Maud van Leyden - De Firmant

Sonia zelf was zowel Algerijns als Frans. Zij kwam uit een familie van zogeheten ‘Pied Noirs’, Fransen die al generaties in de Noord-Afrikaanse koloniën hadden gewoond. Nathalie was een echte Parisienne, die iedereen die niet uit Parijs kwam met hetzelfde dedain behandelde. Aanvankelijk had Floris, in zijn naïviteit, gedacht dat die frictie daaruit voortkwam. Tot hij dus hoorde over die relatie van Amir. Hij wist niet eens meer precies wie hem dat ooit verteld had. Was het Ahmet geweest? Ahmet had in ieder geval geen hoge pet op van Sonia. Maar Ahmet had van geen enkele vrouw een hoge pet op. In ieder geval had Sonia telkens problemen met het Franse kantoor. Eerder had Jean zich daar al eens mee moeten bemoeien en ook Floris. Hoewel hij geen formele rol in Algerije had, had hij haar een paar keer geholpen. Er was vanuit de interne organisatie wel vaker tegenwerking, met name vanuit de risico-afdelingen. Die stelden zich wel eens erg star op. Toen hij merkte dat de Fransen de zaak structureel aan het traineren waren, had hij het er ook met Dirk en Olaf over gehad. Zij hadden gezegd: “Je moet keihard terug pushen. Wij betalen hun salarissen, zij werken voor ons en niet andersom.” Was dat het dan? Was het begonnen met een persoonlijke vete tussen Sonia en die Nathalie, die hijzelf nooit ontmoet had?

Inmiddels zongen er ook geruchten rond binnen de Firma dat deze Nathalie het zelf hield met het hoofd van de risico-afdeling van het Parijse kantoor, Chris Hamilton. Stefan had dat via vriendjes opgevangen. Ook dat was een verboden relatie uiteraard, maar dat gebeurde wel vaker. Met een bedrijfscultuur van ‘work hard, play hard’ sprong er wel eens een vonkje over. Meestal waren die relaties van korte duur en hadden geen invloed op het functioneren. Geen haan die er dan naar kraaide. Maar wat als deze Chris het was die de zaak aanhangig had gemaakt bij de gedragscommissie, om zijn vriendinnetje te helpen? Dat was wel het meest waarschijnlijke. Alleen, wat voor zaak hadden ze dan? Hij kende die hele Nathalie niet eens! Een keertje afblaffen over de telefoon kon toch geen groot intern onderzoek verklaren? Of ze hadden het opgeblazen? Of iets erbij gehaald met een contract? Hij kon er met zijn verstand niet bij. Want al het inhoudelijke werk wat hij deed, met name in risicogebieden, stemde hij ook altijd zorgvuldig af met de risico-afdeling van het hoofdkantoor. Eén keer had hij een fout gemaakt. Hij had in Tokyo in de haast per ongeluk iets getekend wat niet door hem getekend had moeten worden. De stukken waren vernietigd, maar hij had het voor de zekerheid nog wel gemeld bij de risico-afdeling. Er was verder geen gevolg aan gegeven en het was al meer dan een jaar geleden geweest.

Hij keek op de wekker en zag dat het iets na vieren was. Omdat hij maar niet kon slapen stond hij op, nam een glas water en ging even op het balkon staan. De koude herfstlucht deed hem goed. De wind joeg de wolken langs de hemel en af en toe scheen de maan blauw op de zwiepende takken van de oude eiken in de tuin. Langs dit balkon waren drie maanden eerder de inbrekers naar binnen gedrongen. Het badkamerraampje droeg nog steeds de sporen van een noodreparatie. Volgens de politie waren het professionals geweest, die het raam hadden laten springen. Ze hadden bijna alle juwelen van Henriëtte gestolen, ook dierbare erfstukken van hun beider moeders. Als hun kluis niet stuk was geweest hadden de juwelen niet een beetje her en der verstopt in schoenendozen gelegen. Henriëtte was al een halfjaar bezig die te laten maken. Iedere keer probeerde ze het weer met een ander bedrijf maar telkens was er een andere reden waarom het niet kon. Alsof de dieven het hadden geweten. Ook zijn halve studeerkamer was overhoopgehaald. Alle mappen en files lagen door elkaar op de grond. Het was een chaos. Maar de map met buitenlandse valuta, die op zijn bureau lag en waar alles bij elkaar toch behoorlijk wat cash in zat, hadden ze laten liggen. Dat was vreemd. Hadden ze die niet gezien of waren ze naar wat anders op zoek geweest? Er was uit de studeerkamer niets weg. Hoewel?

Hij miste zijn mapje met PetroAlg-documenten al een poosje. Hij had dat laatst pas gemerkt. Het was niet eerder opgevallen. Hij had veel van dat soort mapjes, eigenlijk van al zijn cliënten. Soms lagen die mapjes thuis, soms op kantoor of in de auto. Er stonden geen bijzonder confidentiële dingen in. Gewoon wat grotere rapporten en statistieken die niet echt geheim waren. Hij vond het handig om die uitgeprint te hebben voor als hij allerlei data en diagrammen naast elkaar wilde leggen. Alle notulen van onderhandelingen en andere afspraken, die echt confidentieel waren, stonden alleen op zijn laptop. En natuurlijk in de back-up systemen van de Firma. Laatst had hij een document nodig gehad en dat nergens kunnen vinden. Zijn administratie mocht dan voor een buitenstaander wat chaotisch lijken, hij raakte nooit wat kwijt. Zou dat dan misschien bij die inbraak verdwenen zijn? Hij ging die inbraak ineens in een heel ander licht zien. Zouden de dieven niet alleen op de juwelen uit zijn geweest? Was dat misschien alleen maar een afleiding? Hij schudde zijn hoofd even. Werd hij paranoïde? Misschien had hij dat mapje toch gewoon zelf op een stomme plek gelegd. Of had één van de jongens uit zijn team het.

Hij kreeg het koud en ging weer naar binnen. In zijn warme bed probeerde hij weer in slaap te vallen. Toch bleef dat mapje een beetje knagen nu hij vanwege PetroAlg in de shit was gekomen. Wat was er toch misgegaan met PetroAlg? Hij kon het maar niet bevatten. PetroAlg was één van de grootse olie- en gasbedrijven in Afrika en de Firma had al langere tijd geprobeerd daar voet aan de grond te krijgen. Jean was er al lang actief bezig en adviseerde wel eens, maar het was hem nooit gelukt om echt raadsman te worden daar. Wat ook niet hielp was de constante bemoeienis van Ahmet, die zijn eigen lijntjes had lopen binnen PetroAlg en met het Ministerie van Energie en daarover geen informatie deelde met Jean. Ahmet Öztürk, een Turk, was de regiomanager voor Afrika en had in die hoedanigheid een overkoepelende verantwoordelijkheid voor al het werk wat de Firma op dat continent deed. Jean du Pré werkte vanuit het Parijse kantoor en was binnen de industriepraktijk verantwoordelijk voor PetroAlg.

Normaliter hoefde dat geen conflicten op te leveren, ware het niet dat in regio’s waar niet veel werk zat, de firmanten elkaar altijd een beetje aan het beconcurreren waren of in ieder geval probeerden ook uren te schrijven op zo’n cliënt. Ondanks alle nobele praatjes binnen de Firma over normen en waarden moest er uiteindelijk ook gewoon geld verdiend worden en als je niet genoeg uren in rekening kon brengen, zou je toch vroeger of later voor een ‘up-or-out’ gaan. Floris had daar zelf nooit last van. Hij kwam om in het werk en kon het zich permitteren om genereus te zijn. Hij zag het dan ook als zijn missie om jongere partners juist mee te trekken en verantwoordelijkheid te geven, zodat zij konden groeien. Maar in Afrika liep het allemaal niet zo gemakkelijk, waardoor firmanten eerder elkaars concurrenten bij een klant waren dan collega’s. Tussen Jean en Ahmet was dat in ieder geval aan de hand geweest. En het was geen van beiden ooit gelukt om bij PetroAlg binnen te komen.

Twee jaar geleden was Floris op de jaarlijkse gasconferentie in Houston in contact gekomen met Omar Saadane, de CEO van PetroAlg. Ze hadden daar samen in een panel gezeten en ontdekt dat ze een wederzijdse klik hadden. Omar wilde heel graag met Floris verder praten over zijn ideeën over lange termijn LNG-contracten. En zo had de Firma, via Floris, dan eindelijk voet aan de grond gekregen bij PetroAlg. Jean vond het aanvankelijk niet leuk, maar accepteerde de hulp van Floris wel, zeker omdat er daardoor eindelijk werk verkocht kon worden in Algerije en omdat hij merkte dat Floris zelf helemaal niet bezig was met hoeveel uren hij kon declareren op een klant, waardoor hij en Ahmet ook uren konden gaan schrijven. Ahmet daarentegen bleef tegenwerken. Ze hadden een eerste onderhandeling afgesloten met een voor PetroAlg gunstig contract. Iedereen was zo tevreden dat ze gevraagd waren om de onderhandelingen met andere afnemers ook te gaan doen.