Cees Prins - Avonturen van een Siberische poes

Als je zo vaak op reis gaat als ik, moet je wel je talen spreken. Het heeft vrij lang geduurd voordat ik miauw kon zeggen, maar tegenwoordig spreek ik ook poesisch. Dat lijkt niet op Engels of Duits, maar dat hoeft ook niet. Als ik “priehh” of “pruhh” zeg, wil ik spelen en dat begrijpt men prima. Soms zeg ik ook “kiehh”, dat heeft meer betrekking op eten. Mijn baasje, die Frans spreekt, denkt, dat ik “qui?” zeg. Dat is Frans voor wie. Maar hij heeft geen gelijk. “Kiehh” betekent “kiehh”. Het is namelijk gewoon poesisch. Mijn baasje spreekt niet zo erg goed poesisch, maar hij doet zijn best. Hij begrijpt mij meestal wel. Het spreken gaat nog niet zo goed. Je zou kunnen zeggen dat zijn passieve beheersing van het poesisch redelijk is. Voordat hij echt mijn taal kan spreken, moet hij nog veel studeren. Poesisch is namelijk heel erg moeilijk.

Als iemand tijdens het eten van tafel opstaat, zie ik dat meteen. Dan wiI ik daar gaan zitten. Vaak is die stoel nog lekker warm. Mensen zeggen dan: “Opgestaan is plaats vergaan.” Ik geloof dat poesen zoals ik die spreuk in eerste instantie hebben bedacht. Ik wil ‘s avonds heel graag in de stoel van mijn baasje gaan slapen. Daarom is het opletten geblazen als hij opstaat, want dan komt er een plaats vrij. Als hij tv kijkt, gebeurt hetzelfde. Ik wurm mij achter hem totdat hij vanzelf weggaat. Een betere methode is dat ik met een pootje tegen zijn hand tik. Ik krijg dan altijd zijn stoel. Hij staat dan op, pakt een klein stoeltje en gaat naast mij zitten. Meestal legt hij daarna zijn hand op mijn kopje en zo kan ik lekker slapen. Hij gaat dan tv kijken, vaak naar die mensen, die achter een rond propje aan rennen, zoals ik ook heel vaak doe. Mensen noemen dat voetbal. Daar zijn ze op de tv regelmatig avonden mee bezig. Veel mensen praten daar over. Ze zeggen, dat er heel veel geld in omgaat. Het blijft echter een gewoon spelletje. Mijn voetbal is gratis voor iedereen. Ik denk dat ik beter in dat spelletje ben. Ik schiet met mijn linkerpootje het propje weg en houd het met mijn rechterpootje een eind verder weer tegen. Mensen heb ik dat nog nooit op die manier zien doen. Zoals ik het speel is het geen teamsport. Je speelt het gewoon in je eentje, maar ik vind dat wel het leukste. Honden zouden heel anders gaan voetballen. Die opereren meer in groepen, in roedels. Wij katten zitten wat dat betreft heel anders in elkaar.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.