Charley Brindley - Raji - Boek Een

* * * * *

Het duurde even voor Fuse het meisje kon overhalen om binnen te komen in het huis. Ze aarzelde om de schuur te verlaten, maar uiteindelijk, nadat hij zijn hand naar zijn mond had gebracht om 'eten' uit te beelden, volgde ze hem door de diepe sneeuw naar de achterdeur. Hij probeerde naast haar te lopen, maar ze vertraagde altijd en kwam dan achter.

Het was die nacht gestopt met sneeuwen. Glinsterend zonlicht verlichtte de mooie, heldere ochtend. Er was geen wind en de sneeuw lag als een pure, witte deken op de afsluitingen en gebouwen. Het leek alsof de hele wereld ermee bedekt was en de strakke hoeken en lijnen die door de mens gemaakt waren, waren natuurlijke rondingen en zachtheidgeworden.

Fuse stampte de sneeuw van zijn voeten op de veranda en zij deed hem na. Eens in de keuken, trok hij zijn jas uit en hing hem aan een haak achter de deur. Zij deed hetzelfde.

"Kom, ik wil je aan mijn vader voorstellen."

Ze stonden voor de warme haard en keken naar zijn vader. Het schaakbord stond op een tafel tussen hen.

"Hé, papa," zei Fuse en hij verhief zijn stem, "kijk wie ik in de schuur gevonden heb."

Fuse zag het meisje kijken naar het gezicht van zijn vader die naar het schaakbord staarde. Na een ogenblik knielde ze naast hem en legde haar hand op de leuning van de rolstoel. Mr. Fusilier draaide traag zijn hoofd, zijn ogen draaiden met rukjes tot ze in de hare keken.

Ze zei een paar woorden die Fuse niet begreep en wachtte dan terwijl ze naar zijn gezicht keek. Fuse zag dat zijn vader slikte en dan met zijn ogen knipperde.

Dan zei ze een enkel woord: 'Rajiani' en raakte haar borst aan, net boven haar hart.

"Rajiani." zei Fuse. "Is dat je naam?"

Het meisje herhaalde het woord.

"Mijn naam is Vincent." Hij stak zijn hand uit naar haar. "De meeste kinderen op school noemen me Fuse, maar sommige oudere jongens noemen me Fusilier."

Ze fronste haar voorhoofd.

"Fuse." zei hij, nog steeds met zijn hand uitgestoken naar haar.

Ze keek naar zijn hand, maar nam hem niet in de hare. “Fuse.”

“Rajiani.” Hij liet zijn hand vallen. Hij had erop gelet dat ze zijn vader ook niet had aangeraakt. "Wat een mooie naam. Wist ik maar waar je vandaan komt en welke taal je spreekt."

Ze ging staan en zei iets dat evengoed Chinees kon zijn voor hem.

"Je bent erg donker. Zou je uit Afrika komen? Maar hoe ben je hier, in Virginia, geraakt zonder Engels te kennen? En waarom verstop je je in onze schuur? Zoekt er je iemand?"

Rajiani glimlachte en legde haar handen op haar rug.

Fuse glimlachte breed naar haar en ze keek naar beneden, naar het schaakbord.

"Wel, jij mag met papa babbelen terwijl ik het ontbijt klaarmaak." Hij wandelde weg in de richting van de keuken. "Het zal niet lang duren."

Een paar minuten later kwam Rajiani de keuken binnen. Ze keek toe hoe hij broodjes in de oven van de houtkachel schoof. Toen hij begon spek te snijden, nam ze een pan van een haak boven het aanrecht en zette hem op het fornuis. Dan nam ze de speklapjes en liet ze in de pan vallen. Ze keek rond alsof ze iets zocht.

"Daar." Hij wees naar een lade naast de gootsteen.

Rajiani trok hem open en glimlachte toen ze er een vork uithaalde om het spek om te draaien.

Fuse goot verse melk in drie glazen en gaf een aan Rajiani. Hij nam een slokje en deed dan teken met zijn glas naar haar. Ze nam een klein slokje uit haar glas, likte haar lippen af en dronk het glas dan halfleeg. Ze stopte om te ademen en dronk dan de rest uit.

"Wow." zei Fuse. "Wanneer heb je laatst iets gegeten of gedronken?"

Hij vulde haar glas opnieuw en zette de kan weer in de koelkast. Tegen dan was haar glas alweer leeg. Hij gniffelde toen ze een witte snor aflikte en haar glas op het aanrecht zette, maar hij was een beetje vertwijfeld toen hij zich realiseerde dat ze half uitgehongerd was en dat hij gemeen was geweest tegen haar de vorige morgen toen hij haar slapend in de schuur gevonden had.

Het spek siste en het vuur knisperde en de twee tieners staarden elkaar aan. Fuse had er geen idee van wat ze van hem dacht, maar hij had een ongemakkelijk gevoel, als spelen met vuur: het was leuk en gevaarlijk tegelijk. Hij voelde nog iets anders: de voldoening nodig te zijn.

Toen het spek klaar was, bekommerde Rajiani zich erom met de vork.

Fuse haalde een mandje eieren uit de koelkast. Als de tweehonderdvijftig gram spek klaar was, zouden ze het vet gebruiken om er de eieren in te bakken. Dit was een maaltijd die hij wel tien of vijftien keer per week bereidde; soms verving hij het spek door ham.

Tegen dat de eieren klaar waren, waren de broodjes gaar. Nadat Fuse het glas van Rajiani nog eens gevuld had, brachten ze twee dienborden eten naar de voorste kamer.

Fuse zag meteen dat er een schaakstuk verplaatst was.

"Hé," zei hij tegen Rajiani terwijl ze haar dienblad op het bijzettafeltje plaatste, "je mag niet prutsen aan dingen waar je niets van kent."

Hij plaatste zijn dienblad op de tafel, naast het hare. "Jij moet dat verplaatst hebben nadat ik naar de keuken ging om aan het ontbijt te beginnen." Hij wilde het witte paard terugzetten waar het hoort, maar stopte dan om naar het schaakbord te staren. "Jij weet dus hoe je een paard verplaatst, is het niet, Rajiani?"

Ze had het verplaatst naar een van de drie plaatsen waar het heen mocht.

"Ik heb nog nooit een meisje gekend dat schaakspeelt." Hij keek naar het bord en dacht over de volgende paar zetten. "Of dat zelfs ook maar geïnteresseerd is om het te leren." Hij zette het paard terug op het vakje waar zij het gezet had. "Hm, interessant." Hij bestudeerde het schaakbord. "Nog een zet en je kan mijn toren en mijn dame vorken." Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Ik vraag me af of je dat weet, of heb je per toeval de best mogelijke zet gedaan?"

Rajiani grinnikte, knielde bij het tafeltje en nam een mes om de eieren en het spek te snijden.

Fuse tilde een stuk spek naar de lippen van zijn vader. Zijn vader leek verrast, maar nam dan de hap voedsel en begon te kauwen.

Fuse verplaatste een pion om te zien wat zij zou doen. Rajiani ademde uit met een geluidje dat op een giechel leek en verplaatste dan meteen het witte paard om zijn toren en zijn dame te vorken. Ze brak een stuk brood af en hield het voor Fuses vader zodat hij het in zijn mond kon nemen, dan at ze de rest op.

"Hier," zei Fuse en hij stopte een lepel in haar hand, "geef papa wat ei." Hij ging staan. "Ik kom onmiddellijk terug."

Hij rende naar de trap en nam hem twee treden tegelijk. Hij kwam terug van zijn slaapkamer en liep traag de trap af, terwijl hij aan het lezen was in een open boek in zijn handen. Hij bladerde erin terwijl hij naar Rajiani en zijn vader liep aan de andere kant van de kamer.

"Dit is een boek over de geschiedenis van schaken." Fuse keek hoe zijn vader op een hap eten kauwde en ging dan in kleermakerszit op de vloer zitten naast haar terwijl hij verder bladerde in het boek. "Ah, hier heb ik het. Luister, Rajiani.” Hij keek haar aan terwijl ze nog een hap ei naar de lippen van zijn vader bracht. "Veel landen beweren dat ze het schaakspel onder een of andere prille vorm hebben uitgevonden." las hij voor uit het boek. "De meest gangbare opvatting is dat schaken ontstaan is in Sindh, India. Het Arabische, Perzische, Griekse en Spaanse woord voor schaken zijn allemaal afgeleid van het Sanskriet Chaturanga. De huidige vorm van schaken die over de hele wereld gespeeld wordt, is gebaseerd op een vorm van Chaturanga die rond de zesde eeuw v.Chr. in India gespeeld werd."

Hij keek op om te zien of ze luisterde en zag dat ze een spekreep nam en erin beet.

"Het Italiaanse woord voor schaken is scacchi."

Ze kauwde op het spek en keek van hem naar het boek.

"In Duitsland heet het Schach ."

Geen reactie.