Sophie Love - Voor altijd, bij jou

Zodra Chantelle uit de buurt was, wendde Emily zich weer tot Vanessa. “Ik weet wat je ervan vindt,” begon ze. “Je vindt me gestoord dat ik Daniel zonder slag of stoot weer in de armen sluit. Je vindt me een deurmat.”

Vanessa schudde haar hoofd. “Dat is het niet, Emily. Ik weet dat je van hem houdt. Dat is overduidelijk. Ik heb er geen seconde aan getwijfeld dat jullie weer bij elkaar zouden komen.”

“Wat is dan het probleem?” vroeg Emily, wier stemming steeds koeler begon worden.

“Dat meisje,” antwoordde Vanessa. “Vind je het nu echt kunnen om haar uit haar huis weg te rukken? Van haar moeder?”

Emily kruiste haar armen over elkaar. “Haar moeder heeft de zorg overgedragen. Ze gebruikt drugs en heeft psychische problemen. Daniel heeft geprobeerd haar te laten afkicken en in een behandelprogramma te plaatsen maar het werkte niet. Ze besefte zelf dat Chantelle beter af is bij ons. Maar het is niet de bedoeling dat ik alle contact met Sheila ga verbreken en doen alsof ze niet bestaat. Als ze onderdeel van Chantelle’s leven wil zijn mag ze dat best, zo gauw ze afgekickt is. Ik ga niet een drugsverslaafde het leven van dat meisje laten verwoesten.”

Vanessa keek twijfelachtig. “Ik weet alleen niet of je je wel realiseert wat je op je hebt gehaald,” zei ze. “Chantelle gaat niet het gemakkelijkste kind worden om op te voeden.”

“Dat begrijp ik,” zei Emily geïrriteerd, hoewel Chantelle tot dusverre alleen maar geweldig was geweest. Natuurlijk komen er hoofdbrekens. Maar Daniel en ik zijn bereid om die samen aan te pakken.”

“En je eigen kinderen dan? Die van jou en Daniel? Kan je nog steeds je eigen gezin hebben als je steeds bezig bent Chantelle’s problemen op te lossen? En de herberg dan? Is dat echt een geschikte plek voor een probleemkind?”

“Chantelle is geen probleemkind,” kaatste Emily terug, defensief en vol van een plotseling verlangen om het meisje dat ze al als een dochter begon te beschouwen te beschutten. “Ze heeft liefde en aandacht nodig. Daniel en ik zijn de beste kandidaten om haar dit te geven.”

Vanessa zuchtte diep. “Daar twijfel ik geen moment aan,” zei ze moedeloos. “Ik maak me alleen druk dat je er niet goed genoeg over hebt nagedacht. Je ziet wat een druk Katy op mijn leven legt en zij is mijn eigen vlees en bloed. Ik heb voor haar gekozen. Chantelle is je komen aanwaaien. Ze is eigenlijk een soort ultimatum van Daniel. Hier heb je nooit om gevraagd. Ik vind alleen dat je even een stapje terug moet zetten en nadenken of dit wel is wat je wil.”

Ze gaf Emily een kneepje in de arm. Op dat moment kwam Chantelle terug met een supermarkttas vol snoep en chocoladerepen.

“Wow,” zei Emily, “dat is een hoop snoep.”

Maar haar stem was niet meer zo luchtig en zorgeloos als die eerder was geweest. Vanessa’s woorden hadden haar van streek gemaakt, een domper op haar geluk geplaatst en een zweem van twijfel in haar achtergelaten. Kon ze Chantelle inderdaad een goede opvoeding bieden?

Tegen de tijd dat Emily en Chantelle eindelijk terugkwamen in de B&B was Chantelle afgemat. Ze kon nog net wakker blijven tijdens de maaltijd die Daniel tijdens hun afwezigheid had bereid, maar ze gaapte voortdurend.

“Misschien moet ze vroeg naar bed,” zei Emily. “Ze was hartstikke vroeg op. En morgen moet ze naar school, dus het kan geen kwaad als ze goed uitgerust is.”

Daniel was het daarmee eens en ze gingen samen naar Chantelle’s kamer, stopten haar in bed en lazen haar een verhaaltje voor totdat ze sliep.

Terwijl ze de kamer verlieten en de deur zachtjes achter zich sloten, overdacht Emily de laatste twee dagen van ouderschap. Het was een stuk plezieriger dan ze verwacht had. Maar Vanessa’s woorden spookten nog altijd door haar hoofd, en ze begon aan zichzelf te twijfelen.

Daniel en Emily gingen heel zachtjes naar beneden, zodat de krakende vloerplanken Chantelle niet zouden wekken.

“Het lijkt me heerlijk om met de boot uit te varen om naar de zonsondergang te gaan kijken,” zei Daniel. “Wat vind je ervan? Date-avondje?”

Emily fronste. “We kunnen Chantelle toch niet zomaar alleen laten?”

Daniel lachte. “Wat een mazzel dat Serena onderweg is.”

Emily fronste nog dieper. “Huh?”

Daniel grijnsde alleen maar. “Nou, terwijl jij weg was ben ik zo vrij geweest om een babysitter in te huren. Ze is hier om zeven uur.”

Emily’s frons veranderde in een glimlach. “Echt waar?” Ze kon haar enthousiasme niet bedwingen. Het was zo lang geleden dat ze een echte date had gehad met Daniel dat ze was vergeten hoezeer ze het miste. Ze sloeg haar armen om hem heen en zoende hem vol op de lippen.

“Ik ga me meteen klaarmaken,” zei ze stralend, en rende naar boven om zich om te kleden.

Serena was er precies om zeven uur, vergezeld van haar zoete parfum en artistieke flair.

“Wat zie jij er geweldig uit,” zei ze toen ze Emily’s kleding zag.

Emily bloosde. Ze was nooit goed geweest met complimentjes ontvangen. “Bedankt hiervoor,” zei Emily. “We vinden het echt geweldig om een avondje uit te kunnen.”

“Geen probleem,” zei Serena. “Ik kijk ernaar uit lekker te ontspannen en wat flutromannetjes te gaan lezen.”

Emily en Daniel begaven zich naar de deur, maar voordat ze naar buiten konden stappen botsten ze op tegen iemand op de drempel. Het was Cynthia’s vriend Owen, de jonge, verlegen pianist die eerder in de herberg de antieke vleugel van haar vader was komen stemmen, en aan wie Emily had aangeboden om te komen spelen wanneer hij ook maar wilde.

“Oh, eh, sorry, als je de deur uit gaat kom ik wel een andere keer terug,” zei Owen hakkelend, en hij speelde nerveus met de bladmuziek in zijn handen.

“Welnee,” zei Emily. “Ga naar binnen en ga pianospelen. Serena is hier, dus je kunt zo lang blijven spelen als je wilt.”

Owen glimlachte verlegen, bedankte Emily en liep door naar de woonkamer.

Emily en Daniel liepen de verandatrap af, en Owens prachtige, etherische pianomuziek dreef achter hen aan.

*

Het water klotste tegen de wal in de haven terwijl Daniel Emily hielp in de boot te klimmen. De lucht was nog steeds blauw, hoewel de schemering niet lang op zich zou laten wachten.

“Waar gaan we dan heen?” vroeg Emily, toen ze het zich gemakkelijk had gemaakt in de boot.

“Ik wil een ander eiland gaan bekijken,” zei Daniel.

Emily dacht aan de laatste keer dat ze dat hadden gedaan. Toen had ze de vuurtoren ontdekt, en de schilderijen die haar vader had verzameld. Ze was er zo zeker van geweest dat ze een aanwijzing verborgen voor de verdwijning van haar vader. Maar zoals de meeste andere aanknopingspunten die ze onderzocht had, leek deze dood te lopen: alleen de naam van een kunstenaar die al overleden was.

Daniel startte de motor en de boot sprong met een schok weg van de wal. Het water was die avond rimpelloos, en het werd een kalm ritje. De boot sneed gemakkelijk door het water. Emily hield zich stevig vast, opgewonden bij het gevoel van de wind door haar haar, en blij dat ze poeder over haar make-up had aangebracht!

De lucht begon roze te kleuren toen ze de oevers van het eiland dat Daniel wilde bekijken bereikten. Hij sprong uit de boot en hielp Emily eruit te klauteren. Hand in hand liepen ze daarna langs het strand. In de verte schitterde Sunset Harbor.

“Wat is het mooi,” zei Emily dromerig. Ze was verliefd geworden op de omgeving, op haar B&B, en op het kleine meisje dat daarin lag te slapen.

“Denk je dat het allemaal goed is met Serena?” vroeg Daniel.

“Zolang Chantelle doorslaapt is er niks om je zorgen over te maken,” antwoordde Emily.

Daniel zweeg. “Ik wilde je nog bedanken,” zei hij enigszins verlegen.

“Waarvoor?” vroeg Emily.