Federico Betti - Çmimi I Ferrit

«Është një moment shumë i pakëndshëm për mua» i tha kolegia e Stefano Xamanjit «Shpresoj që të kalojë shpejt».

Polici vendosi të ndahej me Emën për të vazhduar shëtitjen eksploruese në San Laxaro të Savenës bashkë me Elisin, që ndërkohë po fillonte të ambientohej.

Stefano Xamanji e shoqëroi Elis Dejnin te zoti Maxeti, pronari i dyqanit të pjesëve metalike në anën tjetër të rrugës.

Porta e hyrjes ishte me xhama të nxirë nga tymi në një kornizë druri të stilit antik që në mënyrë të veҫantë i tërhoqi vëmendjen Elisit.

Kur të dy u futën brenda, pronari po merrej me sistemimin e një objekti të vockël në formë të zgjatuar.

«Përshëndetje Luixhi», e përshëndeti Stefano Xamanji, «Si po ia kaloni?».

«Mirë, faleminderit. Nuk ka dhe shumë klientelë në këtë orë, por gjithsesi jam mësuar prej kohësh», ia ktheu burri. «Oh... po kush është kjo vajzë e bukur që të rri mbrapa, Stefano?» vazhdoi ai në pritje të një përgjigjeje.

«Oh, tamam. Luixhi, të prezantoj me Elis. Është një kolegia ime e re që ka ardhur këtu në San Laxaro të Savenës» i tha Stefano duke vënë re një buzëqeshje në gojën e Maxetit.

«Gëzohem shumë që ju njoh» i tha Elis.

«Kënaqësia është e gjitha e imja» ia ktheu Luixhi ndërkohë që po mbaronte me sistemimin e atij objekti të pazakontë që mbante ende nëpër duar.

Duke qenë se u bë shumë vonë, qëndruan edhe pak fare në dyqan, pastaj dolën dhe vajtën në drejtim të supermarketit, ku bënë vetëm një ndalesë të shkurtër për të përshëndetur pronarin Luҫio Tabelini dhe arkëtaren Xhesika Mareski. Para se të dilnin, Elis i bëri një kompliment pronarit për zgjedhjen e përkryer që kishte bërë me ato biskotat që kishte ngrënë atë mëngjes në shtëpinë e kolegut të saj.

Tabelini e falenderoi nga zemra dhe e garantoi se porositë me atë produkt do vazhdonin gjatë gjithë kohës.

Ndërsa po drejtoheshin për nga rruga San Laxaro, Stefano u kthye nga Elis.

«Tani do të të njoh me kryetarin e bashkisë së San Laxaros. Quhet Xhovani Buleri».

Rruga Emilia Levante mund të ishte quajtur rruga më e rëndësishme e San Laxaros dhe prej këtej dukej Ndërtesa e Bashkisë.

Ndërtesa ku ndodhej Bashkia, kishte tre kate me vetrata të mëdha dritaresh dhe këto të fundit ishin mbrojtur me ca grila në nuancë gri që e bënin bashkinë të dukej si të qe burg, nëse nuk do kishte dritare të mëdhaja në vend të atyre dritareve të vogla klasike dhjetë apo maksimumi pesëmbëdhjetë centimetra anash që kanë burgjet Shtetërorë.

Elis dhe Stefano hynë brenda në ndërtesë dhe asaj i ranë menjëherë në sy parmakët prej druri të dekoruar. U ngjitën nëpër shkallë dhe mbërritën në katin e parë, pikërisht në mes të murit nga e majta.

Aty paraqitej një skemë e ҫdo zyre që gjendej brenda ndërtesës.

Në qendër të panelit ishte shkruar me gërma të mëdhaja “ZYRAT” dhe fill pas saj, “KATI I PARË”, “INT. 1 ZYRA E GJENDJES CIVILE”, “INT. 2 ZYRA E OBJEKTEVE TË HUMBURA”, “KATI I DYTË”, “INT. 3 ZYRA E PASTRIMIT TË RRUGËVE”, “KATI I TRETË”, “INT. 4 KRYETARI I BASHKISË DHE SEKRETARIA”, “INT. 5 ZYRA E SINJALISTIKËS RRUGORE”.

Të dy policët hipën në katin e tretë dhe, sapo mbërritën aty, panë derën në të majtë ku qe shkruar “KRYETARI I BASHKISË” dhe trokitën.

Derën e hapi një vajzë me këmishë në ngjyrë të kuqe dhe kopsa të arta dhe me një palë pantallona bezhë.

«Mirëdita. Ҫfarë dëshironi?».

«Do donim të takoheshim me kryetarin».

«Keni lënë takim?»

«Jo», iu përgjigj Xamanji, «por kemi këtë»

«Urdhëroni brenda», iu tha sekretarja, pasi pa distinktivin e policisë, «Po e njoftoj menjëherë».

Të dy u ulën mbi kolltukun me lëkurë të butë në pritje të mbërritjes së kryetarit të bashkisë.

Pas pak ҫastesh para tyre u shfaq një burrë në të pesëdhjetat.

«Donit të takoheshit me mua?» pyeti burri.

«Po. Jemi...».

«Oh, patjetër që po!» e ndërpreu Buleri.

«Në rregull atëherë, do doja t’ju njihja me miken time Elis Dejn».

«Patjetër! Futuni brenda».

Zyra e kryetarit ishte më se e madhe, me piktura të varura në të gjitha muret që i jepnin ambientit përreth një hije elegance.

Buleri iu ofroi një pakëtë cigare.

«Janë të kushtueshme. Vijnë nga Havana».

Stefano Xamanji pranoi, edhe pse nuk kishte pirë kurrë më parë duhan, Elis e falenderoi dhe kërkoi ndjesë për refuzimin duke thënë se nuk e duronte dot tymin e duhanit. Në të vërtetë e urrente.

Kur Stefano mbaroi së shijuari cigaren e mirë kubane, pa e ndezur fare, të dy u përshëndetën me Qytetarin e Parë dhe dolën nga zyra dhe ndërtesa e bashkisë.

Kishte ardhur mbrëmja ndërkohë. Kishin kaluar një ditë të tërë nëpër rrugë dhe në shumë vende rreth e përqark San Laxaros së Savenës.

VII

Elis Dejn dhe Stefano Xamanji hynë brenda apartamentit në San Laxaro të Savenës dhe menduan të merrnin Departamentin e Policisë së Bolonjës për të marrë vesh nëse ishin zbuluar informacione të tjera me interes për ta, që ndoshta do shërbenin për ta kapur njëherë e mirë atë person me atë emër të famshëm Daniele Santopietro. Kushedi...

«Nuk kemi pasur më lajme lidhur me rastin, më vjen keq» u përgjigj centralistja e turnit.

Xamanji e falenderoi me një fije mërzie dhe keqardhjeje që i dukej që në grykë.

Pasi e lidhi prapë aparatin e telefonit me karikuesin, polici priti derisa kolegia doli nga banja që të bënte edhe ai një dush të shpejtë dhe ҫlodhës.

Pas dushit u ndje shumë më mirë.

Hëngrën diҫka të shpejtë që kishin përgatitur dhe të dy bashkë menduan sesi mund të gjenin të dyshuarin e tyre, por nuk e dinin tamam nga t’ia fillonin. Nëse vërtet ishte ashtu siҫ u kishte komunikuar centralistja, që nuk kishin ardhur më lajme të tjera, ndoshta ishte e vërtetë edhe që Santopietro nuk gjendej më në apartamentin e stërmadh në rrugën Saffi që Elis Dejn kishte inspektuar disa ditë më parë. Po ku kishte përfunduar atëherë? Nuk dinin si t’i përgjigjeshin kësaj pyetjeje. Mendja e të dyve ishte në terr të plotë në lidhje me këtë ҫështje dhe për momentin nuk kishin as idenë më të vogël sesi mund të dilnin nga ky terr.

E ku mund ta gjenin përgjigjen? Një prej shumë përgjigjeve? Por... Ҫa fundi kishte patur Daniele Santopietro? Ndoshta e kishte vrarë dikush për motive personale në shenjë hakmarrjeje për ndonjë gjë që ai i kishte bërë ndonjë të afërmi të vet? Po i kujt ishte ai zë (Zëri) që ҫdo natë pasi Elis i kishte bërë një vizitë Santopietros së dashur (të vdekur?) për atë grabitje të kryer së fundmi, e bezdiste më të njëjtat fjalë aspak simpatike (“Njihemi bashkë”)?

Kush e di përgjigjen bën një hap përpara, mendoi me mendjen e vet Stefano.

Koka i ziente tym nga brenda dhe po ashtu edhe koleges së tij.

Në fund Elis dhe Stefano vendosën t’i jepnin fund muhabetit të asaj dite dhe të shkonin të flinin, me shpresën se do ia dilnin mbanë.

Ndërkohë në Bolonja vazhdonin hetimet mbi ҫështjen në fjalë.

Në terr, por vazhdonin ama.

Kapiteni i seksionit të vrasjeve Xhorxho Luci e kishte ngarkuar agjentin Finoki të shkonte në rrugën Saffi për të mësuar nëse ndokush e kishte parë Santopietron të largohej, ndoshta edhe në nxitim e sipër.

Marko, ky ishte emri i tij i pagëzimit, doli nga Departamenti i policisë, hipi në makinën e shërbimit dhe në ҫast lëvizi marshin në drejtim të rrugës Saffi.

Makina i kishte dritat blu të ndezura dhe sirena ishte e fikur.