Jenő Rejtő - La retroviĝinta krozŝipo

Sed ili ne sciis, ke Eŭgeno la Buŝaĉulo estas tie. La fama Eŭgeno la Buŝaĉulo!

Li estas bonega harpunisto!

Kaj ili havis aeropneŭmatikajn harpun-ĵetilojn. Strange, tri aparatoj unu apud la alia. Tiel lli muntis tiujn rapide. Mult-nodojn da bobelita kablo apartenis al la harpuno, ke okaze de trafo ĝi deruliĝu, tirata de la baleno. Ili estas frenezaj homoj, ke ili muntas ankaŭ la rezervajn maŝinojn. Nur tion povis pensi tiu homo, kiu estis sperta pri ĝi. Sed kiu ja povintus priatenti tion, ke ili energie, trankvile ŝraŭbas po unu balen-mortigan grenadon sur la tri harpunojn? Absolute: kiu povas atenti en tia varmego?

La ŝipo Hountler nun jam estis parelele kun la velŝipo. La Kapitano staris sur sia loko kaj kriis indiferente en la paroltubon:

— Plena vaporo! Antaŭen!

Samtempe: Baaang!

Knalo, poste aŭdiĝas la siblo de la kabloj, vibrantaj en la aero!.. — La nua harpuno trafis inter la barelojn…

Zum!.. La grenado eksplodis!

Bum… Brrr… Bum!

Grandega detonacio tremigis la insulon.

…Ĉar kiam la velŝipo estis senpere apud la vaporŝipo, tri harpunoj siblis en rapida sinsekvo inter la amason de bareloj, plenaj de trinkakvo, metitaj sur la ferdekon de la skuno. Kaj la sekva eksplodo neniigis ilian akvoprovizon tiel, ke eĉ por unu tago sufiĉa trinkakvo ne restis inter la dissplitiĝintaj lignotabuloj.

Poste la ĉefmasto malrapide, kiel la epilogo de la okazaĵoj, falis laŭ ĝia tuta longeco, disŝirinte ĉiun gravan velon. Kaj la ŝipo Hountler veturis grandarke por esti ekster pafdistanco.

Huang la Drako aŭskultis la raporton konsterniĝinte.

Poste oni informis lin, ke iu alvenis sur la bordon per boato de sur la ŝipo Hountler. Fred la Malpura estis tiu.

Sola!

— Mi venis al vi por intertraktadi, Huang la Drako — li diris trankvile.

— Nun mi rostos vin super ardaĵo!

— Se vi volas, vi povas manĝi min vivantan — respondis la maljunulo indiferente. — Sed kion vi trinkos manĝinte min?

— Malbenito!

— Kiel do mi diris, Huang la Drako — li daŭrigis gemute kaj verŝis teon denove. Li tute ne atentis pri la eŭropano. — Ĉar vi estas mia amiko, mi lasas vin forkuri. Mi havas bonan koron, kion mi faru? Sed kapitulacu ne pli ol unu horo! Miaj maristoj estas tre malkuraĝaj, tiel do nur tiam vi ricevos akvon de sur la ŝipo Hountler, se mi reremos kaj trankviligos miajn homojn, ke ili ne nervoziĝu. Tiam vi ĉiutage povas transporti per boato duonporcion da akvo po homo, kaj se alvenos la akvoprovizo de sur la insulo Marqueses, vi povas kargi tiom el ĝi, kiom vi bezonas dum la hejmenveturo. Ĝis tiam la personaro de Radzeer gardos vin kaj vian bandon. Vi estas saĝa homo, kial diskuti?… Kolektu la armilojn en la mezo de la senarbejo, ĝis mi revenos! Nun mi iros informi tiujn, kiuj estas ĉe la rokego.

Ĝi estis evidenta situacio. Huang la Drako ne estus sperta bandestro, se li pasigus sian tempon per vana kolero kaj stamfado. Precipe en tia varmego, kun tiom da homoj, sen akvo. Ili jam ĉiuj estas soifaj, eksciinte, ke ili ne havas akvon.

…Pasis ne pli ol unu horo, kaj la armiloj estis kolektitaj en unu amaso, kaj la ŝieĝitoj fariĝis venkintoj. Ili ĉirkaŭstaris duoncirkle la piratojn kun pafpretaj fusiloj.

Okazis malgrava akcidento. Ie, sur nedifinebla loko malŝargiĝis fusilo, kaj la kuglo hazarde trafis ĝuste la eŭropanan iniciatinton je la kapo. Neniu bedaŭris lin. Ankaŭ la piratoj kaj same la ŝipromiĝintoj povis danki al li ĉiun malbonon.

…Fred la Malpura tenis sian vorton. Fine ja li havas bonan koron… Kiam alvenis la ŝipo Blinda Patro Via, li lasis forveturi sian malnovan amikon, Huang la Drakon, provizinte lin per sufiĉe da akvo.

La renkontiĝo de Pepi la Pirato kaj Kupro-grafo estis la plej bela premio pro ilia kuraĝa ago.

Sed la plej granda kontentigo kaj omaĝo atendis la Kapitanon.

La tuta personaro de Radzeer kunvenis kaj decidis, ke antaŭ ol ekveturi hejmen, ĉar (dank’ al Dio!) la krozŝipo sukcese deglitis de sur la rifo: ili vizitos la Kapitanon kaj donos al li solenan kontentigon, kial ili iam kaptis lin ĉe freŝa faro, kiam li ŝtelis.

Sed irinte sur la bordon aŭrore, la ŝipo Hountler jam longe malankris, kaj nek ties fumo estis videbla sur la horizonto.

Al lia Reĝa moŝto

San Antonio sinjoro arkiduko (kaj reĝo)

Fortikaĵo Almira

Insulo Feliĉo

Kara sinjoro Reĝo kaj viaj ekscelencaj proksimuloj!

Mi ricevis ankoraŭ en Tahitio vian estimatan geston de via reganta fideleco. De tiam okazis mirinda mokincito! Mi ne scias, ĉu mi jam menciis, ke estas Kapitano, kiu havas nomon pri si, kiu konstante implikas la aferojn. Vi ne keredos! Nun denove li partoprenis tion! Kaj denove el dorsdirekto antaŭen! Ĉar li havas menson (en la kapo), kiel korktirilon, simila al helico, kun multe da kaneloj laŭ rivolunombro.

Li jam simple sciis, kiam ni parolis en Frisko, kial mi estas tie kaj kial (atol, kiel mi jam menciis tion, sed unu aferon nek li sciis). Li sekvis nin per tiu malbenita ŝipo, ĉar nun jam mi estas kolera pri li, ni estis tiomope, ke po unu homo apenaŭ havis monon, kvankam la stiristo Kupro-grafo edziĝis al ŝipestrinon, kaj nuptodonace li rezignis sian parton favore al ni, tiel ankaŭ la premio restis nia, kiel heredaĵo, ĉar li edziĝis, la kompatindulo.

Bonŝance mi alvenis al la insulo Robinso Crusoe kun Kupro-grafo kaj Muki la Ostoza (mi ne scias, ĉu vi reĝa moŝto kamaradis kun li, sed ankaŭ li estas niaspeca, bona tipo, li nur konstante buŝaĉas pri la mekaniko, kaj tion oni ne ŝatas sur Radzeer) kiam do ni revenis al Archipel, evidentiĝis, ke piratoj sieĝas nin. Ĝi estis kaosa, sed se via reĝa moŝto estus vidinta tion, vi ne legus mian leteron kun via plej estimata rikano. Ĉar kiam mi vidis la sangon en la kajuto de la kapitano, ĝi tuŝis min tiel senteme, kiel du samformaj vangofrapegoj. Aŭ eĉ pli profunde.

Sed fine Fred la Malpura (kiu ĉiam implikas la aferon, kaj li ĉiam serĉas min sur la terglobo) inventis la plej modernan ĉasŝipon: Li pafe neniigis iliajn barelojn, plenajn de akvo! Poste sekvis la ĝenerala, publika kapitulaco.

Unu maljuna, barba fripono arestis proksimume cent dudek piratojn!

Sed li indulgis ilin, kaj li ne akompanis ilin al iu distrikta policejo.

Estis belega ĉe kontradmiralo Anderson, ankaŭ el mia reganta periodo memorinda, bela, grandioza kaj enua, kortega akcepto, nomata aŭdienco. Ili premis mian manon unu post la alia kaj diris, ke ili ĝoje distingas per po unu ordeno Tendenulon la Fervoran (kiu vundiĝis je la brako) kaj Klabon (kies vizaĝon oni tranĉis trae-tratrae).

Sed Fred la Malpura ne venis tien!

Lin interesas nur tri aferoj: la mono kaj nenio alia, krome konstante ĉikani min. Ĝis fine mi elpremos lian iun okulon. Ankaŭ la blubarbulo aperis, kaj en la ŝtuparejo vestogardisto helpis al li demeti la pordon. (Tiu idioto kunportas ĉion!)

Ankoraŭ ion! Estas bone, ke mi menciis tiun stultulon!

Fine mi repagis la ŝultdon ankaŭ al la Blubarbulo, aŭ mi reprenis tion de li. Ĉar li devigis min, kiam mi dungiĝis al la ŝipo Blinda Patro Via, doni la trionon de la premio al li. Sed lia laboro vere meritas neniom da mono. Se nur mi ne kalkulas, ke foje li faligis la pordon el la gvatturo sur la kapon de Kupro-grafo. Por tio li meritas iom da mono, sed ne la trionon. Cetere li nur trinkas, kantas kaj brakumas ĉiun. (Vane oni batas lin je la kapo. Mi do ĝojis, ke li redonis la duonon de la triono.

Sed mi povas danki tion al via Reĝa moŝto!

Ĉar: en pli frue datigita letero, kiun mi skribis al via Reĝa moŝto, ke estas Blubarbulo, kiu estas fama, kaj mi demandis, ĉu via Reĝa moŝto konas lin? El Frisko nun mi ricevis vian fidelan respond-leteron, en kiu via Reĝa moŝto respondas mian demandon. Kaj vi menciis, ke vi aŭdis nur pri unu Blubarbulo, plie vi legis pri li.