Natalia Patratskaya - Szafirowa wróżka. Proza po polsku

Bath była raz w tygodniu miejscem świętym dla Kateriny i jej matki. W tamtym czasie nie było szamponu, ale było mydło do prania i długie włosy. W wannie były długie linie. Pod koniec procesu mycia matka wylała Katerinę na głowę z zimną wodą z napisem «Woda z gęsi, cienkość od Cateriny». Być może dlatego Katerina nigdy nie była chuda.

W domu w kącie kuchni wisiała ikona. Przez żółtą miedź widoczna była twarz pomalowana w kolory na drzewie. Ikona podczas przenoszenia zniknęła.

W szkole odbyła się fajerwerk – Godzina zabawnych konkursów, takich jak KVN.

Ira zasugerował:

– Katerina, chodźmy do klubu tanecznego w DK. Powiem, że już tańczyłeś.

Przyszedłem. Zatańczyłem. Osiągnął występy na koncertach, działał na dwóch i wszystkich. Szkoła miała zestaw w sekcji siatkówki. Grała Katerinę, wyszkoloną, doszła do rywalizacji między szkołami. Mam przydomek «zły kapitan».

Poszedłem na letni obóz. Grała w tenisa stołowego. Najlepszy tenisista obozu nie był dla niej obojętny. Dość szybko opanowała mądrość gry. Wszyscy razem wygrywali i grali najwięcej. To nie wszystko. Z dziewczynami Katerina grała w muszkieterów. Na koniec związała swoje długie włosy wstążką i podciągnęła je, tak właśnie zrobiły muszkieterki i nie mniej.

Została wysłana na Olimpiadę, ale rozwiązała je dobrze, to znaczy, w pierwszych miejscach, w których się nie uśmiechała. Na dziedzińcu jego domu na ulicy dzieci grały «Ogrodnika», tenisa, siatkówki i teatru. W nowej szkole pisali piórem ze stalowymi piórami i zanurzali je w kuflach.

Katerina była wysoka, szczupła i grała w siatkówkę, tańczyła w przyjaznym zespole domu kultury, ale tańce nie zatrzymywały jej przez długi czas. Miała długie, luksusowe włosy, które splatała i skręcała tak, że wydawały się krótsze.

Ojciec Kateriny kilka razy kupował ubrania i buty. Wybrał piękne rzeczy i buty. Angażowała się w sport, więc jedzenie nie mogło na razie zepsuć jej figury. Została kupiona łyżworolkami na cześć wieśniaczki, mistrzyni olimpijskiej. Zimowe wieczory Katerina spędził na lodowisku. Mój ojciec miał ogród, w którym oprócz jabłoni, gruszek, śliwek, porzeczek i noszy zawsze rosły tygrysie lilie.

Poszliśmy do ogrodu pociągiem do domku. Pamięć o niezwykłym smaku i łupkowych jabłoniach pozostała w mojej pamięci. Domek sprzedany i wyszedł do morza. Wiśnie, kamienie na plaży, portrety pionierów-bohaterów. Koncerty Liliputów. Boski wieczorny widok na morze. Naleśniki na plaży. Bagietki. Zamknięte muzeum obrazów Aiwazowskiego. To było świetne!

Katerina nie ma poczucia winy za cudowny okres swojego dzieciństwa, za cudowny czas swojej młodości. Wszystko było takie, jak było, a jej rodzice robili wszystko, aby miała to, co miała.

Katerina poczuła, że jej magiczna energia wyschła, zaczęło się zwykłe życie. Pamiętała lato, spędzone nie w wiosce, ale nad jeziorem.

Mieszkańcy wioski, znajdujący się w ostrogach gór, wierzyli, że wioska wioski Medny ma swojego ducha, który chroni ją przed wiekami. Według miejscowych legend i naocznych świadków, po jednej stronie wioski znajduje się wyjście do portalu kosmicznego. Wygląd wsi zmienił się na przestrzeni siedmiu wieków. W ostatnich latach wieś wydawała się młodsza, pojawiły się nowe domy, a stare zaczęto układać w kafelki.

Katerina przybyła do wioski Miedziane wiadro na wakacje do cioci Dasha, która mieszkała w zwykłym drewnianym domu. I dom księcia… Dom z wieżami stał na skraju wioski, na brzegu niewielkiej rzeki. Miedziany dach lśnił w słońcu. Pionowe wypukłości domu płynnie przechodziły w wieżyczki. Pierwsze piętro obwodu wyłożono zielonkawym marmurem. Wszystkie tory na stronie były pokryte zielonkawą ceramiką, wzdłuż nich biegał smukły młodzieniec. Wkrótce zmęczył się tym zajęciem i krzyknął do okien:

– Ojcze, wszystko! Wyjeżdżam, mam dość takich świąt!

– Idź, Feofan, gdzie chcesz – powiedział cicho siwy, ważny, rasowy mężczyzna. Pojawił się z ziemi za Teofanami.

– Znowu mnie przerażasz, Afanasy Afanasyevich! Jestem odważny, ale twoje pojawienie się znikąd mnie denerwuje!

– I nie gniewaj się. Żyjcie w pokoju, chociaż nie jest wam dane. Musisz żyć nie jednym życiem, ale kilkoma: rozpoznasz przeszłość jako archeolog, nauczysz się teraźniejszości jako trener i przejdziesz od teraźniejszości do przyszłości jako projektant.

– Jesteś wizjonerem, ojcze! Będę tym, kim będę w zależności od sytuacji. Nawiasem mówiąc, siostrzenica Kateriny przyszła do cioci Dasha. Dziewczyna, czego potrzebujesz. Czy jestem przypadkiem związany z nią?

– Wiem, że przyszła. Nasze pokrewieństwo z nią ma starożytne korzenie, nie poślubisz jej, ale jeśli ją spotkasz, pomóż. Teraz możesz wyjść, a ja wezwę Catherine do mnie.

Katerina szła powoli wzdłuż wiejskiej ulicy. Przyjechała do cioci Dasha na letnie wakacje. Starszy mężczyzna, przystojny mężczyzna, szedł w kierunku dziewczyny. Zatrzymał się, wpatrując się w nią i poprosił ją, aby zbliżyła się do niego. Był przystojny w mroku swoich dni i bosko dobry.

Co więcej: zaprosił dziewczynę do swojego domu. Katerina nie była przestraszona, wiedziała, że ten mężczyzna nazywał się Afanas, Afanasyevich. Widziała go w zeszłym roku, mieszkał w eleganckim domu według lokalnych standardów. Jego prymitywny dwór obsługiwał kamerdyner, kucharz i szofer. Jedna kobieta sprzątała i porządkowała dom w godzinach porannych, gdy właściciel jeszcze spał.

Katerina przyjrzała się pompatycznemu domowi i poczuła się nieswojo. Coś strasznego przez sztukaterie i ogromne obrazy. Odruchowo zadrżała. Chciała zostawić cudzą tajemnicę, nie rozpoznając jej. Ale właściciel zaoferował dziewczynie umowę lub umowę. Zaproponował jej, aby mieszkała w jego domu bez specjalnych obowiązków, ale pod jednym warunkiem: nie powinna opuszczać domu podczas letnich wakacji – przypuszczalnie tyle czasu lekarze zostawili mu do życia.

Otrzyma tyle pieniędzy za swoją usługę, że może kupić nowy dom o tej samej wielkości co jego stary pałac. Co do jego domu, nie podlega sprzedaży. Dziewczyna wiedząc, że pieniądze idą na ciężką pracę, zgodziła się na warunki Afanasy Afanasjewicza. Właściciel obiecał, że ostrzeże ciocię Dashę o miejscu jej pobytu.

Kamerdyner mieszkał na parterze i praktycznie nigdy nie opuszczał rezydencji. Kucharz i kierowca poszli spać w domu. Szofer zajmował się kupnem domu, czasami zabierał ze sobą kucharza, gdyby kupował artykuły spożywcze. Katerina szybko zdała sobie sprawę, że może opuścić dom wraz z kierowcą. A podróżowanie po domu było jej przyjemnością.

Kolejny warunek umowy miał negatywny skutek: nie mogła mieć gotówki, ale mogła wybrać niezbędne rzeczy i produkty, a kierowca zapłacił za jej żądania z portfela właściciela.

Dwa tygodnie leciały jak wakacje.

Potem stało się trudniej, a Catherine chciała opuścić dom Afanasiego Afanasjewicza, ale nie mogła tego zrobić. Była gotowa do złamania kontraktu, ale nie miała powrotu przez następne dwa miesiące. Właściciel nie potrzebował jej obecności w pokoju, mogła w każdej chwili poruszać się po pałacu i małym trawniku wokół domu.

Kobieta, która przyszła rano, aby oczyścić rezydencję, nie rozmawiała z Catherine. Zebrała ubrania w praniu i przyniosła je czyste i wyprasowane. Mężczyźni służący właścicielowi byli nieprzyzwoicie lakoniczni.

Właściciel Catherine niewiele powiedział. Więcej niż dwa zwroty dziennie nie można było czekać. Dziewczyna była gotowa porozmawiać z samą sobą. Zawsze łatwo komunikowała się z ludźmi i często znudziła się spowiedziami, a teraz była w próżni słownej. W domu naliczyła pięć telewizorów o różnych porach, a nie jeden komputer. Nie było telefonów, które ją nieprzyjemnie zaskoczyły. Ale była ogólnoświatowa biblioteka.