Sophie Love - Voor altijd, bij jou

Emily knikte, hoewel haar lippen tintelden van hartstocht. Daniel had gelijk. Ze moesten verstandig en volwassen zijn. Ze droegen nu de verantwoordelijkheid om te doen wat het beste voor het meisje was. Ze zou altijd op de eerste plaats moeten komen.

“Kan je me vasthouden?” vroeg Emily.

Daniel staarde haar aan, en ze herkende de blik van aanbidding in zijn ogen. Ze had die blik zo vreselijk gemist, en toch leek het alsof hij door de zes weken verwijdering nog sterker was geworden. Nog nooit had iemand zo naar Emily gekeken, en haar hart sloeg ervan over.

Ze stond op, nam Daniel bij de hand, en leidde hem naar de bank. Samen zonken ze erin weg, en het groen fluweel onder haar vingertoppen herinnerde Emily aan de keer dat ze de liefde hadden bedreven, hier voor de open haard. Met Daniels armen om haar heen geslagen voelde ze zich net zo vredig als die nacht, luisterend naar zijn hartslag en zijn geur inademend. Nergens ter wereld zou ze nu liever zijn dan hier, met Daniel, haar Daniel.

“Ik heb je gemist”, hoorde ze Daniel zeggen. “Zo vreselijk gemist.”

Op een of andere manier maakte de knusse houding waar ze in zaten, zo zonder oogcontact, het gemakkelijker voor Emily om over haar gevoelens te praten. “Als je me zo vreselijk gemist had, had je best even kunnen bellen.”

“Kon ik niet.”

“Waarom niet?”

Ze hoorde Daniel zuchten. “Wat daar aan de gang was was zo intens dat ik niet kon omgaan met het idee dat je me had opgegeven. Als ik je had gebeld, zou je best eens mijn schrikbeeld kunnen hebben bevestigd, weet je? De enige manier waarop ik de hele ellende aankon was door te hopen dat je er nog steeds voor me zou zijn als ik terugkwam.”

Emily slikte. Het deed pijn om hem zo te horen praten, maar zijn oprechtheid sloeg wel aan. Ze wist wel dat de hele situatie ontzettend moeilijk voor hem moest zijn en dat ze geduld moest betrachten. Maar tegelijkertijd had zij natuurlijk ook een fikse beproeving doorstaan. Zes lange weken zonder teken van leven, en maar wachten en zich afvragen wat er zou gebeuren wanneer Daniel weer terug was, en of hij überhaupt nog wel terug zou komen. Het was niet eens in haar opgekomen dat hij zijn dochter met hem mee naar huis zou brengen. Nu moest ze zich een voorstelling gaan maken hoe hun leven – en hun relatie – zouden veranderen nu ze voor een kind moesten zorgen. Ze betraden beiden ongerept, onzeker gebied.

“Klinkt niet alsof je bijster veel vertrouwen in me had,” zei Emily zachtjes.

Daniel stokte. Toen begon zijn hand over haar haar te strelen. “Dat weet ik,” zei hij. Ik had meer vertrouwen in je moeten hebben.”

Emily slaakte een diepe zucht. Op dit moment was dat alles wat ze wilde horen; bevestiging dat een moeilijke situatie alleen door zijn gebrek aan vertrouwen in haar onnodig was verergerd.

“Hoe was het?” vroeg Emily. Ze was nieuwsgierig, maar probeerde tegelijkertijd ook Daniel zich verder bloot te laten geven, zodat hij niet zo in stilte hoefde te lijden. “De tijd in Tennessee bedoel ik.”

Daniel haalde diep adem. “Ik logeerde in een motel. Iedere dag ging ik Chantelle opzoeken, proberen haar wat af te schermen, gewoon een warm, vriendelijke aanwezigheid te zijn. Ze woonden bij Sheila’s oom. Er was daar echt letterlijk niets voor een kind.” Zijn stem verhardde. “Chantelle was vooral bezig met zich ongezien houden. Ze had geleerd om geen van beiden lastig te vallen.”

Emily’s hart kromp ineen. “Heeft Chantelle ze drugs zien gebruiken?”

“Ik geloof het niet,” antwoordde Daniel. “Sheila leeft in totale chaos, maar ze is geen monster. Ze houdt wel van Chantelle, dat kon ik wel zien. Maar niet genoeg om af te kicken.”

“Heb je geprobeerd om haar naar een kliniek te krijgen?”

Emily hoorde Daniel tussen zijn tanden sissen.

“Iedere dag,” zei hij vermoeid. “Ik heb gezegd dat ik het zou betalen. Ik heb gezegd dat ik ze een nieuwe woning zou vinden zodat ze niet meer bij die oom hoefden te wonen.” Emily hoorde de pijn in Daniels stem, zijn wanhoop bij de gedachte aan de erbarmelijke staat van het leven van zijn dochter. Het klonk ondraaglijk. “Maar je kan iemand niet dwingen te veranderen als ze er niet klaar voor zijn. Uiteindelijk heeft Sheila geaccepteerd dat Chantelle beter af zou zijn bij mij.”

“Waarom heeft ze je niet verteld dat ze zwanger was?” vroeg Emily.

Daniel lachte droevig. “Ze dacht dat ik een slechte vader zou zijn.”

Emily kon zich niet indenken wat voor soort man Daniel ooit moest zijn geweest dat iemand zoiets van hem kon denken. In haar optiek was Daniel de perfecte vader. Ze wist wel dat er iets van een bad boy in hem zat, wat opstandige jeugdjaren, maar ze was er wel zeker van dat dat niet de echte reden kon zijn waarom Sheila haar zwangerschap en het bestaan van hun dochter voor hem geheim had gehouden. Het was een smoesje, een leugen van een drugsverslaafde om de schuld van haarzelf af te schuiven.

“Dat geloof je toch zeker niet echt?” vroeg Emily.

Ze voelde Daniels hand weer over haar hoofd strelen. “Ik weet niet hoe ik me had gedragen zes jaar geleden, toen ze geboren werd. Of zelfs toen Sheila zwanger was. Ik was niet bepaald een verantwoordelijk mens. Misschien was ik er wel vandoor gegaan.”

Emily draaide zich om zodat ze Daniel in de ogen kon kijken, en sloeg haar armen om zijn nek. “Nee, dat had je niet gedaan,” bezwoer ze hem. “Je zou een vader zijn geworden voor dat kleine meisje, net zoals je nu bent. Je zou een man met karakter zijn geweest, en gedaan wat je moest doen.”

Daniel kuste haar zachtjes. “Lief dat je dat zegt,” zei hij, hoewel zijn toon enig ongeloof verraadde.

Emily nestelde zich weer tegen hem aan en hield hem steviger vast. Zo zag ze hem niet graag, zo vol pijn, twijfelend aan zichzelf. Hij zag er verstoord uit, vond Emily, en vroeg zich af of hij aanpassingsproblemen had met de thuiskomst, en het feit dat hij plotsklaps vader was geworden. Daniel moest zo gefocust op Chantelle zijn geweest dat hij nooit aandacht had besteed aan zijn eigen emoties, en nu pas, in het warme, gezellige, veilige koetshuis, kon hij zichzelf eindelijk de ruimte geven om te voelen.

“Ik ben er voor je,” zei ze, en ze streelde met haar hand zachtjes zijn borst. “Altijd.”

Daniel zuchtte diep. “Dank je wel. Dat is het enige wat ik kan zeggen.”

Emily wist dat dit uit het hart kwam. Een dankjewel was voorlopig voor haar meer dan genoeg. Ze kroop tegen hem aan en luisterde naar zijn adem, die dieper werd naarmate hij wegdommelde. Niet lang daarna voelde ze dat de slaap ook haar in zijn greep kreeg.

*

Ze schrokken wakker door het geluid van Chantelle die zich in het bed in de kamer ernaast roerde. Emily en Daniel sprongen op van de bank, gedesoriënteerd door het plotselinge licht in de kamer. In de open haard smeulden nog kooltjes.

Even later ging de slaapkamerdeur een kiertje open.

“Chantelle?” zei Daniel. “Kom er maar uit. Niet verlegen zijn.”

Behoedzaam ging de deur verder open. Daar stond Chantelle, gekleed in een van Daniels veel te grote hemden, haar blonde haren in de war over haar gezicht. Ze had weliswaar niet Daniels donkere haar of de olijfkleurige huid, maar de gelijkenis tussen hen was treffend. Vooral hun ogen. Hun irissen waren van dezelfde doordringende kleur blauw.

“Goeiemorgen,” zei Emily. Ze werd zich bewust van hoe stijf ze was geworden van de luttele uurtjes slaap die zij en Daniel op de bank hadden kunnen pakken. “Zal ik wat ontbijt voor je klaarmaken?”

Chantelle krabde aan haar kin en keek verlegen naar Daniel. Hij gaf haar een aanmoedigend knikje, en gebaarde naar haar dat ze hier rustig haar stem kon gebruiken zonder dat iemand haar zou overschreeuwen of haar een lastpak zou noemen.

“Hm-m,” zei Chantelle met een klein stemmetje.