Barbaros Altug - ruhumdaki yaralar

Hayganuş çoktan ölmüştü ama Vahan Bey uzun süre iz sürmüş, ablasının çocuklarının, torunlarının Istanbul’da yaşadığını öğrenebilmişti. Vahan Bey’in ölmeden önceki son ve belki de tek arzusunu, yeğenlerini görmek, tanımak, hiç olmazsa konuşmak isteğini yerine getirmek için de önemli ayrıntıları asla atlamayan ve her derdin çözücüsü rolünü fazlasıyla önemseyen Jacqueline tarafından ben seçilmiştim. Çünkü Vahan Bey’in ablası Hayganuş’un en küçük torunu, benim cenazesine katılmak için gittiğim gazeteci Hrant Dink’in Agos gazetesinde çalışıyordu. Nasıl olsa gazetedeki çoğu insanla röportaj yapıp görüşeceğim için, en azından bu konuyu Vahan Bey’in yeğenine açmam çok da zor olmayacaktı Jacqueline’e göre.

“Nerden yolculuk abla?”. Yaşınız 30ları geçtiği an “abla” diye çağrılmaya alışacağınız yer, Türkiye. Bu aynı zamanda aileden sayıldığınızı, sizle konuşan erkeğin kötü niyet taşımayacağını da belirtir. “Paris,” dedim. Taksideki radyo bugün katılacağım cenazeyle ilgili yayın yapıyordu. “Yazık ettiler adamcağıza,” dedi dikiz aynasından benimle konuşmaya çalıştığını belli eden şoför. “Bizim gibi garibanmış da, ayakkabısını gördüm içim ezildi” dedi. Gözlerimi sahilden önümdeki laptopa çevirdim ve notlarımı gözden geçirmeye başladım. Böylece kısa muhabbetimizin bittiğini de anladı.

Hrant Dink’in öldürüldüğü Pangaltı’na yaklaşıyorduk. Yollarda benim hayatımda görmediğim bir kalabalık vardı. Yüzbinlerce insan bir dev dalga gibi yavaşça salınarak sokaklardan, caddelerden, evlerden taşarak çalıştığı Pangaltı’ndaki Agos gazetesinin önünde birikiyordu.

“Daha ileri gidemeyiz abla.” Eliyle önümüzdeki insan selini işaret etti şoför. Taksiden indikten sonra gazeteye doğru ilerlemeye çalışsam da kalabalığın devinimiyle sürekli yer değiştiriyordum. O sırada cenaze arabasının gazetenin önüne gelişiyle sanki hep bir ağızdan bir iç çekme yükseldi. Sonra uzaktan bir ses yükseldi. Gözlerim sesin geldiği tarafa yöneldi. Bir otobüsün üsütünden çatallanmış, acılı bir ses geliyordu. Okuduğum haberlerden, gördüğüm fotoğraflardan sesin sahibinin Hrant Dink’in karısı Rakel Dink olduğunu anladım. Rakel Dink, yüzbinlerce insanın bir emir almışcasına, kendisinin sesini duyduğu an susması ile eşine yazdığı veda mektubunu okumaya başladı.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.