Cees Prins - Avonturen van een Siberische poes

Ik stam dus af van Siberische katten, die overigens niet alleen uit Siberië komen. In de achttiende eeuw was er in St. Petersburg een rattenplaag. De toenmalige Russische tsaar Peter heeft daarom opdracht gegeven grote stevige katten te zoeken en uit te zetten in de stad. De meeste van deze katten waren Siberische katten. Die hebben toen de stad snel van de rattenplaag bevrijd. Er is zelfs in St. Petersburg ergens een monumentje opgericht als dank. Ik heb het natuurlijk nog nooit gezien, want dat is heel ver weg. Ik ben best nogal trots op dat monument, want zoiets hebben andere katten niet.

Ik woon nu in Enkhuizen, een historisch stadje aan het IJsselmeer, maar ik heb de omgeving nog niet kunnen verkennen. Ze zeggen dat ik een binnenkat ben. Maar van nature klim ik graag in bomen. Met mijn dikke, waterdichte jas kan ik ook prima buitenspelen, zelfs als het regent of koud is. Daarom denk ik, dat ik een hele goede buitenkat zou kunnen zijn. Dat ik een binnenkat ben, hebben de twee mensen bedacht die hier ook wonen. Hoewel ze eigenlijk mijn personeel zijn, hebben ze toch gek genoeg meer te vertellen dan ik. Ik woon op de begane grond, waar zij overdag ook zijn. Als het donker is, gaan ze de trap op en laten mij alleen achter. Zij hebben de twee verdiepingen boven, waar ik aanvankelijk maar een paar keer ben geweest. Zij zeggen dan dat ik ben ontsnapt. Mijn baasjes worden daar niet boos om. Ik vraag me dan ook af, waarom ik daar niet vaker heen mag. Daar schijnt namelijk ook een badkamer te zijn met bad en een douche! Ik ga heel graag onder de douche, maar in Nederland lukt dat meestal niet, daarvoor moet ik naar het buitenland. Ik ga dan naar Frankrijk of naar Polen. Vooral in de hotels onderweg kun je meestal heel fijn douchen. Het is eigenlijk niet echt normaal, dat je voor zoiets gewoons als een douche nemen en je lekker wassen, zo ver moet reizen.

Mijn baasjes zorgen wel goed voor mij. Als ik een kopje geef aan de kraan, doen ze deze open. Dan kan ik vers water drinken. Maar ik vind het ook heel erg spannend om te kijken waar al dat water naar toe stroomt. Drinken uit een bakje is voor watjes. Dat is niet voor poesen van stand, maar dat weten ze ook wel. Ze hebben ontdekt, dat ik eerder ga drinken wanneer ik in mijn nekje word gekriebeld. Maar ik heb ook iets ontdekt, wat ik zelf razendslim van mijzelf vind. Als ik in mijn nekje geaaid wil worden, ga ik gewoon bij de kraan zitten. Ik ga vervolgens de kraan knuffelen en ik word lekker gekriebeld. Dat is heel erg fijn. Ze kunnen nooit merken of ik echt wil drinken of niet. Dat is dus altijd prijs.

Brokjes krijg ik vanzelf, maar om natvoer (een blikje of een zakje) moet ik vragen. Dat doe ik altijd rond een uur of vier. Dat vind ik het lekkerste eten. Maar het aller-lekkerste is de saus. Mij maakt het niet uit of het tomatensaus of spinaziesaus is. Die zijn allebei even lekker. Om snoepjes moet ik helaas echt bedelen. Ik ga dan op het aanrecht zitten en naar boven kijken naar het keukenkastje. Als mijn baasjes het niet begrijpen, ga ik op mijn achterpootjes staan en sla ik met mijn voorpootjes tegen het kastdeurtje. Meestal is dat afdoende, tenzij zij vinden, dat ik al te veel snoepjes heb gehad. Waarom dat soms te veel is, begrijp ik niet, want ze blijven altijd even lekker. Mijn natvoer en brokjes moeten wel steeds dezelfde blijven. Ik houd niet van veranderingen. Het enige, dat wel veranderd is, zijn mijn “tafelmanieren”. Ik eet nu mijn snoepjes uit de hand van mijn baasjes en voor mijn lunchbrokjes geldt hetzelfde. Mijn nachtbrokjes eet ik nog gewoon uit mijn bakje.

Incidenteel moet ik echt mijn stem verheffen, maar in vergelijking met andere katten is mijn gemiauw zacht en welluidend. Daarom krijg ik lang niet altijd mijn zin. Het heeft overigens heel lang geduurd voordat ik goed kon miauwen, daarom klinkt het waarschijnlijk ook zo zacht. Het zou ook kunnen komen, omdat wilde Siberische katten en Noorse boskatten ook niet kunnen miauwen. Als ze tam zijn en bij mensen gaan wonen, willen ze de aandacht trekken van hun baasjes en dan gaan ze miauwen. Ik miauw dan ook als ik iets gedaan wil krijgen. Het is ons enige communicatiemiddel. Dat miauwen is nodig als ik natvoer wil hebben en natuurlijk snoepjes.

Mijn moeder is een Neva Masquerade, een onder­soort van Siberische katten. Ze heeft een witte kleur met hier en daar wat zwart en grijs. Mijn moeder heeft net zulke lange haren als ik. Mijn vader echter is roodbruin en heeft een kortere vacht. Ik heb een voornamelijk roodbruine rug en een wit/bruine kop. Mijn buik is wit en mijn dikke staart is lichtbruin. Mijn baasjes zeggen altijd: “Een mooie staart is heel veel waard”, maar dat zeggen ze waarschijnlijk, omdat zij zelf er geen hebben. Met je neus in je staartje kun je het beste slapen. Overigens heb ik ook mensen met een staart gezien. Die zit niet aan de onderkant van hun rug, waar hij hoort te zitten, maar achter aan hun hoofd. Misschien moet dat wel, omdat ze anders niet, zoals ik, met hun neus in hun staart kunnen slapen.

Ik denk, dat mensen wel een beetje jaloers zijn op mijn staart. Eigenlijk mag ook niemand aan mijn staart komen. In de lucht kun je bij het springen er goed mee sturen. Mijn vacht is halflang en heel erg zacht. Daarom denken veel mensen waarschijnlijk, dat ik erg lief ben. Maar ik ben niet lief of aardig voor iedereen. Dat komt, omdat ik een kat ben met een eigen karakter. Ik ben zelfs een beetje eenkennig.

Mensen zeggen, dat je katten niet kan opvoeden en dat je ze ook niets kan leren. Maar dat is niet waar. Als ik het er mee eens ben, doe ik in principe alles. Het moet in mijn ogen wel zin hebben, want anders gebeurt het niet. Ik mag bijvoorbeeld niet op tafel lopen. Maar omdat ik het zo leuk vind, doe ik dat bij voorkeur juist wel. Op tafel liggen is ook prima! Vroeger scherpte ik mijn nagels aan de leren meubels. Vooral de bank was mijn favoriet wat absoluut niet mocht. Mijn baasjes hebben met hun nagels voorgedaan hoe je de krabton en later het krabmatje moest gebruiken. Toen heb ik dat zelf ook snel geleerd en was iedereen blij.

Ik ben geen schootpoes. Toen ik nog heel klein was, ging ik nog wel eens op schoot liggen, maar ik ben nu volwassen. Trouwens, om als grote kat op schoot te gaan liggen, is helemaal geen pretje. Die knokige benen en knieën bieden absoluut geen zitcomfort. Het is natuurlijk wel lekker warm. Ik ben overigens wel een grote knuffel. Ik zit ’s avonds vaak naast mijn baasje op de bank en dan legt hij zijn hand op mijn kop. Dat is echt fijn. Dan val ik meteen in slaap. Maar ik klaag ook niet over het plekje in de knieholte van mijn bazinnetje als die op de bank ligt. Ik wil dan wel op een zacht dekentje tegen haar aan liggen.

Ik heb mijn eigen voorkeuren, waarbij ik een grondige hekel heb aan andere katten, maar grotere honden vind ik prima. Men vindt mij een evenwichtige poes en dat is zo. Ik ben dan ook nergens bang voor. Zo hebben we een grote stofzuiger met een waterreservoir. Die maakt heel veel lawaai. Maar als ze die stofzuiger schoonmaken en het waterreservoir eruit halen, ga ik graag in de stofzuiger zitten en dan trekken ze mij een stukje door de kamer. Als mijn baasjes de kamer schoonmaken, trekken ze die stofzuiger ook door de kamer. Als ik erin zit, doen ze dat ook. Dan zie je nog eens wat, want zo lijkt het net een auto, alleen bromt hij niet en dat is wel jammer.

Wie is er nu bang voor een stofzuiger?

Franse kennissen van mijn baasjes noemen mij Minette, als ze bij ons op bezoek komen. Dat Minette klinkt eigenlijk wel leuk, maar in dat land, dat Frankrijk heet, schijnen ze poesen allemaal zo te noemen. In dat geval hoeft het van mij niet meer. Wanneer ze dan toch Minette zeggen, weet je niet wie ze bedoelen. Enig onderscheid moet er toch wel zijn. In Frankrijk noemen mijn baasjes mij helaas ook heel vaak Minette. Misschien moet dat van de Franse wet, want Franse wetten schijnen heel anders te zijn dan bij ons in Nederland. Gelukkig begin ik wel een beetje aan dat Minette te wennen.