Sophie Love - Voor altijd, bij jou

“Dat je het zo geweldig doet met Chantelle. En voor alles. Ik heb je flink door de mangel gehaald, dat weet ik wel. Ik wist niet zeker of je zo vergevingsgezind zou zijn.”

Emily slikte. De herinnering aan al die ellendige weken zonder Daniel was nog steeds behoorlijk pijnlijk. Het hielp dat hij erkende wat hij haar had aangedaan.

“Volgens mij had ik niet echt een keus,” zei Emily. Ze hoorde haar stem haperen. “Zogauw ik jou met haar zag... dat was alles wat ik ooit heb gewild, Daniel. Ik hou zo veel van je dat het pijn doet.”

Ze stopten en Daniel wendde zich naar haar toe. Hij veegde de traan op haar wang af met zijn duim en legde zachtjes zijn handen om haar gezicht.

“Ik hou ook van jou, Emily,” zei hij.

Toen drukte hij zijn lippen op de hare. Emily smolt in hem weg en voelde wederom de rauwe passie die alleen Daniel in haar kon opwekken. Ze sloeg haar armen om hem heen, voelde zijn strakke spieren onder zijn hemd terwijl haar handen over zijn lichaam bewogen. Van die paar woorden, die ze al zo lang van Daniel had willen horen, sprong Emily’s lichaam tot leven zoals het dat in geen jaren had gedaan. De passie was al jaren uit haar relatie met Ben vervlogen, en de gelukzalige nachten met Daniel ten spijt, was dit de eerste keer dat ze zo’n hartstocht, zo’n begeerte had gevoeld.

Ze maakte zich van hem los. Zijn ogen spoten vonken van begeerte. Zo had ze hem nog nooit gezoend.

“Ik wil jou, Emily,” zei Daniel ademloos. “Voor nu, en voor altijd.”

Emily reikte naar Daniel en trok hem aan de lusjes van zijn spijkerbroek naar haar toe. Ze wilde hem naast haar hebben, dicht bij haar. Ze wilde iedere centimeter van hem voelen. Op dit verlaten eiland, met de zonsondergang overal om hen heen, kon Emily niets bedenken dat ze meer wilde dan Daniel. Ze wilde hem helemaal.

*

Boven schitterden de sterren. De golven van de oceaan braken zachtjes tegen de kust. Emily lag in Daniels armen, haar hoofd op zijn warme, blote borst. Ze hoorde zijn hartslag, het ritme nog voortdreunend van hun vrijpartij. Zijn huid gloeide nog steeds onder haar vingertoppen. Ze hief zich op en leunde op een elleboog. “We zijn ontzettend lang weggebleven,” zei ze. “Ik denk dat het tijd wordt om terug te gaan.”

Daniel ademde diep in, alsof hij deze plek niet wilde verlaten. Emily kon daarmee inkomen. Zij wilde ook voor eeuwig in dit magisch moment bevroren blijven. Maar toen herinnerde ze zich dat er ook thuis, in de herberg, magische momenten te delen waren. Nu ze een gezin vormden kwamen er miljoenen momenten van pret en geluk om van te genieten.

Emily ging op haar rug in het zand liggen en keek toe hoe Daniel zich weer aankleedde. Ze voelde zich overspoeld door gelukzaligheid. Het kwam eindelijk allemaal voor haar samen.

Ook zij kleedde zich aan en deed haar haar goed. Ze hoopte maar dat ze haar gekreukelde voorkomen kon wijten aan de boottocht naar het eiland, en niet aan wat zij en Daniel hadden uitgespookt na aankomst.

Daniel klom in de boot en hielp Emily met instappen.

“Als Chantelle naar school is gegaan moeten we even naar de antiekwinkel verderop,” zei hij. “Ik ben er nog nooit geweest, en ik heb gehoord dat ze fantastische sieraden hebben, hele bijzondere ringen.”

Emily’s hart begon harder te slaan. Was dit een hint op een huwelijksaanzoek? Op het eiland had hij gezegd dat hij voor altijd bij haar wilde zijn; nu had hij het over ringen. De gedachte aan een huwelijk met Daniel was nog niet eens bij Emily opgekomen. Er was al zoveel gedoe geweest in hun relatie dat ze dat soort gedachten gauw gedempt had.

Maar nu – nu ze in de boot de oceaan over voer richting het stadje waar ze zo verzot op was, besefte ze hoe heerlijk ze het idee vond om zich met Daniel te vestigen. Voor het eerst nestelde het idee dat Daniel haar een aanzoek zou doen zich in haar hoofd als een ontspringend zaadje.

“Klaar voor je eerste dag op school?” vroeg Emily aan Chantelle. Ze leunde over de ontbijttafel en stapelde de lege, bekruimelde borden op.

Chantelle keek haar aan en knikte. Ze zag er serieus en bedachtzaam uit. Emily had nog nooit zo’n volwassen uitdrukking op zo’n jong gezicht gezien. Van nieuwe school zou Chantelle vanzelfsprekend nerveus worden, dat snapte Emily wel. Maar het ging haar aan het hart dat het meisje er zo somber bij keek. Ze hoopte maar dat ze Chantelle kon helpen met wat rustiger en meer ontspannen te worden, haar aanleren hoe ze als een normale zesjarige kon genieten.

Toen kwam net Daniel de keuken in. Hij droeg vandaag zijn geruite hemd, ingestopt in zijn spijkerbroek, en hij had zijn haar naar achteren gekamd en zijn baard bijgeknipt. Emily zwol van trots bij de aanblik. Ze wist hoezeer hij zich had ingespannen om een goede eerste indruk te maken op het schoolplein.

Daniel liep op Emily af en zoende haar.

“Wat zie jij er goed uit,” grijnsde Emily.

Daniel keek naar Chantelle. “Ben je klaar voor de grote dag?” vroeg hij.

Chantelle zag er vandaag wat meer ontspannen uit in Daniels aanwezigheid, zag Emily. Misschien begon ze hem eindelijk te vertrouwen. Na haar ontworteling in Tennessee begon ze zich hier meer thuis te voelen, en kon ze hem gaan beschouwen als iemand waar je op kon rekenen, die haar niet zou laten vallen.

“Kom je met me mee, papa?” vroeg ze.

Emily zag de opluchting op Daniels gezicht.

“Allicht,” zei hij.

“We zouden dit geen van beiden willen missen,” voegde Emily toe.

Chantelle glimlachte schuchter. Ze zag er even trots als verlegen uit.

Ze verlieten allen het huis en stapten in Daniels pickup truck. Chantelle staarde uit het raam naar de groene lanen waarlangs ze reden. Ze zag er gespannen en nerveus uit. Toen ze stopten bij het schattige stenen gebouw van haar nieuwe school, werd ze bleek en in zichzelf gekeerd.

“Je gaat het prima doen,” zei Emily met een klopje op haar hand. “Ik begrijp dat het in eerste instantie eng is, maar als je er eenmaal bent en de kinderen en juffen en meesters hebt ontmoet voel je je een stuk beter.”

Chantelle keek haar aan met grote blauwe ogen. Het was haar duidelijk allemaal te veel.

Emily liep om naar de achterdeur van de pickup truck en nam Chantelle bij de hand, gaf haar een geruststellend kneepje, en hielp haar op de grond springen. Er waren wel meer kinderen en ouders. Een groepje kinderen speelde in een bergje dorre bladeren, een paar jongetjes renden achter elkaar aan over het gras. Het hele gebeuren overweldigde ook Emily. Ze had nooit al te veel tijd met kinderen besteed, en al helemaal niet in grote groepen. Het lawaai was onbeschrijfelijk, erger nog dan Gus en zijn groep van luidruchtige zeventigjarigen.

Emily keek naar Daniel. Ook hij leek het spoor bijster. Ze moest toch wel lachen om hoe ze er met z’n drieën bijstonden, met opengesperde ogen en in totale ontreddering.

Op dat moment kwam een jonge vrouw met een verwelkomende glimlach op hen af. Ze had een rechte beige broek aan met een lila vestje en platte schoenen - kleding die haar gelijk verraden als lerares. Ze stootte Daniel aan en giechelde onwillekeurig om zijn diepbevreesde uitdrukking, een exacte weerspiegeling van die van Chantelle. Met een lerares in aanraking komen was duidelijk een angstaanjagende ervaring voor Moreys, dacht Emily.

“Hoi, ik ben Juf Glass,” zei de jonge vrouw, en ze stak een hand uit.

Emily nam het voortouw en schudde haar de hand. Juf Glass had verschrikkelijk zachte handen en gemanicuurde nagels.

“Is dit Chantelle?” vroeg Juf Glass, en ze wendde haar aandacht en lieve glimlach tot het kleine meisje.

Chantelle kromp ineen en omklemde Emily’s broekspijp. Emily streelde haar hoofd om haar op haar gemak te stellen.

“Je hoeft niet bang te zijn hoor schatje,” zei Juf Glass. “Iedereen vindt het superspannend om je te ontmoeten.” Ze wendde zich tot Emily en Daniel. “Het zijn echte lieverds.”