Natalia Patratskaya - Szafirowa wróżka. Proza po polsku

© Natalia Patratskaya, 2018

ISBN 978-5-4493-7607-7

Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

Przed rozpoczęciem zajęć pozostało około dziesięciu minut. Dwie dziewczyny mogły pozwolić sobie na kilka minut stać na ulicy. Na pierwszy rzut oka młodzi ludzie byli uderzani ich całkowitym przeciwieństwem. Zjednoczyli się tylko o dziesięć minut, które obaj byli gotowi wydać na bezczynne rozmowy.

«Jeśli dziewczyna chodzi na wysokich obcasach, to jest w pełni gotowa», powiedziała Katerina, niezwykle piękna wróżka o szafirowych oczach, z włosami w pasie, która okrywała ją tak samo jak płaszcz z norki i lśniła tak umiejętnie, że było jasne że mistrz stylista nad nimi pracował. Spojrzała na mijające ją dziewczyny i prawdopodobnie dlatego wydała oświadczenie.

– Katerina, lepiej powiedz co myjesz? Świecą i błyszczą! – Tamara zadała jej pytanie, wróżkę o szarych oczach, białe, farbowane włosy, które nigdzie nie płynęły, ale po prostu wystawały z wiatru we wszystkich kierunkach. Stała w starych tenisówkach, a jej obcasy w ogóle jej nie przeszkadzały.

«Tamara, mówię do ciebie o szpilkach, a ty pytasz mnie o swoje włosy» – skarżyła się Katerina, która zmarnowała swój czas, czas i złote monety na skomplikowane farbowanie włosów i użyła szamponów z najlepszych firm w ludzkim świecie, ale uznała to za niepotrzebne. Katerina górowała na wysokości dziesięciu centymetrów nad Tamarą kosztem obcasów na butach godnych podium, a nie na kafelku przed szkołą.

Naprzeciw nich było dwóch napompowanych facetów, mówili o tym, że nie wiadomo o czym, ale mierzyli wzrok w górę iw dół dziewczyn. Sądząc po częstotliwości poglądów, chłopaki w swoich sympatiach dla dziewcząt bezpiecznie podzielili się.

– Cyryl, dlaczego nie patrzysz na obcasy Kateriny? Czy lubisz buty? I patrzysz na nią jutro! Naszą pierwszą parą będzie wychowanie fizyczne, więc oboje będą chodzić w tenisówkach! Nie będzie żadnej różnicy między dziewczynami! – zauważył Feofan.

«Wiem, że Katerina ukryje włosy w kucyk i stanie się skromna, ale dziś wygląda świetnie. Podszedłem do niej – powiedział sennie Kirill i oderwał liść od hortensji – w przeciwnym razie stoimy tu z tobą, jak dwie palmy na pustyni.

– Lubisz obcasy i pociągasz za słowa. Kirill, przyjeżdżasz do Kateriny, powiedz mi, że wykonałeś pracę domową z wyprzedzeniem, ona natychmiast cię zainteresuje – powiedział Feofan.

Grupa studentów przeszła dwie pary, które natychmiast weszły do budynku. Po zespole, faceci już nie ma. Katerina widząc, że Cyryl zniknął z tłumem, chciała go ścigać, ale nie mogła się ruszyć. Chciała poskarżyć się na tę sytuację Tamarie, ale zniknęła za pozostałymi.

Katerina uniosła jedną nogę nad ziemią, ale druga noga nie podążyła za pierwszą. Wspaniały but przyklejony do asfaltu. Kaskada włosów opadła z nią na ziemię. Stała na jednej nodze na wielkim pięcie bez dodatkowego punktu wsparcia, przedstawiając czaplę, próbując wyrwać jej but z ziemi dłońmi.

Nagle poczuła, że nieznana siła unosi ją z ziemi. Pomyślała, że wrócił Kirill. Ale to nie był on. To był robot, który zakończył drabinę, zwisając z latającego spodka, gdzie była minutę później z jednym butem.

Wewnątrz latającego spodka był półkolisty panel kontrolny i trzy krzesła, mocno przykręcone do dna lub podłogi. Za plecami krzeseł znajdowała się półkolista ściana, za którą znajdowała się kolejna półkolista kabina. Na jednym krześle siedział imponujący młody człowiek z długimi uszami-antenami. Na drugim krześle usiadł siwowłosy starzec z brodą i roześmianymi oczami. To był sam Afanasy Afanasjew.

Przyglądając mu się uważnie, Katerina uspokoiła się.

Głos spikera dobiegał z góry:

– Katerina, weź trzecie krzesło, teraz jest twoje. Uspokój się! Z tobą wszystko będzie dobrze! Jesteś na pokładzie latającego spodka 08. Noś złote buty na stopach, stoją obok twojego siedzenia. Załóż złotą kurtkę i te same spodnie, leżą na krześle. Twoja mini sukienka zejdzie na koszulkę. Wszystko Tak, zapoznaj się, książę Afanasy Afanasyevich, właściciel Miedzianego Trójkąta, siedzi obok ciebie. Nazywam się Theophanes. Cyryl siedzi w kokpicie. Przed tobą jest panel kontrolny. Zmieniłeś ubrania? Usiądź na krześle.

Katerina wykonała wszystkie rozkazy i usiadła obok księcia. Przed starcem był panel kontrolny z mniejszą liczbą przycisków dotykowych niż przed Theophanem. Dziewczyna spojrzała na napisy na guzikach. I poczuła się smutna z powodu swojej własnej niezręczności. Miała wrażenie, że nie czuje się swobodnie. Rozejrzała się wokół swojego złotego stroju, ukrywając postać i czekając. Poczuła, jak latający przedmiot przyspiesza.

Afanasy Afanasjew przemówił chrapliwym głosem, powiedział Feofanowi, jak rozumiał cel lotu. Catherine wzdrygnęła się na chrapliwy głos. Była przerażona. Uświadomiła sobie, że odlatują w przeszłość ludzi. W mojej głowie pojawiła się myśl, że nie jest ona ubrana na miarę minionych stuleci, a generalnie można ją z góry przygotować do lotu, przynajmniej moralnie i finansowo.

«Katerina», powiedział Theophan, «nie mogliśmy ostrzec cię przed lotem z wielu powodów. Motyw lotu, który postrzegasz żałośnie. Postanowiliśmy sprawdzić jedną bajkę. Uśmiechnij się Lecimy do obszaru Gór Miedzi. Twoim zadaniem jest zostać damą Ziemi. Pamiętasz film o ludziach, w których kochanka Copper Mountain przedstawiała wspaniałą aktorkę? Masz trójkątną brew i to właśnie nas przekupiło. Twój wygląd i prosi o duży ekran.

– Rozumiem, przysłałeś mi pięćset lat wstecz. Warknę warkocz, w przeciwnym razie nie nadaję się dla Lady of the Bottom. O której godzinie otrzymamy?

– Najbardziej bolesne pytanie. Przez sto lat mogę zgadywać, ale nie mogę przewidzieć pory roku. Wiem, że możesz szyć i robić na drutach. Zrób to sam. Mój ojciec, Afanasy Afanasjew i ja, z pewnością cię znajdzie. Nasza trójka przejdzie w przeszłość, ale z doświadczenia wiemy, że możemy skończyć w różnych miejscach. Będziesz obsługiwany przez jaszczurki. Afanasy Afanasyevich z jaszczurkami znajdą wspólny język.

– Nie mogłeś po prostu zrobić scenerii i nakręcić filmu w naszym jasnym świecie?

– Potrzebujemy dokładności historycznej. Katerina, dziewczyna, którą jesteś stwardniała. Nic, wyjdź z sytuacji. Czy jesteś gotowy do lotu? Uwaga: minutowa gotowość. Lecimy nad Górami Miedzi. Katapulta Kateriny i Cyryla. Zostawię statek w tajnym miejscu. Do zobaczenia w przeszłości!

Wszystko jest niczym, ale w kalkulacjach Theophana coś nie działało. Katerina czuła, że czas wokół niej zmienił się dramatycznie. Wyrzuciła i odzyskała przytomność na śniegu. Ludzie o Brązowookich Khanach przejechali obok niej i zabrali ją jak złotą zdobycz. Dziewczyna była związana i położona na koniu. Nie jęczała, ale tylko ciasno zaciskała wargi i zęby, żeby nie było słychać. Katerina pomyślała, że z następnym koniem trzeba będzie zejść z konia. Uznała, że trudno jest uciec z nonymi związanymi nogami. Chciała zostać znaleziona, co oznacza, że najlepszym sposobem na ucieczkę jest zajęcie na obrzeżach wioski.

Z przywiązanymi rękami i nogami Katerina obudziła się na obrzeżach wioski. Dziewczyna podniosła wzrok i zobaczyła przed sobą dziwną wioskę. Dym kłębił się nad rurami domów. Mężczyzna jechał na saniach ciągniętych przez jednego konia przez wioskę. Nagle podniósł się, gdy zobaczył złotą kłódkę na śniegu.