“Kom maar wanneer je wilt,” zei Emily. “Ik aas erop ooit een huispianist in de B&B te hebben. Ik kan het op het moment alleen nog niet betalen.”

“Nou,” zei Owen, met zijn sympathieke, verlegen glimlach, “zal ik dan maar gratis komen spelen? Het kan voordelig voor me zijn om gezien te worden, en je doet me er een plezier mee.”

Emily was dolblij. “Wat geweldig!”

Ze wisselden telefoonnummers uit en ze wuifde Owen gedag. Emily was verrukt een pianist voor de herberg te hebben.

“Kom mee Chantelle,” zei Emily, opgetogen door haar ontmoeting met Owen. “We gaan naar het carnaval.”

Ze leidde het gezinnetje naar de tenten met traditionele spellen, een werpspel met kokosnoten, en een schietbaan.

“Waarom ga je niet kijken of je een speeltje voor Chantelle kan winnen?” stelde Emily aan Daniel voor.

Hij trok een soort verloren, hulpeloos gezicht, alsof hij zich geneerde dat hij daar zelf niet aan had gedacht.

“Prima,” zei hij met een ietwat geforceerde glimlach. “Moet je opletten.”

Emily tikte Chantelle op de schouders terwijl ze toekeken hoe Daniel de man in de schietkraam betaalde, en aanlegde met de luchtbuks. Met drie perfecte schoten raakte hij het doel. Chantelle sprong op en neer en klapte in haar handen.

“Vooruit,” moedigde Emily haar aan. “Ga maar een prijs uitkiezen.”

Chantelle rende naar het kraampje en koos de grootste pluche teddybeer.

“Bedank je papa?” spoorde Emily haar aan.

Chantelle knuffelde de beer dicht tegen zich aan en staarde verlegen naar haar voetjes terwijl ze haar dankbaarheid mompelde. Daniel kreeg weer een strakke uitdrukking op zijn gezicht. Emily stak een hand naar hem uit en gaf hem een geruststellend kneepje in zijn arm, als om aan te geven dat hij prima bezig was. Ze maakte een notitie aan zichzelf om Daniel zo vaak mogelijk een hart onder de riem te steken, hem te belonen en troosten; hij had er duidelijk moeite mee.

Op dat moment kwamen ze Serena tegen.

“Oh mijn god!” riep Serena uit toen ze van Chantelle naar Daniel naar Emily keek. “Dit is....ZO geweldig.”

Emily had nog niet de kans gehad om anderen van Daniels terugkomst op de hoogte te stellen, laat staan van dat hij Chantelle met zich had meegebracht. Serena was één van de mensen die voor Emily hadden klaargestaan en haar hadden ondersteund tijdens de zware weken toen Daniel ervandoor was. Ze wist dat het voor haar jonge vriendin veel zou betekenen hen allen samen, gelukkig, en verenigd te zien.

Serena bukte zich om met Chantelle te praten. Ze had zo’n natuurlijke gave in de omgang met mensen dat Emily zag hoe Chantelle meteen door haar werd gegrepen.

“Wist je dat ze hier regenboogsuikerspinnen verkopen,” zei Serena. “Met glittertjes erin! Ga je met me mee eentje halen?”

Chantelle keek op naar Daniel en Emily. Beiden knikten ze dat het mocht. Toen ze Serena en Chantelle hand in hand naar de suikerspinnenkraam zag lopen, voelde Emily opeens een intens verlies, bijna een soort rouw. Emily voelde haar afwezigheid al ondanks dat het meisje alleen maar naar de overkant van de straat was gelopen.

Op dat moment trok Daniel Emily dicht tegen zich aan, alsof hij behoefte had aan haar troost en bevestiging.

“Je doet het uitstekend,” zei ze tegen hem terwijl ze met haar hoofd tegen zijn schouder leunde.

“Zo voelt het niet,” antwoordde hij. Het voelt alsof er steeds gevaar dreigt.”

“Logisch,” stelde Emily hem gerust. “Je bent nu papa. Je hebt papa-instincten.”

Daniel lachte. “Zo, papa-instincten?” grapte hij. Voor het eerst sinds ze de herberg hadden verlaten klonk hij wat meer op zijn gemak. “Is dat een soort spidey sense?”

Emily knikte fanatiek. “Maar dan duizend keer beter.”

Ze vielen stil en keken naar Chantelle en Serena bij de suikerspinnenkraam. Emily voelde zich tevreden en onwaarschijnlijk gelukkig. Gelukkiger dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Serena en Chantelle huppelden terug, en Chantelle’s gezicht was kleverig van de suiker.

“Moet je proeven, Emily!” riep ze, wijzend naar de glinsterende regenboogsuikerspin.

Emily nam een hapje, dolgelukkig dat het kleine meisje iets met haar wilde delen.

“Yum!” zei ze vrolijk, hoewel ze met moeite haar tranen in bedwang wist te houden.

“Wil papa ook wat?” stelde Emily voor. Het laatste dat ze wilde was Daniel zich buitengesloten voelde, ondanks dat een hap glitterregenboogsuikerspin ongetwijfeld wel het laatste was waar hij ooit trek in zou hebben.

Chantelle stak verlegen de suikerspin naar Daniel. Daniel opende zijn mond, opzettelijk overdreven groot, en maakte luide kauwgeluiden toen hij een nephapje van de suikerspin nam. Chantelle begon te giechelen. Het was voor het eerst dat Daniel zich wat had laten gaan en zich idioot had gedragen in Chantelle’s bijzijn. Emily ving Daniels blik en trok haar wenkbrauwen op. Hij zond haar een triomfantelijke lach terug.

Toen de optocht begon, ging het gezin op het trottoir staan om de tractor’s voorbij te zien komen. Heel Sunset Harbor was uitgelopen en Emily begroette vele vrienden. Ze vond het niet langer ongemakkelijk om met Daniel en Chantelle in het openbaar te verschijnen. Dit was wat zij wilde en als men daar een oordeel over had, dan was dat haar worst.

Maar net toen Emily op het toppunt van zelfvertrouwen zat, voelde ze een tik op haar schouder. Ze keerde zich om en voelde zich als overspoeld door ijswater. Achter haar stond Trevor Mann, zelfgenoegzaam en padderig.

Hij streek zijn snor glad. “Het verbaast me je hier te treffen, Emily,” zei hij. Emily kruiste haar armen over elkaar en zuchtte. Instinctief wist ze dat Trevor ging proberen haar een knauw toe te brengen. “En waarom verbaast je dat, Trevor?” zei ze droogjes. “Alsjeblieft, zeg het me, ik moet het weten.”

Trevor grijnsde zijn scheve, afschuwelijke grijns. “Ik wilde je er alleen aan herinneren dat je uitstel van achterstallige belastingen bijna ten einde is. Je hebt tot Thanksgiving om ze te voldoen.”

“Daar ben ik mij van bewust,” antwoordde Emily kil, maar de herinnering was niet bepaald welkom. Emily had nog steeds geen flauw idee waar ze het geld vandaan moest halen om het af te betalen.

Ze keek toe hoe Trevor rechtsomkeerd maakte en verdween, Emily koud en angstig achterlatend

*

Chantelle was blijkbaar meteen voor Serena gevallen, dus nodigde Emily haar thuis uit voor het avondeten. Emily besloot een gigantisch maal fajitas te maken. Ze wilde dat Chantelle zich veilig en geliefd voelde, gestimuleerd werd door activiteiten en gevoed met goed eten. Dus terwijl Serena en Chantelle in de woonkamer samen op de piano speelden, kookten Daniel en Emily allerlei lekkers in de keuken.

“Ik weet niet of ze zelfs maar de helft van deze dingen ooit heeft geproefd,” zei Daniel terwijl hij wat zelfgemaakte salsa in elkaar draaide. “Tomaten. Avocado. Het is vast allemaal nieuw voor haar.”

“At ze thuis niet gezond?” vroeg Emily. Maar ze wist het antwoord daarop wel. Natuurlijk niet. Haar moeder kon niet eens een dak boven haar hoofd houden, of zich genoeg onderbroeken voor een week veroorloven; de kans dat ze Chantelle fatsoenlijk te eten had gegeven was vrijwel nihil.