Alfred Hitchcock - Tajemnica Nerwowego Lwa

DOK KIT STUKNĄĆ PAKĘ EKSPEDIOWAĆ WKRÓTCE.

– Domyślamy się teraz, że “kit” oznacza diamenty, a ty myślisz, że stuknij pakę oznacza rozbij klatkę. A co z pozostałymi słowami?

– Jeszcze nie rozszyfrowałem dwu ostatnich – wyznał Jupe. – Myślę, że mylę się, co do tego “ekspediować wkrótce”. Słowo król musi zostać tak, jak jest w depeszy, ponieważ tylko wtedy nabiera to sensu.

Zamilkł, patrząc na nich znacząco.

– Jedź dalej! – zawołał Pete – Gadaj!

– Lew jest królem zwierząt. PAK KRÓL może na przykład znaczyć klatka George'a! George był wysłany z Afryki. Moim zdaniem, depesza zdecydowanie informuje, że diamenty zostały tu przemycone wraz z George'em i jego klatką. Co więcej, myślę, że diamenty zostały jakoś zgubione i w ich poszukiwaniu, kto by to nie był, ktoś kręci się teraz koło domu i denerwuje George'a.

Pete skinął głową.

– Nawet pies byłby niespokojny, gdyby wyczuwał po nocach obcego w pobliżu.

– Ale Jim Hall nie jest obcym – wytknął Bob – a według Jupe'a jest jednym z szajki przemytników.

– Nie, na Jima George by tak nie reagował. To musi być ktoś inny.

– Jay Eastland? – podsunął Pete.

– On może każdego wyprowadzić z równowagi.

– Jest taka możliwość, ale w tej chwili nie widzę żadnego związku miedzy nim a przemytem diamentów – powiedział Jupe.

Pete strzelił palcami.

– Hank Morton! Założę się, że jest w to wmieszany. Pamiętacie? Wczoraj wypuścił George'a. Może zrobił to, żeby zbadać jego klatkę.

– Zapominasz, że George nie ma klatki – powiedział Jupe. – Nie pamiętasz, co Mike powiedział? Wyrzucili klatkę i trzymają George'a w domu.

– A co z Olsenem i Dobbsiem? – zapytał Bob. – Jaka Jest ich rola? Zdaje się, że dobrze wiedzą, czego szukać i nawet gdzie.

– Olsen i Dobbsie to zdecydowanie podejrzane typy – stwierdził Jupe stanowczo. – Być może są członkami gangu Jima Halla.

– Dlaczego więc przeszukują składowisko złomu? – spytał Pete.

– Tam mogły zostać zgubione diamenty – odparł Jupe. – Ten facet powiedział przecież, że to jak szukanie igły w stogu siana.

Bob przewertował swoje notatki i odczytał:

– “Jeśli znajdziemy kit pierwsi, mamy ich obu w garści”. Jak to wytłumaczysz, Jupe? To nie brzmi, jakby pracowali z Hallami.

Jupe zamyślił się.

– Zapomniałem o tej części konwersacji. To zdanie sugerowałoby, że Olsen i Dobbsie działają przeciw Calowi i Jimowi Hallom. Moim zdaniem wyrażenie: mamy ich w garści, kryje w sobie pogróżkę. Może Olsen i Dobbsie zerwali z Hallami i usiłują teraz wykraść diamenty? Może też być, że są w konkurencyjnym gangu.

– Och, jakie to wszystko skomplikowane – westchnął Pete. – Ciekawe, czy Mike wie coś o tym.

– Wątpię – powiedział Jupe. – I uważam, że dopóki nie będziemy mieli absolutnej pewności, musimy być bardzo ostrożni. Nie wolno nam przy nim oskarżać jego wujka Jima, którego idealizuje, ani też Cala. Zgoda?

Bob i Pete skinęli głowami. Jupiter wstał, przeciągając się.

– No, dobra. Konrad czeka na nas. Może ta wyprawa okaże się naszą szczęśliwą i wyjaśnimy tajemnicę parku-dżungli.

Opuszczali swoje biuro ze smutnymi minami. Rozwiązywanie zagadek sprawiało im radość, ale rozwiązanie tej zdawało się łączyć z unieszczęśliwieniem pewnych osób. Jupe gryzł wargi w zafrasowaniu. Zastanawiał się, jak kiedykolwiek zdobędzie się na wyjawienie prawdy Mike'owi.

Mike czekał na Trzech Detektywów w domu. Gdy przybyli, poprowadził ich na skróty do miejsca, gdzie Jay Eastland kręcił film. Scena rozgrywała się w naturalnym plenerze dżungli, na płaskiej polanie, otoczonej gigantycznymi drzewami i bujnymi zaroślami. Po północnej stronie wznosiło się niewysokie, lecz strome urwisko. Wystawały z niego olbrzymie głazy, stanowiąc wzniesione nieco ponad teren półki skalne.

Ożywiona krzątanina panowała teraz na polanie. Zespół techniczny rozkładał kable, na wielkich żelaznych trójnogach ustawiał reflektory. Na uboczu Eastland rozmawiał z grupą aktorów. Kilku mężczyzn przetaczało kamerę.

Bob przyglądał się zaaferowanej ekipie.

– Zaczęli już?

Mike potrząsnął głową.

– Całe rano było pochmurno. Teraz wychodzi słońce i mogą zacząć knocić w każdej chwili. George występuje w pierwszej scenie.

– Miał spokojną noc? – zapytał Jupe. – Czy też znowu był zdenerwowany?

– Nie, spał dobrze – odpowiedział Mike. – Weterynarz dał mu zastrzyk, po którym zasnął głęboko. Na szczęście, bo pantera podnosiła raban przez pół nocy.

– Ach nie! – jęknął Pete. – Tylko mi nie mów, że mamy nową tajemnicę. Nerwową panterę!

– Nie sądzę, Pete, Po prostu potrzeba jej czasu, żeby się uspokoić po podróży i przyzwyczaić do nowego otoczenia.

– Jak rana George'a? – zapytał Bob.

– Prawie zagojona. Trudno nawet znaleźć miejsce, gdzie był zraniony.

Mike wskazał na skraj polany.

Stał tam Jim Hall z George'em u boku. Zauważył ich i skinął ręką, by podeszli. Trzej Detektywi zbliżyli się ostrożnie, popatrując na lwa. Ten siedział spokojnie. Jego żółte oczy zapatrzone były gdzieś w dal.

– Cieszę się, że mogliście przyjść, chłopcy – powiedział Jim. – Jak widzicie, George jest dziś w świetnej formie. Robiliśmy już kilkakrotnie próbę i zna dobrze swą rolę. Mam nadzieję, że Eastland nie będzie zwlekał i weźmie się do pracy, póki George jest łagodny i spokojny.

Lew ziewnął, ukazując długie, żółtawe zęby. Głuchy warkot wydobył się z jego gardła. Trzej Detektywi popatrzyli na niego przestraszeni, ale Jim roześmiał się.

– On mruczy, chłopcy! To dobry znak. Czuje się szczęśliwy. – Spojrzał niecierpliwie w stronę reżysera i producenta w jednej osobie. – Weźcie się do roboty – mruknął.

Eastland szedł właśnie w stronę urwiska, rzucając opryskliwie instrukcje.

– Kamera tutaj. – Rzucił okiem na swe notatki. – Skoncentrować się dobrze na tej scenie. Krótka, ale ma być zrobiona dobrze za pierwszym razem, zrozumiano?

– Taniej bez powtórek – szepnął Pete do ucha Jupe'owi.

Eastland przywołał aktorkę i aktora.

– Panno Stone, pani i Rock Randall staniecie tutaj – wskazał miejsce pod półką skalną. – Lew będzie skakał na tej skale i patrzył na was z góry. Wy się kłócicie. Kiedy Randall jest odwrócony plecami do skały, lew skacze na niego. Wszystko jasne? Jakieś pytania, Sue? Ty, Rock? Nie? W porządku. – Tu zwrócił się do kamerzysty. – Ty kieruj kamerę na lwa w momencie, gdy skacze. Randall będzie z nim walczył. Chwilę się zmagają, po czym Randall pada, a lew unosi łapę do ataku i tu koniec. Ucinamy i przygotowujemy następne ujęcie. Tymczasem Hall będzie miał możność uspokojenia swego lwa. Mam nadzieję, że nie będzie kłopotów.

Jim Hall poczerwieniał.

– George wie, co ma robić. Nie będzie żadnych kłopotów. Niech tylko Randall rzuci się na ziemię i nie próbuje się podnieść. W przeciwnym razie George powali go z powrotem.

Producent z krzywym uśmiechem kiwnął głową.

– Miejmy nadzieję, że pójdzie dobrze. W każdym razie masz chyba polisę ubezpieczeniową, Rock? – zwrócił się do aktora.

– Daj spokój, Jay. Skończ z tą komedią.

Randall był blady, wiercił się niespokojnie i zapalił nerwowo papierosa.

– Rock Randall zdaje się być szalenie zdenerwowany – szepnął Jupe. – To gadanie Eastlanda na pewno mu nie pomaga.

Pete patrzył na lwa, siedzącego obok swego pana.