СтаВл Зосимов Премудрословски - Detektibe zoroa. Detektibe dibertigarria

Harutunek beldurrez atera zituen begiak eta ahultasun malkoak isuri zituen.

– Barkatu, ez da bala bat sartu mahuketan, kartutxo bat baizik.

– Beno, entzun, zenbat, hitz batean azalduko dut: Eeee… irakurri al duzu Gogol?

– Mogul bat edan zuen.

– Txantxetan ari zara?

– Umorea zen. Filmak ikusi nituen bere parte hartzearekin.

– Hori ona da. Ikusi al zenuen NOSen inguruko filma?

– Nori buruz sudurra?

– Beno, zurea ez? … – Otila jauzi egin zen mahaitik, – Umorea berriro?

– Mnn, bai! – agureak arreta piztu zuen. Otillak gorpuaren gorpua begiratu zuen eta, begi argitsuekin, burua altxatu zuen, burua muturrera bota eta lo plexo bat besterik ez zuen ikusi.

– Eseri joder!! oihu egin zuen. Korporazioa hasierako posizioan eseri zen.

– Gogoan nuen. Kartutxoa… horra non gizonak sudurra galdu zuen…

– Gogoratzen al zara?

– Ondo da!!

– Beraz, haren bila joango gara. Berak … – Eta Ottilak atzamar bat sartu zion sabaian. – galdetu zidan egun erdia. Oso eskaera egin zuen ni neu pertsonalki gai hau lantzeko. Nolabait esateko, kontrol pertsonala hartu zuen.

– Jainkoa?

– Ez, ergela, mariskala. Nuuu, gure jainkoa. Esan zuen ez dagoela inor merezi … – Ottila belaunetara salto egin zuen, menpekoa zutik eta egoeraren kontrola hartu zuen.

– Eta nola bilatuko dugu haren bila. Hau istorio bat da?! Gainera, hil egin ziren.

– Nor dira?

– Beno, hauek, pertsonaia nagusiak aspaldi hil ziren… eta Gogol da lekuko nagusia, bera… ondo, hilda …? Hau ez da umorea… Ahhh?

– Ergelak. – Zomorroak Incefalopataren magaletik salto egin zuen. – Lapurtutako kobrezko taulan monumentu bat bilatuko dugu. Bai etxerik gabeko pertsonak, bai estropezuak. Dena den, NOSUren monumentua, eta agian… antzinatasunak.!?

– Eta nor geratuko da hemen?

– Isolde eta Izzy nagusiak.

– Oraindik txikia da?

– Ezer ez da txikia, lehendik ezagutzen nuen emakume bat bere urteetan.

– Horretarako, ez da gogo asko behar: jarri, bota eta joan…

– Nola jakin, nola jakin…

– Ez, zaindaria, egon ninteke, nire bihotza ahula…

– Ezer ez, hemen San Petersburgoko gasak arinduko dituzu.

Harutunek Klopen emaztearekin geratzeko zerbait esan nahi zuen, baina pentsakor agertu zen eta belaunean zegoen bi buztana arakatzen zuen, eta intsektuak galtzaren oihalean sartu zuen behatzarekin.

– Zer nahi zenuen eztanda egitea? – sarkastikoki begiak lausotuz galdetu zion Ottilari.

– Ez dut dirurik edo sendagairik.

– Beno, hori konpontzen da. Dena ordaintzen du aurrekontuak. Sudurra aurkitzen badugu.

– Eta aurkitzen ez badugu?

– Eta aurkitzen ez badugu, gastu guztiak kenduko zaizkizu… zuregandik.

– Nola?

– Eta horrela. Oraindik galdera ergelak egiten badituzu, lana galdu dezakezu. Ba al duzu?

– Ondo da, ulertu. Noiz goaz?

– Galdera lotsagarria. Dagoeneko egon beharko genuke. Goazen orain!

– Eta zer da hain laster? Ez dut maleta bete?

– Prest egon behar dugu beti. Lana lortzen zenekien… Bide batez, gauza bera…

– Zer?

– Ez nuen maleta paketatu. Bai, ez ditugu behar. Iristean, erosi behar duzuna. Banku txartela daukat.

– Eta diru nahikorik ez badago?

– Botako du. – eta berriro ere auzoko poliziak hatz bat sartu zuen sabaian eta estilo pigmei batek salto egin zuen, mahukak erabilita, mahai gainera, lankide baten sudurretik oinez astinduz. Oinetara heldu eta mahaia oinez zeharkatu zuen Arutun norabidean aulkiraino. Malkoak eta irteerarantz abiatu ziren.

– Zer zaude eserita? goazen! – eta eskua astindu zuen, – eta, San Petersburgon zehar, Lurraren gainetik harrapatu zuen…

Gotorlekua utzi zuten, aulkian kareharrian ohar bat besterik ez zuten utzi:

«Ez kezkatu. Premiazko zeregina utzi dugu San Petersburgora. Incephalateren lekuan gelditzen zara eta Izya… nire ordez… Ni!»

Eta oinarrian beste idazkera bat ere gehitu da:

«Barkatu, Pupsik, behar dudan bezala itzuliko naiz! Zure purinak gora doazen bitartean. Itxoin ezazu eta itzuliko naiz. Agian bat…»

Izyak oharra irakurri zuen eta aitaren eta Intsefalopaten idazkian orri batean idatzita, poltsikoan sartu eta inskripzioa atea garbitu zuen.

– Beno, ahuntz zaharra, lortu duzu. – Telefono mugikorra hartu eta SMSari bidali nion aitari. Gero, etxera sartu zen eta amari oharra eman zion. Irakurri eta isildu egin zuen.

Utz diezazuela ibiltzen. Ordezkatuko dugu. Eta ez aitaren jarraipenari buruz hitz bat. Ba al duzu?

– Noski, ama, ulertzen dut… Eta har dezagun txerria zuzendariarengandik, ah? iradoki zuen.

– Zer zara? Gutunaren eta justiziaren arabera egin behar dugu dena.

– Eta oihu egiten dit zuzentasunean?

– Zuzendaria da. Hobe daki. Eta bera Jainkoaren aurrean justifikatuko da.

– Hori al da bulegoan horman zintzilik dagoena?

– Ia. Han dago zintzilikatuta Iron Felix, bere diputatua. Ongi da, joan etxeko lanak egitera.

– Nik egin nuen. Ama, ibaian paseatzera joan naiteke?

– Joan, baina gogoratu, txakurkume bat: ito, ez zaitez etxera etorri. Hil egingo zaitut… Lortu al duzu?

– Bai. – Izzyk oihu egin zuen eta atearen atzean desagertu zen…

– Ez, zaindaria, egon ninteke, nire bihotza ahula…

– Ezer ez, hemen San Petersburgoko gasak arinduko dituzu.

Harutunek Klopen emaztearekin geratzeko zerbait esan nahi zuen, baina pentsakor agertu zen eta belaunean zegoen bi buztana arakatzen zuen, eta intsektuak galtzaren oihalean sartu zuen behatzarekin.

– Zer nahi zenuen eztanda egitea? – sarkastikoki begiak lausotuz galdetu zion Ottilari.

– Ez dut dirurik edo sendagairik.

– Beno, hori konpontzen da. Dena ordaintzen du aurrekontuak. Sudurra aurkitzen badugu.

– Eta aurkitzen ez badugu?

– Eta aurkitzen ez badugu, gastu guztiak kenduko zaizkizu… zuregandik.

– Nola?

– Eta horrela. Oraindik galdera ergelak egiten badituzu, lana galdu dezakezu. Ba al duzu?

– Ondo da, ulertu. Noiz goaz?

– Galdera lotsagarria. Dagoeneko egon beharko genuke. Goazen orain!

– Eta zer da hain laster? Ez dut maleta bete?

– Prest egon behar dugu beti. Lana lortzen zenekien… Bide batez, gauza bera…

– Zer?

– Ez nuen maleta paketatu. Bai, ez ditugu behar. Iristean, erosi behar duzuna. Banku txartela daukat.

– Eta diru nahikorik ez badago?

– Botako du. – eta berriro ere auzoko poliziak hatz bat sartu zuen sabaian eta estilo pigmei batek salto egin zuen, mahukak erabilita, mahai gainera, lankide baten sudurretik oinez astinduz. Oinetara heldu eta mahaia oinez zeharkatu zuen Arutun norabidean aulkiraino. Malkoak eta irteerarantz abiatu ziren.

– Zergatik zaude eserita? goazen! – eta eskua astindu zuen, – eta, San Petersburgon zehar, Lurraren gainetik harrapatu zuen…

Gotorlekua utzi zuten, aulkian kareharrian ohar bat besterik ez zuten utzi:

«Ez kezkatu. Premiazko zeregina utzi dugu San Petersburgora. Incephalateren lekuan gelditzen zara eta Izya… nire ordez… Ni!»

Eta oinarrian beste idazkera bat ere gehitu da:

«Barkatu, Pupsik, behar dudan bezala itzuliko naiz! Zure purinak gora doazen bitartean. Itxoin ezazu eta itzuliko naiz. Agian bat…»

Izyak oharra irakurri zuen eta aitaren eta Intsefalopaten idazkian orri batean idatzita, poltsikoan sartu eta inskripzioa atea garbitu zuen.

– Beno, ahuntz zaharra, lortu duzu. – Telefono mugikorra hartu eta SMSari bidali nion aitari. Gero, etxera sartu zen eta amari oharra eman zion. Irakurri eta isildu egin zuen.

Utz diezazuela ibiltzen. Ordezkatuko dugu. Eta ez aitaren jarraipenari buruz hitz bat. Ba al duzu?

– Noski, ama, ulertzen dut… Eta har dezagun txerria zuzendariarengandik, ah? iradoki zuen.