Mª Milagros Cárcel Ortí - Diplomática episcopal

Здесь есть возможность читать онлайн «Mª Milagros Cárcel Ortí - Diplomática episcopal» — ознакомительный отрывок электронной книги совершенно бесплатно, а после прочтения отрывка купить полную версию. В некоторых случаях можно слушать аудио, скачать через торрент в формате fb2 и присутствует краткое содержание. Жанр: unrecognised, на испанском языке. Описание произведения, (предисловие) а так же отзывы посетителей доступны на портале библиотеки ЛибКат.

Diplomática episcopal: краткое содержание, описание и аннотация

Предлагаем к чтению аннотацию, описание, краткое содержание или предисловие (зависит от того, что написал сам автор книги «Diplomática episcopal»). Если вы не нашли необходимую информацию о книге — напишите в комментариях, мы постараемся отыскать её.

La publicación de once trabajos de diplomática episcopal se presenta como un buen manual en esta materia, más allá del ámbito de la diócesis valentina en la Edad Media. Se estudia la escribanía episcopal, su estructura y funcionamiento, los registros episcopales, las notas y tasas de cancillería. La descripción de tipologías documentales concretas relativas a las órdenes sagradas, a las visitas pastorales y a los procesos de los oficialatos de Valencia y Xàtiva se abordan también, así como las referencias a libros y documentos que se encuentran en los sínodos diocesanos. La documentación pontificia como las bulas de erección de sede metropolitana de Valencia en 1492 y su copia en los registros episcopales y, ya para la Época Moderna, la diplomática de las visitas ad limina cierran este libro.

Diplomática episcopal — читать онлайн ознакомительный отрывок

Ниже представлен текст книги, разбитый по страницам. Система сохранения места последней прочитанной страницы, позволяет с удобством читать онлайн бесплатно книгу «Diplomática episcopal», без необходимости каждый раз заново искать на чём Вы остановились. Поставьте закладку, и сможете в любой момент перейти на страницу, на которой закончили чтение.

Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

El obispo y el cabildo

Sobre la formulación que ofrece la intitulación de estos documentos, remito más adelante al apartado dedicado a los caracteres internos, donde se verá con más detalle. Aquí solo quiero hacer hincapié en el consilium . El obispo, al menos en un primer momento, a pesar de su poder, necesita tomar consejo y obtener un acuerdo sobre todo de su cabildo, por eso algunas intitulaciones de documentos otorgados por el obispo y el cabildo –como son concesiones de feudo, donaciones, etc.– se acompañan de frases como estas: «habito diligenti consilio et tractatu et considerantis nostre condicionibus et circunstanciis»; «habita deliberatione et consilio diligenti, de communi consensu et voluntate capituli Valentini»; «habita deliberatione provida et tractatu». El assensus , acuerdo dado a la decisión episcopal, aparece también alguna vez: «assensu et voluntate totius capituli Valentini»; incluso en ocasiones se alude a la unidad: «habito diligenti unitati inter nos».

La composición del cabildo valentino durante este periodo es la siguiente:

• Deán ( decanus ): «Iacobus de Rocha, sacrista Ilerdensis, decanus Valencie et notarius domini regis» (1270), 17«Raymundus de Balestar» (1277), «Guillermus de Moleto» (1298).

• Arcediano ( archidiaconus ): «magister Michaelis» (1240), «magister Eximinus» (1249), «Gundisalvus Petri» (1255), «Guillermus Petri» (1260), «Bernardus de Vilamarino» (1286), «magister Bernardus de Canet» (1295), «Berengarius de Sarriano» (1298).

• Chantre ( precentor ): «magister Dominicus» (1240), «Petrus Michaelis» (1270), «Raymundus de Moraria» (1277), «Petrus Gomir» (1298).

• Sacrista ( sacrista ): «Arnaldus Piquer» (1240), «Berengarius de Botcenich» (1247), «Guillermus Alarico» (1260), «Iacobus de Albalato» (1279).

• Arcediano de Xàtiva ( archidiaconus Xativensis ): «Berengarius de Boxadós» (1248); «Guillermus de Romanino» (1260), «Petrus de Albalato» (1270), «Petrus Michaelis» (1279), «Arnaldus de Rexacho, gerensvices domini episcopi» (1285).

• Arcediano de Morvedre ( archidiaconus Muriveteris ): «Geraldus de Albalato» (1279).

• Arcediano de Alzira ( archidiaconus Algezire ): «Arnaldus de Rivosico» (1279).

• Canónigos ( canonici ): en 1240: «Bertrandus de Turolio», «magistri Bernardus de Solerio, subdiaconi domini Pape», «M. de Otteyza, canonicus Valencie et archipresbiter Turoli», «Iohannis Montisonis», «Berengarius de Targanova», «Bartholomeus, Rodericus Didaci», «Bernardus de Vilario», «magister Petrus», Radulphus Lemosini». En 1241: «Iohannes Capelles». En 1242: «Bernardus, capellanus Sancti Petri et canonici Valencie», «Geraldus, «Bernardus de Carcino», «Benedictus». En 1245: «Gundisalvus Petri». En 1247: «Berengarius de Boxadós», «Bernardus de Catalio». En 1248: «Dominicus Mathei». En 1255: «magister Vincencius», «magister Guillermus de Arbeca», «Guillermus Daroqua», «Assensius de Espilonga». En 1260: «Arnaldus Buscheti», «Petrus Michaelis», «Nicholaus de Hungaria». En 1270: «Dominicus Benedicti», «Iacobus de Albalato», «Petrus Cambrer». En 1277: «Geraldus de Albalato», «Guillermus de Albalato», «Arnaldus de Rexacho», «Arnaldus de Montessono», «Dominici Mathei». En 1285: «Radulphus Benedicti», «Blasius Eximini de Arenoso», «Guillermus de Molleto», «Petrus Gomir», «Berengarius de Ariaco», «Iacobus de Maura», «Poncilianus Garriga». En 1286: «Olivarius Mascarelli», «Bernardus de Montealacri». En 1298: «Arnaldus de Rivosico», «Garsias d’Ontinyén», «Arnaldus Maçot».

Los notarios y escribanos

Para el periodo que estudiamos es prematuro hablar de una cancillería organizada con un personal fijo adscrito a esta y con un cuerpo de notarios y escribanos encargados de la redacción de los documentos. El obispo o el cabildo se sirven de notarios públicos de la ciudad para la confección de las cartas episcopales o capitulares, y estos pueden trabajar para varios obispos, como veremos a continuación.

• Bajo el obispo Ferrer de Pallarés fueron notarios: «Petrus Salvati, notarius domini episcopi»; «Guillermus Gaucerandi, publicus notarius Valencie»; «Bertrandus, publicus notarius Valencie»; «Raymundus de Mirambello, notarius publicus Valencie».

• Bajo el obispo Arnau de Peralta: «Guillermus de Jaca, publicus notarius Valencie»; «Bartholomeus, notarius domini episcopi»; «Poncius Carbonell, publicus notarius Valencie»; «Arnaldus Astruch, notarius publicus Valencie».

• Bajo el obispo Andreu d’Albalat: «Guillermus de Iaca»; «Guillermus Gaucerandi»; «Berengarius Egidii, publicus Valencie notarius»; «Ferrandus, scriptor domini episcopi Valentini»; «Bernardus Pagani, publicus notarius Valencie»; «Arnaldus de Iacca, publicus notarius Valencie»; «Bernardus Gaucerandi, publicus notarius Valencie»; «Arnaldus Astruch»; «Arnaldus de Luzano, notarius publicus Valencie»; «Berengarius de Ripullo, publicus notarius Valencie»; «Raymundus Maçana, notarius publicus Valencie».

• Bajo el obispo Jaspert de Botonach: «Guillermus de Acrimonte, notarius publicus Valencie»; «Thomas Diest, notarius publicus curie domini episcopi Valentini»; «Iacobus de Maura, canonicus Valentinus, predictus notarius dicti domini episcopi».

• Bajo el obispo Ramon Despont: «Ianuarius Rabaçie, notarius publicus Valencie, notarius domini episcopi»; «Petrus Luppeti, auctoritate regia notarius publicus per totam terram et dominationem illustrissimi domini regis Aragonum»; «Guillermus de Acrimonte»; «Andreas de Pineda, scriptor curie Officialatus eiusdem domini episcopi».

De toda esta lista destaca la condición en algunos de ellos de notarius domini episcopi , además de ser notarius publicus , y la existencia de algún scriptor curie Officialatus a finales del siglo, lo que nos habla ya de la existencia de la curia como organismo casi independiente y del oficialato en el seno de esta.

En la formulación de la suscripción notarial se encuentra la iussio , que expresa la decisión del obispo para que el instrumento sea redactado, como en estos casos: «Signum Petri Salvati, notarii domini episcopi supradicti, qui mandato eiusdem et capituli Valencie predicti»; «Signum Petri Salvati, qui hoc scripsit mandato domini electi»; «Signum Guillermi de Iaca, publici notarii Valencie, qui mandato predictorum hanc cartam scripsit»; «Signum Bartholomei, notarii domini episcopi, qui hanc cartam scripsit mandato domini episcopi et capituli Valentini»; «Signum Guillermi de Iacca, publici notarii Valencie, qui de mandato venerabili domini nostri episcopi antedicti et capituli eiusdem hec scripsit»; «Signum Ferrandi, scriptoris domini episcopi Valentini, qui mandato eiusdem hanc cartam scripsit»; «Signum Guillermi de Acrimonte, notarii publici Valencie, qui hiis omnibus interfuit et mandato dictorum arbitrorum seu arbitratorum hanc sententiam propria manu scripsit et clausit»; «Signum Thomasii Diest, notarii publici curie domini episcopi Valentini, qui predictis interfuit et litteras predicti domini episcopi de verbo ad verbum translatavit et de mandato Arnaldo de Rexacho, gerentisvices dicti domini episcopi et totius capituli Valentini in formam publicam redegit et propria manu clausit»; «Ego Iacobus de Maura, canonicus Valentinus predictus, notarius dicti domini episcopi, de mandato ipsius et capituli predicti hanc cartam scripsi et in forma publica redegi et hoc signum feci».

Uno de los elementos que nos permite conocer la originalidad de los documentos de la época estudiada es la comprobación de las raspaduras, letras superpuestas o corregidas, cuya mención aparece casi siempre en la signatura y validación del escribanonotario de los mismos; estos, por lo general laicos –excepto algún clérigo–, han empleado las siguientes correcciones: indicación de línea: «cum litteris rasis et emendatis in linea VIII a»; «cum litteris dampnatis in linea X»; «cum litteris rasis et emendatis in tercia linea a superiori»; «cum litteris dampnatis in VIII alínea»; «cum dampnato in prima linea quasi in principio»; indicación de palabras añadidas: «cum litteris apponis in prima linea ubi scribitur “scilicet”»; «quod fuit suprascriptum in secunda linea ubi dicitur “partes”»; «cum supraposito in VIII alinea ubi dicitur “exceptis militibus et sanctis”»; «cum raso et emendato en XII linea ubi dicitur “in”»; «est certum quod fuit suprascriptum in hoc instrumentum in XI alinea ubi dicitur “inter eos”» e indicación de palabras canceladas: «cum cancellato manet penultima linea ubi legitur “testimonium”».

Читать дальше
Тёмная тема
Сбросить

Интервал:

Закладка:

Сделать

Похожие книги на «Diplomática episcopal»

Представляем Вашему вниманию похожие книги на «Diplomática episcopal» списком для выбора. Мы отобрали схожую по названию и смыслу литературу в надежде предоставить читателям больше вариантов отыскать новые, интересные, ещё непрочитанные произведения.


Отзывы о книге «Diplomática episcopal»

Обсуждение, отзывы о книге «Diplomática episcopal» и просто собственные мнения читателей. Оставьте ваши комментарии, напишите, что Вы думаете о произведении, его смысле или главных героях. Укажите что конкретно понравилось, а что нет, и почему Вы так считаете.

x