Jenő Rejtő - Fred la malpura, la kapitano

— Bonan vesperon, Ruĝa Krifo… — li diris kaj montris malestime al la amuziĝantoj. — Ĝi ne estas societo konvena por ni.

Malagrable efikis ŝin la fidela konduto de Fred la Malpura. Sed kion fari?

— Warins, mi petas vin!

— Ordonu pri mi!

Li rapidis tien. Li kaj Ruĝa Krifo promenis parolante apud la balustrado. La knabino parolas, la knabo kapjesas ridetante, ankaŭ li diras ion, poste…

Poste li ĵetas sin per gracila salto en la akon!

Ĉiu staras konsterniĝinte! Nigraj naĝiloj ekbrilas tie kaj ĉi tie en la lunlumo. Ŝarkoj!

Bruo, tien-reen kurado… rumoro…

— La boaton… Vane!.. Kapute!..

— Malsuprenigu botaton! — ŝrikas Ruĝa Krifo, mortepala.

Nur Fred la Malapura estas trankvila. Li krias en la paroltubon:

— Malrapidigu!.. Reen! Halt!

Aperas la kapo de la knabo, kiel li luktas kun la ŝtormaj ondoj. Li estas malsperta naĝanto al tio. Antaŭ ol iu ŝarko estus kaptonta lin, eble li dronos. Akresone grincas la kablo de boato, kiel ĝi malsupreniĝas sur la la koŝo. Grandegaj naĝiloj briladas proksime al la malgranda, baraktanta punkto…

Kapute…! Ruĝa Krifo premekgas la balustradon kun tremanta mano. Io flugas super la kapoj de la konsterniĝintaj homoj… Plaŭdego.

La komandponto estas malplena… Barba kapo elmergiĝas el la akvo, malproksime de la ŝipo.

Fred la Malpura saltis de sur la ponto en la akvon!

Oni kriadas konfuze.

Jen!.. Li naĝas tie! Li atingis la knabon!.. Lia ritme frapanta dekstra brako grandarke trarompas ondon, kaj li kaptas lin! Sed naĝiloj brilas ĉirkaŭ ili, tie kaj ĉi tie… Kian apartan dion havas tiu homo, ke li atingis la boaton kun la knabo?…

Jam ili estas ĉi tie… La ŝajne maljuna, magra kapitano portis la knabon supren sur siaj brakoj tiel, kvazaŭ li estus lanugo…

— Portu lin en mian kajuton! — flustris Ruĝa Krifo tremante, sed la knabo rekonsciiĝis, li ja nur trinkis multe el la sala akvo. Li ekstaras kaj tremiĝas.

— He! Freneza sinjoro! — stridas Petters. — Malmulte da homoj povas diri pri si, ke li saviĝis la akvo!

— Kion… vi faris por mi — komencas diri la princo al Fred la Malpura.

— Kial vi babilaĉas? — murmuris la maljuna, hardita ŝipano. — Mi fajfas pri vi. Se mi agaĉis tiom multe pri negoco, mi ne tranlasos ĝin al la ŝarkoj. Ĉu vi komprenas?

Li iris en sian kajuton grumblante kaj fintrinkis botelon da rumon. Vane! Li estas tia homo. Li ŝtelas la manĝaĵon el la buŝo de la ŝarkoj, se temas pri negoco, cetere li estas tute senkora. Tio certas. Iu diris, ke jam du ŝarkoj naĝis al la kanbo, sed ekvidinte la kapitanon, ili returniĝis rezigne…

Tiun historion pri la singardaj ŝarkoj oni rakontis eĉ post jaroj en la haveno, kaj ĉiu kredis tion…

Kio estis la antaŭaĵo de la salto? Jen tiel ĝi okazis:

— Ni parolu saĝe — diris Ruĝa Krifo. — Post nelonge ni alvenos. Ŝiaj or-verdaj okuloj brilis tute malgaje. Kaj ŝi malgrasiĝis iomete en la lastaj tagoj. — Kion vi farus, se vi liberiĝus?

— Ĉu mi rakotu mian militplanon al via malamika moŝtino?

— Mi rakontos ĝin. Eble ni povos eviti la batalon. La angloj ne intervenu ĉe via flanko, Warins. Sed la usonanoj helpos nin okupi Almira-n, kaj ili protektos la respublikon. Kion vi povas fari kontraŭ tio?

— Mi ne scias.

— Se vi rezignos vian ŝancon, vi ricevos dudek mil dolarojn. Ekloĝu ie en Sud-Ameriko. Vi ankoraŭ estas junulo, vi povas boniĝi.

— Jes. Ĝi vere eblas — respondis lia reĝa moŝto mediteme — , sed mi opinias tiel, ke mi ankoraŭ estas juna al la honesta vivo. Krome mi devas malhelpi, ke vi venigu tiujn multajn krimulojn sur la insulon.

— Vi ne povas krucigi miajn planojn! Vi nur povas servi tiujn, eĉ se vi havas pretekston kontraŭ ĝi!

— Vi eraras pri tio.

— Ĉu? Pruvu do al mi Bob Warins, kiel vi povas vanigi miajn kalkulojn?

— Ekzemple per tio.

Hop! Li flugis grandarke super la balustrado, kaj aŭdiĝis nur plaŭdego.

La ceterajn ni scias…

Lia reĝa moŝto eble estus mortinta volonte. Fine ja terura komplikacio estas ĉi tie? Li edziĝis. Li edzinigis burĝinon.

Krome li ege enamiĝis en ŝin. Kio estos el tio? Sed kiam li denove paŝis sur la ferdekon en seka vestaĵo, li tamen ĝojis pro sia retrovita vivo.

— Sovaĝa Bubo — flustris Tendenulo la Fervora tute timiĝinte apud li. — Venu en mian kajuton… Nu! Kion vi volas?!

La princo kaptis lin:

— Kian planon vi havas?

— Tiu homo estis fia mensogulo, kiu sugestis al vi, ke mi estas inĝeniero aŭ militestro, kiu havas multajn planojn.

— Kial vi kredas, ke ĉio fariĝos bona?

— … Ĉar estas Dio… — li provis respondi tre ĝenate. — Bonvolu veni!

— Ĉu vi faros ion, aŭ ne?!

— Mi ekloĝos en Havajo, mia kuzino vivas tie — li diris sincere kaj iom timiĝinte, ĉar la princo faris minacan movon, sed fine li sekvis lin.

Enirinte la kajuton, du enormaj brakoj ĉirkaŭbrakumis lin tiel, ke li ne povis enspiri aeron dum minutoj.

— Vi… Bubo… ĉu vi vivas?

Lia reĝa moŝto vidis la Grandan Bubalon emociiĝinte. Li denove tiel strange prenis la fingrojn de la knabo kaj rigardis tiujn, kvazaŭ ian fremdan objekton. Lia malalta, larĝa frunto nubiĝis.

— Ĉu oni traktis vin malbone?

— Tute ne. Ili estas bravaj knaboj, kaj ni amuziĝis bonege.

Li rigardis kontente sian protektaton. Kiel delikata, bela eksteraĵo. Se iam li estus havinta tian filon…

— Atentu min: vi sciastion, ke Ruĝa Krifo volas uzi vin al ŝiaj planoj…

— Mi scias. Diru vi, kion ni faru? — demandis la princo Tendenulon la Fervoran.

— Ni manĝu ion — li proponis bonkore. — El tio ne devenas komplikaĵo.

— Aŭskultu min — diris la Granda Bubalo. — Post du tagoj ni estos proksime al la insularo Feliĉo. Tiam vi sidos en boaton kun mi, kaj ni fuĝos. Atinginte la insularon Feliĉo, ni saviĝos.

— En ordo, ni fuĝu! — kapjesis lia reĝa moŝto.

— Vi ne devas fuĝi! La ŝipo Radzeer veturigos vin proksime al la insulo, kaj vi povos iri kien vi volas! — aŭdiĝis voĉo malantaŭ ili.

Ruĝa Krifo staris tie! Li malfermis la pordon de la kajuto ĉe la lastaj vortoj.

Apartenas al la antaŭajo de la afero, ke sinjorino Warins, aŭ princino St. Antonio, resendis sian vespermanĝon netuŝitan. Poste ŝi promenis sur la ferdekon. Tie la homoj diskutis en malpli grandaj grupoj. Kaj… ili rigardis al ŝi ne tro amikeme.

— Ĉefkuracisto! — diris Ruĝa Krifo.

— Ĉu vi deziras ion?

— Mi ne ŝatas la hipokritecon. Ĉu vi havas ian problemon al mi?

— Vidu… ni ĉiam ŝatis vin — diris la Ĉefkuracisto. — Sed kio okazas al la Sovaĝa Bubo…

— Ĉu eble vi transpartianiĝis? — ŝi demandas moke, kaj nek ŝi mem scias, kial doloras ŝia koro tiel.

— Se vi edziniĝis al li, kial vi volas mortigi lin?! Ni ne estas honestaj homoj, multaj ŝtelistoj, rabistoj kaj aliaj faklaboristo troviĝas ĉi tie, sed ni opinias tiel, kiujn la pastro geedzigis, tiuj ne mortigu unu la alian!

Ruĝa Krifo estis tute pala kaj mortetis al si la lipojn.

— Kial vi insultlas la Sovaĝan Bubon? — kriis kelkaj homoj.

— Tio ne koncernas vin! — kriegis Fred la Malpura de sur la ponto. — Ruĝa Krifo kaj mi direktas ĉi tie!

— Idiotaĵo! — stridis Petters. — Ni volas scii, kion vi preparas?

Ruĝa Krifo vidis konsternite, ke la ribelo pendas en la aero. Ili proksimiĝis kun sovaĝa murmuro. Fred la Malpura, kvazaŭ li estus perdinta sian prudenton, kriegis:

— Ni grupiĝis por fari negocon! Mi ne volas varti bubon!!

— Ankaŭ kun Warins ni havos negocon, se ni transpartianiĝos!

— Homoj! — kriis Ruĝa Krifo. — Mi kredis tion, ke vi fidas kaj ŝatas min.