Michael Roco - Ongemak

Door naar Tony’s Place, een kamer geboekt voor de nacht. Tony niet gezien, alleen vrouwelijk personeel (Tony had het goed geregeld). Rugtas gedropt en dorpje verkend. Het stonk. Op anderhalve meter van onze voeten was een feestje gaande van minimaal vijf ratten. Ze speelden tikkertje in een bergje vuilnis. Ik attendeerde Marie Antoinette op dit voorval. Dat deed het tempo van de wandeling iets opschroeven. Marktje opgelopen, de lucht was vreselijk. Snel weer omgekeerd, weer wat ratten zien smullen van iets langs de weg. Marie Antoinette daar maar niet op gewezen. Terug bij Tony wat gegeten. Gelukkig kon je niet zien hoe ze het klaar hadden gemaakt. Ik had iets met shrimps en coconuts en asperges. Wijzer geworden door de kiwi-lassi leek dit me een vrij veilige bestelling.

Het smaakte best oké, ik werd nog steeds niet ziek. Na het eten nog wat biertjes op en een gevecht aangegaan met tienduizend muggen. Zeventien hebben het met de dood moeten bekopen, de rest heeft heerlijk gegeten van mijn benen en armen.

Uiteindelijk maar naar bed, het was zomaar een dag in Thailand. Dodelijk vermoeiend…

6 - Buiten Bangkok

Nog steeds niet ziek, wonderbaarlijk want we zijn nu al bijna twee weken hier.

Na het avontuur in Ayuttayayu-nog-wat zijn we met de bus naar Chang Mai vertrokken. De bus was een kwelling. Hoewel het in eerste instantie een oase leek, zo heerlijk gekoeld door de airco. Maar we reden ‘s nachts, de zon was onder en zelfs buiten was het een behaaglijk temperatuurtje. De airco in de bus, werd dus al snel een soort van overbodig. Miez was nergens op voorbereid. Korte broek, T-shirt en slippers, zoals het hoort in Thailand. Marie Antoinette daarentegen liet niets aan het toeval over. Ze had zelfs een warme jas meegenomen. Gauw slapen leek mij de beste remedie. Marie Antoinette kreeg last van een bui met energie. Om het kwartier meldde ze mij hoe laat het was. Iets wat als storend ervaren kan worden wanneer je probeert te slapen. Om twaalf uur meldde ze: “Het is twaalf uur.” Ik vroeg haar vriendelijk doch dringend te stoppen met die tijdsmelding om het kwartier. De airco werkte verdacht goed in deze bus. Voor het eerst sinds weken kreeg ik het koud. IJskoud, kippenvel stond op mijn armen. Marie Antoinette had zich inmiddels lekker warm genesteld en viel met haar warme jas in slaap. Ik deed geen oog dicht, veel te koud in deze rijdende vrieskist.

Eenmaal in Chang Mai aangekomen was het weer gewoon 35 °C. We vonden een guesthouse met zwembad. Daar in Chang Mai hebben we, zoals het goede toeristen betaamt, een tour-tripje geboekt. De enige zonder olifanten, een reisje naar de hoogste berg van Thailand. Ik hoopte op sneeuw en mooie wilde dieren. We werden opgehaald door een minibusje wat al aardig volgepropt bleek te zitten met andere toeristen. Drie stelletjes en één enkeling. Voorin zaten de reisleider en de chauffeur. De reisleider nam het woord en stelde zich voor. Hij heette ‘Tik’. Ook stelde hij de bestuurder van het busje voor, deze heette ‘Lik’. Lik gaf geen kik. Maar met Tik had ik direct een klik. Voor mij was het tripje al geslaagd. Jarenlang ben ik met tram 9 over de Plantage Middenlaan in Amsterdam gereden op weg naar het Ajax Stadion. We reden altijd langs café Ruk en Pluk. Gelukkig kregen we nu een Tik en Lik als leidend duo.

Hoe Tik aan zijn naam gekomen was, werd al gauw duidelijk. Hij sprak het busje toe, hield zelden zijn mond. Hij richtte het woord tot ons en vertelde wat we van deze dag konden verwachten. Tik had namelijk heel goed opgelet bij de cursus: ‘Omgaan met toeristen’. Met name bij de les: ‘Duidelijk praten’. Tik had de neiging de laatste drie woorden van zijn zin te herhalen. Zin te herhalen. Zo zei hij dus dat we op de heenweg zouden stoppen bij een prachtige waterval. Een prachtige waterval. Deze vorm van duidelijk maken wat we gingen doen, herhaalde zich de hele dag door. Tik’s tik werd een beetje grappig. Sommige toeristen liepen halverwege zijn babbeltje al weg. Ik niet. Ik vond het erg vermakelijk en luisterde geboeid naar het praatje van Tik. Al interesseerde me de inhoud geen sik. Het was mooi om te horen en het had veel weg van een rap, zonder beat. Tik en Lik leidde ons naar de waterval, een stom oud dorpje, een hoge berg maar vooral een heerlijke lunch. Op de berg was het 24 graden, iets te veel voor sneeuw. Ook bleven de wilde dieren weg. Op de terugweg viel iedereen in slaap, behalve Tik en Lik en ik.

s’ Avonds nog een wandelingetje gemaakt door Chang Mai. Ik stelde voor een spelletje te doen. Wie het eerst een rat zag leek me wel aardig. Marie Antoinette vond het geen leuk spelletje. Dus dat ging niet door. Dan maar in mijn eentje een wedstrijdje: waar ik er meer van zou zien, ratten of kakkerlakken?

We liepen naar de night market. Daar stonden honderden kraampjes, die allemaal hetzelfde verkochten: T-shirts (Boss, Diesel, La Coste, Puma). Alles wat van een merkje voorzien is, werd hier verkocht. Heel af en toe verkochten ze iets anders. Cd’s of dvd’s. Na acht kraampjes had ik het wel gezien. De zogenaamde grappige shirts waar de naam van PUMA werd veranderd in TUNA, begonnen me te vervelen. En de verkopers nog meer. Ze trachten je iets aan te smeren, dat is hun werk. De een nog creatiever dan de ander. Zodra je de schijn opwekt ergens geïnteresseerd in te zijn, staan ze om je heen te springen met een ‘special offer’, ‘only for you my friend…’

Het wemelt van de vrienden op die markt, ik had meer behoefte aan een versnapering. We liepen terug naar ons guesthouse met zwembad. Nog altijd bloedheet. Ik had vier kakkerlakken gezien, maar de ratten waren thuis gebleven. Vlak voor het straatje waar we sliepen, lag een riviertje. Nee, meer een stroompje. Of in elk geval iets met water, waarschijnlijk gewoon een open riool. Even keek ik naar de oevers, er bewoog van alles. Ik riep Marie Antoinette, die begon te sprinten. Ik telde er zes, zodat de eindstand uitkwam op 4-6. De kakkerlakken hadden weer verloren, net als in Nederland.

Na enkele dagen zijn we met de trein naar een eilandje vertrokken. Koh Chang heette het. Aan het strand liggen tentjes met terrasjes met personeel. Plaatselijk personeel. Dusdanig plaatselijk dat de Engelse taal hen onmachtig was. Met gebarentaal kom je een heel eind, maar je krijgt nooit precies wat je besteld hebt. Toch probeert Marie Antoinette aan de lokale ober te vragen of de ananas juice wel fresh is. De arme jongen kijkt vrij onnozel uit zijn ogen. Dat deed hij ook al voordat Marie Antoinette deze vraag aan hem stelde. De situatie was dus onveranderd. De onnozele had eigenlijk niet eens door DAT er een vraag gesteld werd. Dus maakte Marie Antoinette het hem iets makkelijker met een soort van meerkeuze vraag: “Is ananas juice fresh, Yes or No”? Het arme schaap gokt op ‘Yes’. Marie Antoinette was voorlopig even tevreden. Ze bestelt er twee, op goed geluk. Drie minuten later verschijnen twee drankjes die ze nog net hebben overgeschonken in een glas. Het is op slag duidelijk dat Marie Antoinette daar geen genoegen mee gaat nemen. Ik bereid me voor op het wegwerken van twee ananas juices uit pak en een goed gesprek met de terras-baas. De sukkel heeft zijn snor niet op tijd weten te drukken. Hij is nu aan de beurt. Marie Antoinette stapt op hem af, ik heb met hem te doen. Deze man spreekt zeker honderd woorden Engels. Maar net niet de goede. Hij kijkt wel een stuk intelligenter. Marie Antoinette legt de misdaad uit en zegt nogmaals verse juice te willen nuttigen. Baas zegt op zijn beurt dat dit niet mogelijk is, behoort niet tot het assortiment. Marie Antoinette wijst de stumpert op het glas van de buurman die er verdraaid lekker uitziet. Zijn glas dan. Aha, nu begrijpt de chef-terras-drankjes het misverstand. Hij legt ons uit dat deze andere toerist maar liefst een ananas Shake had besteld, geen Juice! Juice of Shake, die wil Marie Antoinette ook, en zo geschiedde.

Ik zit intussen propvol. In mijn buik zat naast een verzameling van een paar liter met water aangelengde cola light, een paar ananassen ook nog een pannenkoek. Die had Marie Antoinette kort ervoor besteld. Met banaan. Bij de bereiding gebruikte meneer pannenkoek eerst een plens olie en later nog wat boter. De pannenkoek zag er verdacht glimmend uit. Dusdanig glimmend dat Marie Antoinette weer bedankte voor de eer. Ik wilde die pannenkoekman niet beledigen en vrat het maar weer op…