Charley Brindley - Raji - Boek Twee

* * * * *

Na de les op woensdag kwam Pepper Darling onze kamer binnen zonder kloppen.

Liz keek op van haar wetenschapsboek. "Raji, misschien moeten we beginnen onze deur op slot doen."

Pepper dropte een pakketje in bruin papier op mijn bed en een gelijkaardig pakketje op het bed van Liz. "Doe hem maar op slot, het zal geen verschil maken. Ik heb een loper."

"Hé, ons uniform?" vroeg Liz.

"Ja," zei Pepper. "Pas hem maar."

We scheurden de pakketjes open en trokken snel ons nieuwe uniform aan. De blauwe blazer en de enkellange rok contrasteerden mooi en pasten ons goed. We droegen ook een witte blouse met een blauwe das en hoge zwarte schoenen. Onze kepie was blauw met een bruine boord.

"Het passen perfect," zei ik.

“Ik vind dit jasje echt mooi," zei Liz. "En de naaister heeft de mouwen precies goed gemaakt."

Ik gluurde naar Pepper die glimlachte - dat was nieuw. Ik keek naar Liz en gebaarde met mijn ogen naar Pepper.

Liz gluurde naar haar en keek dan naar mij met een blik van Wat krijgen we nu?

"Ja," zei Pepper, "jullie zien er best oké uit."

Ik zette mijn kepie op, ging in de houding staan en bracht mijn hand naar mijn voorhoofd om te groeten. Liz beantwoordde mijn saluut en we giechelden allebei.

"Wel," zei Pepper terwijl ze het inpakpapier samenraapte, "als jullie vinden dat ze goed passen, dan bestel ik voor jullie elk nog twee uniformen."

“Het mijne past perfect,” zei Liz.

"En het mijne past ook goed, Miss Pepper. Heel erg bedankt voor ze."

Toen we bij zonsondergang naar buiten gingen om te kijken naar de vlagceremonie droegen we ons uniform. Terwijl we samen naar het middenplein liepen - of de binnenplaats, zoals we het noemden - leunde iemand uit het raam op de tweede verdieping van het Hannibalhuis en floot ons lang na.

Liz greep mijn hand beet. “Niet kijken,” zei ze. "We doen net alsof we niets gehoord hebben."

Ik gluurde naar haar en zag een brede glimlach op haar gezicht.

* * * * *

Samen met onze twee extra uniformen kregen Liz en ik een lange bomberjack in effen marineblauw. Het jack had een dubbele rij van elk zes knopen. Het was met fleece gevoerd en lekker warm, wat welkom was op koude, stormachtige novemberdagen.

* * * * *

Elke avond, net voor het tijd was voor het avondeten, stond de klaroenblazer voor het administratiegebouw en speelde Mail Call .

De meeste cadetten kwamen tegenover het gebouw staan en een laatstejaars deelde de post uit.

"Clyde Breckenridge," las de laatstejaars op een envelop.

"Hier." Breckenridge baande zich een weg door de menigte om zijn brief in ontvangst te nemen.

"Michael Limonade."

"Het is LemonDOWEL, mafkees." Hij greep de brief uit de hand van de laatstejaars.

"Rajiani Dekaki."

"Devaki!" schreeuwde ik en murwde me naar voor om mijn brief te krijgen.

De laatstejaars hield hem omhoog tegen de zon alsof hij de brief in de envelop wilde lezen.

"Geef hier." Ik sprong omhoog om hem uit zijn hand te rukken.

"Het is niet nodig om agressief te worden." De laatstejaars keek naar de volgende brief. “Darrel Whisperpants.”

Ik rende naar onze kamer; ik kon niet wachten om de brief in alle rust te lezen.

Aan mijn bureau las ik het afzenderadres: "The Fusilier Farm, Appomattox County, Virginia."

Overgelukkig opende ik de envelop, maar toen ik Fuses woorden las, voelde ik de tranen in mijn ogen springen. Hij dacht waarschijnlijk dat zijn beschrijving van de kleine gebeurtenissen op de boerderij me op zou beuren en dat was ook zo in zekere zin. Maar daar niet kunnen zijn en helpen met de alledaagse taken op de boerderij gaf me ook een gevoel van verlies.

De stress die ik kreeg door te leren over dingen die me compleet vreemd waren en de openlijke minachting van de meeste jongens maakten mijn dagen op de academie erg zenuwslopend. Fuse schreef over wat Ransom deed, de nieuwe biggetjes en het eten dat zijn moeder bereidde en dat herinnerde me aan de zachte, eenvoudige uren die we samen doorgebracht hadden.

Ik miste het allemaal zo vreselijk; mama Marie Fusilier, haar man James, het lieve paardje Ransom en meest van al de tijd die ik met Fuse had doorgebracht - schaakspelen, Engels leren, of gewoon samen op de boerderij rondlopen, kijken naar dingen die groeien en bloeien.

Het was de beste tijd van mijn leven geweest en die was ik nu kwijt.

Hoofdstuk acht

"Ik weet niet waar je hebt leren schrijven, Devaki," Mrs. Hazel Morton hield een vel papier tussen haar vingers dat ze met grote minachting bekeek, "maar je handschrift is met voorsprong het vreselijkste wat ik dit jaar al heb gezien." Ze liet het vel papier op mijn lessenaar vallen en wandelde terug tot vooraan het klaslokaal.

"Wat is dat schrift?" fluisterde ik naar Liz die in het andere gangpad zat.

Voor ze kon antwoorden, draaide Mrs. Morton zich abrupt om en bekeek me boos met haar grijze adelaarsogen. "Het woord is 'handschrift' en het betekent de manier waarop je schrijft. Ik neem aan dat je begrijpt wat 'de manier waarop je schrijft' betekent?" Ze plaatste haar vuisten op haar heupen.

Ik knikte en nam het vel papier vast. Het was mijn schrijfopdracht van de vorige dag.

Toen Mrs. Morton zich weer omdraaide, lipte ik naar Liz: "de manier waarop je schrijft?"

Liz greep een potlood en maakte een beweging alsof ze een woord in de lucht schreef.

"Je zou, Miss Devaki," zei Mrs. Morton toen ze weer bij haar bureau was en in de richting van de studenten keek, "kunnen vragen aan Mr. Kavanagh om je bijles te geven. Hij heeft het mooiste handschrift van de klas, ook al is wat hij schrijft een allegaartje van onzin."

De andere studenten giechelden even tot de intimiderende blik van Mrs. Morton hen het zwijgen oplegde.

Rodger Kavanagh keek even naar me en glimlachte breed.

Ik stak mijn hand op.

"Allegaartje," zei Mrs. Morton, "betekent mengelmoes, warrig samenraapsel."

Ik liet mijn hand niet zakken.

"Wat is er nog?"

"Wat is betekenis van 'bijdinges' je zei?"

Meer gegiechel en bijna een glimlach van de onverbiddelijke Mrs. Morton. Ze schreef een zin op het bord. 'Bijles geven betekent iemand onderrichten of opleiden.' "Af en toe gebeurt het dat een knappere student..." ze keek naar Kavanagh, "iemand helpt die achteropraakt. Als je wil slagen voor mijn Engelse lessen, Devaki, raad ik je aan zo snel mogelijk met bijlessen te beginnen. Een hoge intelligentie is geen excuus voor onbegrijpelijke communicatie."

Mrs. Morton keek naar de klok op haar bureau, wachtte even en kondigde dan aan: "De les is voorbij."

Ik hoorde een plots geschuif en geschraap op de houten vloer van stoelpoten van studenten die hun boeken samenraapten en zich naar buiten haastten uit de les Engels.

* * * * *

Veel studenten schrokten hun eten naar binnen om de rest van hun vrije uur in de gemeenschappelijke ruimte door te brengen en te schaken. Sommigen sloegen de maaltijd zelfs over om meer tijd te hebben om schaak te spelen.

"Goed gespeeld," mompelde Rodger Kavanagh nadat ik hem genadeloos verslagen had met een spelletje snelschaak. Hij begon de schaakstukken terug te zetten in hun startpositie.

Het was woensdag, de dag nadat Mrs. Morton had voorgesteld dat ik iemand zocht om me bijles te geven.

"Mr. Rodger," zei ik.

Hij keek naar me met een opgetrokken wenkbrauw.

"zou je niet te veel bezwaren hebben om mij die bijles voor mijn handschrift te geven?"

Kavanagh grijnsde, zijn lippen gingen naar achter en al zijn tanden kwamen bloot, waardoor hij op een hongerige wolf leek. "Dat hangt ervan af."

"Waarvan?"

"Of je me vertelt hoe het komt dat je me werkelijk iedere keer verslaat met schaak."

"Om te beginnen, geef je je torens te snel op."

"Wat?" Hij resette de schaakklok.

"In eerste deel van spel engageer je je torens en offer je ze op voor mijn paarden. Dat is misschien goed voor midden van spel, maar niet zo goed voor eindspel, wanneer zoveel stukken al van bord verdwenen zijn en torens vrij spel hebben. Als je op het einde overblijft met enkel een paard en een loper en ik heb mijn twee torens, ik heb jouw nadeel."