Federico Betti - Çmimi I Ferrit

Nuk e shtrydhi më trurin dhe mendoi t’i jepte makinës, duke shmangur njerëzit e shkujdesur që ecnin nëpër rrugë në atë orë të vonë.

«Gomar, shiko ku ecën!» bërtiti me të madhe.

Dhe përsëri vazhdoi me fjalë të tilla si: mos më hajde para, hajvane, mbaj anën ku ecën, apo gomar boll i dhe makinës dhe kthehu në shtëpi! Ja kështu ndodhin edhe aksidentet.

Ishte e xhindosur me të gjithë, gjithmonë për shkak të atij tipit që i telefononte në mbrëmje vonë, dhe kurrë gjatë ditës.

«E marrtë dreqi, mbaj anën tënde!» vazhdonte të bërtiste.

Pothuajse kishte mbërritur në San Laxaro. Për fat, i mbeteshin të bënte edhe dy milje.

Në orën njëmbëdhjetë të mbrëmjes kaloi tabelën ku shkruhej SAN LAXARO E SAVENËS.

Ishte e rraskapitur nga rruga, edhe pse shumë e shkurtër.

Nuk e dinte me saktësi në cilën rrugë banonte Stefano Xamanji, kështu që mendoi të pyeste ndokënd se mos e njihte. Vajti tek bari në Rrugën Karlo Jussi aty ku kryqëzohej me Rrugën Rexho Emilia, që ishte i vetmi i hapur në atë orë.

Tek muri mbrapa banakut ishin shkruar disa fjalë si p.sh.: “Tek ne, do gjeni aperitivin më të mirë që ekziston”, “Pi tek ne, ha ku të duash”, dhe akoma të tjera si “Një pije që të liron nga të gjitha hallet si kurrë ndonjëherë”.

Elis u mundua të gjente pronarin për të marrë vesh se mos e njihte personin që ajo po kërkonte.

Pa nga e majta një burrë me mjekër dhe iu ngulit në kokë se ndoshta ai ishte personi që do ta ndihmonte për të gjetur Stefano Xamanjin.

«Mos e dini edhe se ku banon?» ia bëri ajo.

«Po për ҫfarë arsye doni ta dini?».

«Sepse kam një nevojë të ngutshme për t’u takuar».

Burri heshti.

«Atëherë e dini se ku mund ta gjej, të lutem?».

«Në San Laxaro... natyrisht».

«Në ҫfarë rruge, e kisha fjalën».

«Ah...» ngurroi për pak burri «Në Bulevardin Republika» ia bëri në fund.

«Faleminderit për informacionin» i tha.

Dhe shtoi duke folur me vete: Faleminderit, shakaxhiu i leshit.

“Në San Laxaro... natyrisht... Ik o pirdhu”.

Elis doli jashtë.

U vu në kërkim të rrugës që i kishte treguar ai burri.

Pas pesë minutave, pa nga e majta një tabelë: Rruga Karlo Jussi. Pikërisht ajo që po kërkonte.

Në banesën e parë pa mbiemrin e Stefanos mbi një tabelë të vockël afër një tufe zilesh njëra pas tjetrës.

Mendoi t’i binte ziles edhe pse ishte e vetëdijshme për orën e vonë.

Iu përgjigj një zë i ngjirur dhe i përgjumët.

«Stefano, jam Elis».

Në atë moment Stefano u hutua, por pastaj i ra në të.

«Ҫfarë ka?» ia bëri ai.

«Kam nevojë të ngutshme për të folur me ty».

«Pikërisht tani. Po është vonë. Është... mesi i natës. Ҫfarë bën në këtë orë në San Laxaro?».

«Duhet të flas me ty. Më lër të ngjitem, të lutem» ngulmoi ajo prapë.

Stefano i tha të futej brenda.

VI

Korridori ishte më se i bollshëm, me mure të sapolyera në bojë të bardhë dhe me një llambë me dritë halogjene në tavan. Shkallët ishin në mermer ngjyrë gri me parmakë druri në ngjyrë të ҫelët, ndoshta edhe shumë i kushtueshëm për t’u përdorur në një pallat.

Elis nxori si konkluzion se Stefano banonte në luks.

U ngjit në katin e dytë dhe pa në të djathtë një derë të hapur dhe një burrë te pragu i derës. E kuptoi se duhej të ishte kolegu i saj i punës dhe eci drejt tij.

Stefano i priu deri në sallon dhe e ftoi të ulej mbi një kolltuk të zbukuruar me krahë.

Elis vështroi me kujdes nëpër të gjithë apartamentin.

«Sa të kanë kushtuar të gjitha këto për atë Zot?» e pyeti.

«Oh... jo aq shumë. E kam me qira për njëqind euro në muaj» ia ktheu ai.

«Njëqind ҫfarë?» tha Elis.

«Euro në muaj. Di që është një shifër tepër e ulët, ngela dhe unë pa fjalë kur ma tha pronari. Por më thuaj më mirë arsyen se pse je zgjuar nga gjumi në këtë orë të natës».

«Epo... më telefonoi prapë ai personi, apo më saktë... ai Zëri. Por nuk është vetëm kjo. U rishfaqën prapë ato fjalë të shkruara mbi dyshemenë e kuzhinës» i tha ajo.

«Prapë? Pra nuk paskëshe qenë e dalë mendsh kur unë erdha dhe biseduam te shtëpia jote!».

«Por ti nuk më besove».

«Epo duhet të të besoj. A dëshiron një kafe?».

«Jo, faleminderit. Nuk do doja të acarohesha më shumë nga ҫ’jam tani».

«Si të duash» i tha ai.

«Do doja të kërkoja diҫka, nëse nuk bezdisesh dhe aq».

«Hidhe pra fishekun».

«A mund të më mbash këtu për ca kohë të paktën derisa ta gjejmë atë tipin? Kam frikë! Po vdes nga frika! Sidoqoftë të betohem se nëse e gjej, do t’ia heq dëshirën që ka për t’ua këputur topet njerëzve. Ai biri i kurvës!».

«Dakort, por tani qetësohu dhe do e shohësh se do ta gjejmë» i tha, duke e shoqëruar për te dhoma e gjumit.

«Mund të flesh këtu» i tha.

Ajo mbështeti kokën në jastëk dhe fjeti menjëherë duke bërë një gjumë ripërtëritës që zgjati pa ndërprerje deri në tetë të mëngjesit të nesërm.

Deri në tetë nuk e dëgjoi më Zërin dhe për këtë qe tepër e lumtur.

Elis u ngrit duke pyetur sesi po ecnin hetimet në Bolonja. Do kishte dëshirë të merrte lajme të reja... dhe të mira, të paktën një herë të vetme.

Pasi u zgjua edhe Stefano, hëngrën mëngjes të dy bashkë.

Elis kishte përgatitur kafe dhe ca biskota integrale që dolën të mrekullueshme pasi i provoi. Tryeza ishte gati tashmë.

«Të mira, këto biskota», tha Elis, «Ku i ke blerë?»

«Oh... te supermarketi në fund të rrugës. Pronarin e njoha pikërisht javën e shkuar. Emrin e ka Luҫio... ah, Tabelini. Ishte vetë ai që më rekomandoi këto biskota. Tha se s’ka pak që i kanë hedhur në treg dhe tashmë janë fshirë nga raftet. I është dashur të kërkojë menjëherë një sasi tjetër sepse iu mbaruan shumë shpejt» i shpjegoi Stefano.

«Si quhen? Mini-kekë Xhaxha Fred... kushedi mbase gjenden edhe në Bolonja?» i tha Elis.

Hëngri nja dhjetë prej tyre, aq të mira ishin.

Me të mbaruar mëngjesin, menduan për ato ҫka duhet të bënin.

Stefano Xamanji i tha Elisit se ajo ishte akoma ca e tronditur nga ato të mallkuara telefonata që i bëheshin natën dhe do kishte qenë shumë më mirë sikur të rrinin të dy në San Laxaro të Savenës, ajo për të qenë sa më larg kërcënimeve të atij Zërit, dhe ai për ta mbrojtur atë. I telefonuan edhe Departamentit për t’u thënë që do mungonin disa ditë dhe gjithsesi do vazhdonin me hetimet aty ku kishin ngecur dhe do të kalonin nga Bolonja vetëm në rast nevoje.

Kapiteni ra dakort.

Në atë moment, Stefano Xamanji donte që t’i tregonte Elisit lagjen ku banonte në mënyrë që ajo ta njihte më mirë atë vetë dhe banorët e tij.

Filloi nga Ema Simoni, komshia që kishte afër shtëpisë.

Sapo i ranë ziles, ajo erdhi ta hapte menjëherë.

Mbante veshur një palë xhinse dhe një bluzë me shumë ngjyra. Thoshte që ndihej e re pavarësisht moshës.

Mendoi t’u ofronte ndonjë nga ato picat që dinte të bënte vetëm ajo. Elis e dinte tashmë, pasi ca nga ato picat i kishte sjellë Stefano në Departamentin e policisë, dhe ajo i kishte shijuar me shumë kënaqësi.

Ema u lumturua që kishte gjetur mysafire të papritur, pasi po vdiste nga mërzia.

Stefano e prezantoi me Elisin dhe i sqaroi se përse ajo gjendej aty bashkë me të, duke marrë parasysh faktin se agjentja e Skotlënd Jard banonte në një apartament në Bolonja.

«E kuptoj» foli gruaja, duke iu drejtuar Elisit.