Jenő Rejtő - Fred la malpura, la kapitano

Li eltiris la pinglon el la mortinto. Nun jam ĝi ne sangas. Malgranda, ruĝa makulo restis tie. Li vestis lin rapide. La ŝipo oblikviĝis pro subita ondo, la kadavro falis, falĉinte la krurojn de Jimmy, ili kune ruliĝis en la angulon de la kajuto. Li apenaŭ povis depuŝi la pezan, rigidan korpon de sur si.

Nun vere iradas iu antaŭ la kajuto. Grincado. Tiu homo piede stumblis pro la fusilo, kuŝanta sur la planko!

Jimmy ekstaris spiregante kaj rigardis sin en la spegulo. Li estis iomete pala. Diable, li neniam sciis, ke ankaŭ histerio ekzistas en la mondo.

La pluvo ne mildigis la varmegon, eĉ ĝi malpli suprenigis la vaporojn, kaj la prema aero de la kajuto estis multe pli sufoke varma.

Denove aŭdiĝis mallaŭtaj krakoj de sur la koridoro. Li saltis al la pordo kaj rigardis koridoren.

La pluvego ŝpruciĝis en lian vizaĝon kiel duŝo. La vento preskaŭ repuŝis lin kaj sovaĝe ŝiris la klinkon el lia mano tiel, ke la pordo brue malfermiĝis. La funelo de la improvizita uragano forblovis la paperojn al la fenestro de la kajuto, ĝi kuntiris la tablotukon, kaj kelkaj objektoj falis sur la plankon grincante.

Li fermis la pordon malantaŭ si kaj elpaŝis. Estis mallumo, kaj la vento muĝis. Li vidis pretergliti ombron ĉe la truniĝejo, en la filtriĝanta lumo de la pordo de la kajuto de sinjoro Irving… Tiu homo staris antaŭ la kajuto! Dum sekundo li tramalsekiĝis ĝishaŭte, rapidirante sur la koridoro en la densa nebulo. Li frapetis sur la pordo de sinjoro Irving.

— Kiu ests tiu?

— Jose.

— Envenu!

Li malfermis la pordon. La knabo sidis ĉe la tablo, kuiris teon kaj legis.

— Sinjora moŝto, mi havas kaŭzon peti vin: ŝlosu la pordon hodiaŭ nokte.

— Ba! Ĝi estas tia ŝerco, kiel la kontaĝo.

— Nu bone. Ĉar tiu ŝerco jam havas mortan viktimon, ni devas preni ĝin serioza afero.

— Ĉu vi povus paroli pli kompreneble?

— Bedaŭrinde mi ne povas fari tion, sed se vi vere ekŝatis min kaj kredas min, ke ankaŭ mi ŝatas vin, tiam ŝlosu vian pordon, kaj se kiu ajn frapetus sur ĝi, tenu pistolon en via mano, antaŭ ol enlasi lin.

— Mi ne havas pistolon.

— Jen prenu.

Li metis grandan, aŭtomatan revolveron sur la tablon.

— Antaŭenŝovu tiun ŝraŭbokapon per via dikfingro, tute falcilmove, kaj tiam vi povas tuj pafi. Tenu la pordon ŝlosite.

Sinjoro Irving ekprenis la pistolon kun brilantaj okuloj, kiel infano, kiam li ricevas longe sopiritan objekton, kiun uzas nur plenkreskuloj.

Li elpaŝis el la kajuto Li aŭdis, kiam sinjoro Irving turnis la ŝlosilon. Li rapidis reen. La pordo de la kajuto de sinjoro Gould estis malfermita, li vidis tion de malproksime, kaj larĝa lumradio falis sur la ferdekon.

… Nun la kapitano elpaŝas el la kajuto de la mortinta homo kaj fermas la pordon. En la sekunda lumo estas klare videbla, ke li kuntiras la altan kolumon de sia kaŭĉuka mantelo, ke la vento ne ŝprucu la akvon en lian vizaĝon. La viziero de lia ĉapelo ekbrilas lastfoje en la lumo de la kajuto, kaj li ekiras kѵn decidaj paŝoj. Certe li estis en la kajuto por kontroli lin.

Li rapidas post lin. Ĉe la turniĝejo la kapitano malaperas en la mallumo. Jimmy ne sekvas lin, li iras plu, rekte al la ferdeko. Sed li haltas post sekundo konsternite.

La kapitano pipas sur la ponteto, senmove, kuntirinte la kolumon de sia mantelo.

Li ĵus vidis foriri lin en la kontraŭan direkton!

La fantomo estis tiu! Kiun la maato menciis…

La murdisto!

Li rapidis reen kurante. Dufoje li stumbis sur la glita planko de la malluma ferdeko. Falinte tra fasko de ŝnurego, li sentas batdoloron ĉe sia genuo, sed li ne zorgas pri tio. La nove-denove fortiĝanta vento hurlante kuregas renkonte al li… Krakado, grincado… Nun li denove ekvidas la fantomon… Vapora holoo de lampo ekbrilas sur la viziero de la ĉapelo de la kapitano. Li ne vidas lian vizaĝon pro la kuntirita, alta kolumo. Nur li estus kunportinta sian revolveron… Jimmy la Ĝisorela kuregas, kolektinte sian ĉiun forton, kontraŭ la vento, sekvante la fantomon. Ankaŭ li atingas la turniĝejon… Li saltas!

Lato frapiĝas en lian vizaĝon per forta bato. Narkote li dorsenfalas inter la flakojn, kolektiĝintajn sur la ferdeko.

Pasas minutoj, dum li ekstaras ŝanceliĝante. La vento preskaŭ renversas lin, tiom li malfortiĝis pro la bato. Tepide fluas la sango el lia nazo. Li devas reveni al la kajuto de sinjoro Gould por fini la vestadon. La lasis forkuri la fantomon. Estas egale. Li devas rapidi…

Hoho! Jen li trovite!

Li denove ekvidis la fantomon sur la koridoro de la unuaklasaj kajutoj! Li ĵus elpaŝas tra la pordo de sinjoro Gould kaj ekiras, kuntirinte la kolumon de la mantelo antaŭ sia vizaĝo, la lumo ekbrilas sur la viziero de la ĉapelo… Li iras rektadorse, trankvile. Jimmy la Ĝisorela postkuregas lin. Li atingas tiun homon… en lia mano svingiĝas la mallonga ferstango…

La fantomo nun returniĝas.

Li havas nur tiom da tempo, ke li malakcelu la baton.

La kapitano staris antaŭ li. Sed la vera!

Li jam ne kuntiras la kolumon de sia mantelo. Lia malseka, decidkaraktera vizaĝo estas bone videbla. Li rigardas la spiregante ekhaltantan, sangomakulitan homon.

— Vi forlasis vian postenon!

Jimmy ne povis ekparoli. Li senspiriĝis.

— Kie vi estis?! Ĉu?! Kiu batis vin draste? Respondu!

— Sinjoro… kapi… tano… fantomo… homo en via vestaĵo… iradas…

— Kion vi fabelas?

— Dum… vi startis sur la ponteto… iu… samtia homo, kiel vi… en ĉapelo de kapitano… iradis ĉi tie… mi postkuris… lin… li batfaligis min… Mi ne kredis la maaton… li… jam vidis… la fantomon…!

La kapitano enpensiĝinte rigardis ien en la mallumon, super la balustrado de la ŝipo, kvazaŭ li vidus ion en la fulgonigra, malbonodora, pezaera, hinda nokto, laŭta pro la bruo de la pluvego.

Poste eltiris sian manon el la poŝo de sia mantelo. Li tenis pistolon en ĝi. Lastatempe li portis ĝin en sia ekstera poŝo.

— Vidu, amiko mia — li diris milde. — Laŭ la kodekso, se iu kaŭzas panikon sur la ŝipo per sia konduto, mi devas tuj mortpafi lin. Mi avertas vin, ke mi estas tre severa, se temas pri mia laŭregula agado. Diru tion ankaŭ al la maato. — Li volis ekiri, sed li returniĝis. — Tamen kudru la kadavron en litotukon! Metu karbopecegon al liaj piedoj, ligu lin al ia lignotabulo, poste venigu min! Ĉu vi timas? Ni ĵetos lin en la akvon malgraŭ la telegramo el Singapuro, ĉar mi ne povas respondeci en tiu streĉita atmosfero, ke mortinto estu sur la ŝipo, pri kiu scias la pasaĝero.

La kapitano foriris. Liaj paŝoj laŭte plaŭdis en la flakoj de la ferdeko, kaj li ĉiam pli malproksimiĝis. Jimmy la Ĝisorela revenis al la mortinto kaj nemulte hezitis. Li kudris lin en la litotukon, kiel oni kutimas fari tion sur la ŝipoj.

La vento malfermis kaj denove fermis la kadron de la rompiĝinta fenestro.

Kapkuseno falis de sur la supra lito de la kajuto. Sinjoro Gould luis dulitan kajuton. Li vojaĝis sola, sed la dupersona kajuto estas pli vasta kaj komforta.

La malrapide balanciĝanta ŝipo pro la grandaj, pigraj ondoj grincadis kaj krakis… rapide, rapide! Li estis iomete nervoza, kvankam ĝis nun malofte okazis al li tiaĵo. Ĉu eble tiu mortinto?

Ba! Rapide per tiu litotuko! Li kѵdris…

… La mortinto kuŝis tiel, kiel fantomo, aperanta el la tombo, en iuj teatraĵoj. Sur la blanka litotuko reliefiĝis lia torako, la rekliniĝinta kranio, kaj videbliĝis la konturoj de liaj perpendiklaj piedoj

Nur rapide ĵeti lin en la akvon! Nun krimafero de murdo povas kosti la kapon de multaj senkulpaj homoj. La maato, Fred la Malpura kaj ankaŭ li estos malliberigitaj por longa tempo; ĉifoje kiel senkulpuloj.

La akvo glutu tiun kolosan homon, kaj la krimo estu la sekreto de la marfundo.