Янка Мавр - У краіне райскай птушкі

Вызначыліся і адносіны іх між сабой. Паненка даўно ўжо забылася, што яна знаходзіцца «ў лапах людаеда». Для яе гэта быў звычайны жаўтаскуры слуга, якіх нямала ёсць і ў іх, у Лондане. Яе ўжо ніколькі не дзівіла, што ён прыслугоўвае ёй, даглядае, ахоўвае. Як жа іначай можа быць? І яна распараджалася ім як слугой. Нават некалькі разоў ужо злавала на яго, крычала, сварылася за тое, што ён ці нязграбны, ці дурны.

Манг нічога гэтага не разумеў, нават знаходзіў цікавым. Ен так яе паважаў, што яму ніколі і ў думку не прыходзіла раўняцца з ёй. Ён быў задаволены ўжо адным тым, што вядзе блізкае знаёмства з такой асобай, якіх яго аднапляменнікі, дый і то не ўсе, маглі бачыць толькі здалёк.

Нарэшце прыйшоў час, калі лодка была спушчана на ваду. Праўда, яна была ненадзейная, нязграбная, але Манг ззяў ад шчасця, гледзячы на сваю працу.

Недаверліва ўвайшла ў човен паненка. Быў момант, калі яна гатова была лепш застацца тут і чакаць ратунку, чымся рызыкаваць ехаць на гэтай няшчаснай прыладзе. Але ніякага іншага выхаду не было.

Нацярпелася яна страху, пакуль выехалі з рыфаў. Кожны момант ёй здавалася, што вось-вось човен перакуліцца або распаўзецца. Супакоілася толькі тады, калі выехалі ў спакойныя каналы між высокіх скал.

Першую ноч пераначавалі ў чоўне пад высокай скалой. Для дзяўчыны гэта было вялікай пакутай.

Назаўтра паехалі далей. Апаўдні неспадзявана пачуўся… звон! Сапраўдны звон, якім адзначаецца час («склянкі») на караблях. Пачуўся ён па-за скалою направа. Значыцца, там ішоў карабель!..

Замітусілася паненка, захвалявалася.

— Туды! Туды! — пачала яна крычаць і паказваць рукою.

Манг і сам гэта ведаў і накіраваў лодку ў абход. Але адразу было відаць, што нічога з гэтага не выйдзе. Лодка паўзла надта павольна, а скала, як на злосць, была даўгая.

Дзяўчына ўскаквала, рызыкуючы перавярнуць човен, ламала рукі, плакала, крычала па-свойму: «Хутчэй! Хутчэй!»

Калі аб'ехалі скалу, дык убачылі далёка-далёка чорную кропку і дымок…

Тады дзяўчына з жаласным стогнам павалілася на спод чоўна…

Але няма ліха без дабра. Паваліўшыся на спод, яна трапіла ў халодную ваду і адразу апамяталася.

На жаль, на гэтым дабро і скончылася. Прыйшла новая бяда, нават большая за тую, што параход прайшоў міма.

Аказваецца, калі Манг спяшаўся да карабля, ён так напружваўся, так упінаўся ў лодку, што яна не вытрымала і распаўзлася. Манг кінуўся затыкаць дзірку, але ад гэтага шчыліна яшчэ болей пачала разыходзіцца.

Настаў крытычны момант. Але Манг не збянтэжыўся.

Зірнуўшы на сцяну, ён убачыў у ёй невялікую прыступку і зараз жа накіраваўся туды. Пад'ехаў ужо з поўным чоўнам вады. Манг выскачыў на скалу і выцягнуў дзяўчыну, якая была па пояс ужо ў вадзе. Ен нават не забыўся затрымаць човен, які хоць і быў поўны да берагоў, але трымаўся на вадзе.

Такім чынам нашы падарожнікі апынуліся яшчэ на горшым востраве, як раней. Яны стаялі на вузкім выступе скалы, дзе нават сесці было цяжка, а за спіной уздымалася сцяна.

Навокал жа было так прыгожа і спакойна. Мора яскравілася пад паўднёвым сонцам, ніводная хваля не трывожыла яго. Чорныя скалы, нібы нейкі натоўп, стаялі сур'ёзна і спакойна. Толькі птушкі мітусіліся і спрачаліся там, наверсе.

Дзяўчына стаяла нерухомая і глядзела наперад так, нібы ёй было ўсё роўна, чым бы гэта ні скончылася.

Затое Манг напружана думаў. Спачатку ен агледзеў скалы, каб знайсці пакуль што лепшае месца.

Але нічога лепшага не заўважыў. Потым ён уважліва пачаў углядацца наперад.

Там, кіламетраў за восем, быў іхні дом. Ен нават бачыў уваход у затоку. Там яго радня, там кану. Так мала заставалася ехаць, і вось гэтае няшчасце! Няўжо ж прыйдзецца загінуць пад бокам у сваіх? Нават выцягнуць кану няма куды, каб хоць абы-як паправіць яе.

Застаецца толькі адно — плысці туды самому.

І ён пачаў тлумачыць дзяўчыне, што хоча плысці ў той бок. Ён паказаў рукой на човен, працягнуўшы руку к далёкаму берагу, стараўся растлумачыць, што там ёсць лодка. Потым паказаў, нібы ён сам плыве туды, і, урэшце, вельмі шчыра і выразна стаў паказваць, што ён вернецца і возьме яе.

Дзяўчына ўразумела, але выдумка гэтая ніколечкі не парадавала яе. Адкуль і якую лодку ён знойдзе? А калі ёсць, ці даплыве туды ён? Лепш ужо загінуць разам. Усё ж такі побач, хоць і дзікун, але жывы чалавек.

Манг тым часам зняў свой мундзір і падперазаўся поясам з кінжалам. Потым бадзёра засмяяўся ёй, кінуўся ў ваду і хутка паплыў.

Крок за крокам, павольна, але безупынна ён пасоўваўся ўсё далей і далей. Вось толькі ледзь чарнеецца галава, вось і яна знікла ў бліскучай прасторы. А дзяўчына стаяла, сачыла і ўсё яшчэ не магла ўразумець, ці гэта к лепшаму, ці к горшаму…