Jenő Rejtő: La Flava Garnizono

– Ankaŭ mi mem jam en la unua momento estis klarvida pri tio, ke tia renkontiĝo okazis ĉi tie, kiu tute ŝanĝos la direkton de mia ĝisnuna vivo…

– Kiam vi ĉesos… tiun eternan ŝercadon?

– Fraŭlino Dilling – respondis Jimmy Fool tre mallaŭte, sincere kaj serioze, - neniam estis pli malproksime de mi la ŝercado, ol nun.

Ili silentis.

– Kion vi pensas… kiel eblas liberigi tiun homon de tie?

– Neniel. Mi scias pri tia kazo, kiam oni provis liberigi la kronprincon, sed ĝi ne sukcesis.

– Mi devas liberigi lin?

– Diru… kaj bonvolu pardoni min pro la demando: kian rilaton vi havas al tiu homo, kiu estas tie?

Edna pensadis por momento, ĉu ŝi respondu. Ili rigardis rekte en la okulojn unu de la alia.

– Neniam en mia vivo mi vidis tiun homon. Mi havas unu kaŭzon por reakiri ĉiumaniere lian liberecon: li venis en la legion pro mi.

– Ĉu vi ne provus serĉi alian celon en la vivo? – li demandis aplombe.

– Bonan nokton, sinjoro Fool. Ne forgesu la esceptleĝan juĝadon… Kaj ni estu bonaj amikoj.

Jimmy ĝemis kaj diris tragike:

– Jam estas malfrue. Ekzekuto estos el ĝi. Mi asertas tion.

Li ĉirkaŭrigardis, ĉu ne estas florpoto en la proksimo, kaj li malaperis el la ĉambro per bela pirueto. Edna longe rigardis post lin. Ĉio renversiaĝis en ŝia kapo… La subita ekapero de Allan Bruce… tiu stranga, kara homo, kiu efikas ŝin tiel nekutime… Poste ŝi eklevis sian kapon mirante. Kvazaŭ iu donus serenadon sub la fenestro de la loĝio, aŭdiĝis fajfado: “Viaj okuloj estas nigraj, kiel la nokto…” Ŝi eliris singarde kaj fortirinte la moskitovualon, ŝi rigardis malsupren. Jimmy sidis sub la balkono, kiel ia trobaduro, li fajfis kun fermitaj okuloj kaj dirigentis al tio per siaj manoj. Tiu stranga homo efikis ŝin kun neklarigebla, subita forto. Edna Dilling ankoraŭ neniam estis amanta. Nun ŝi sentis konsternite, kiel timige, kiel ia subite altiĝanta temperaturo, ekregas ŝin ia danĝera, nervoziga sento… Ŝi elkliniĝis tra la balustrado

– Sinjoro Fool! Kion vi faras…?!

– Mi fajfas…

– Pensu pri la esceptleĝa juĝado…

– Mi fajfas ĝuste pri tio.

La ceteraĵo jam estis evidenta. Ili enamiĝis unu al la alia. Kaj ĉiu jesis tion. Ankaŭ la kameloj kapjesis. Bela paro, ni devas rekoni tion. Tiu kuspnaza, kara, ridetema viro, kiu ŝercadas kaj kantas ĉiam, kaj tiu serioza, reĝina knabino, ili estas du belaj homoj kun kontaŭa naturo. Ve estus al la ordo kaj disciplino de la garnizono, se ĝis nun iu ajn vekus intereson en la Komandanto. La entuziasmo al ŝia persono estis la konstitucio, la morala bazo kaj ordo de la lando. Kio estus el ili, se tiu idealo finiĝus, se komenciĝus la konkurado, la envio, kaj kompreneble la interbatado per tranĉilo? Sed alia estas la situacio al tiu Jimmy, pri kiu oni rekonis, ke li estas alia, ol la ceteruloj. La aŭtoritato ne detruiĝis, ĝi nur duobliĝis.

Ĉiu benis ilin, kaj ili estis feliĉaj. Kiel eble iu povas esti en tiu ĉi loko. Ĝi koncernas precipe Edna Billing-on, kiu ne povas liberigi sian konsciencon de la ŝarĝo de Allan Bruce. Ili parolis plej ofte pri tio dum trankvilaj vesperoj. Edna Dilling eĉ la tagon de la informiĝo skribis longan leteron kaj sendis ĝin kun la negro al sia frato en Timbuktu-on. Kion ŝi povos fari kun mono kaj influo, ŝi faros tion. Ŝi atendis lian respondon malpacience.

– Edna, ne restu plu ĉi tie… La dezerto atakos vian organismon pli aŭ malpli poste.

– Mi devas fari ĉion, Jimmy… Cetere mi neniam povus esti feliĉa.

Kiel bela estas la dezerto ĉi tie, se tiu virino diras, ke “Jimmy”. Ĉiuokaze li sentas sin pli feliĉa, ol kiam li estis lordo Austin Brannisfor.

– Mi elpensis la tuton tiel bone… – li diris al Edna. – Ni havas malriĉiĝintan, per ŝuldoj ŝarĝitan, malnovan nobelan bienon en Skotlando. Mi edzinigus vin, kaj ni mastrumadus.

– Ĝi estas belega… Mi iros kun vi, kien vi volas… Sed mi devas savi Allan Bruce-on.

– Mi petas vin pro Dio, diru al mi, kian rilaton vi havas al tiu terurulo!

– Sciu, ke tiu terurulo estas kompatinda, nobela grandsinjoro…

– Ĝi estas malnova historio en la legio…

– Ĉu vi scias, kiu estas tiu Allan Bruce? Li estas neniu alia, ol lordo Austin Brannisford!

Jimmy alkroĉiĝis al la seĝo. Posteli subite diris nur tion:

– Nu ne!

– Ĉu vi estas surprizita?

– Kompreneble jes! Kiel vi bonvolis akiri tiun informon?

– Mi scias. Mi scias plej bone tion.

Ĝi estas bela. La Komndanto scias la plej bone tion. Kiel freneza situacio. Liaj ĵuro kaj honoro ligas lin, ke li neniam plu eldiru, ke li, Jimmy Foll, estas lordo Austin Brannisford. Nek tion li rajtas diri, ke li estis tiu! Ke li havas kian ajn komunan… Malbenita afero.

– Mi petegas: ĉu ne eblas, ke vi eraras?

– Ekskludite. Mi devas scii tion.

– Kaj kial, se estas permesate demandi ĝin?!

Ŝi ĉirkaŭrigardis. Poste ŝi diris mallaŭte kaj malgaje:

– Mi estas lia patrino.

…Ne! Tiaĵo ankoraŭ ne okazis! La “forumo” turniĝis ĉirkaŭ li… Se Trajano kaj Julio Cezaro estus aperintaj subite el malantaŭ kolono barak’ en brako, nun jam nek tio estus surpizinta lin. Kiel?! Ĉu do la Komandanto estas lia patrino?! Senkonsidere de tio, ke ŝi estas pli juna ol li, sed ankaŭ li devus scii pri tio…

– Vidu – li komencis, - aŭskultu min, kara mamm… kara mamzell… Vi certe eraras. Nek de malproksime vi impresas tiel, ke viaj infanoj estus sovaĝaspektaj, senrangaj soldatoj.

– Jimmy, nun mi rakontos ĉion al vi. La tuta historio komenciĝis antaŭ unu kaj duono da jaroj. Mia frato havas liberaeran lernejon en la strato Kensing. Mi instruis en tiu lernejo. Ĉar mi estas instruistino.

– Mi povintus pensi tion…

– Mi petas vin, nun ne ŝercu. Dum karitata, kristnaska solenaĵo lordo Brannisford estis la protektanto, tie li konatiĝis kun ni, kaj poste li kaptis ĉiun okazon renkontiĝi kun mi. Mi opiniis lin kara, maljuna sinjoro, mi volonte akceptis lin, kiam li vizitis la lernejon, kaj li rigardis la multe da gajaj infanetoj kun pasio de saĝaj homoj. Foje li plendis, ke li interkverelis kun sia filo, kiu ĵuris, ke li forĵetos lian nomon, li prineos, ke iam li estis lord Brannisford. Mi bedaŭris la maljunan lordon. Post nelonge okazis la granda surprizo. Li petis mian manon… Kio estas al vi, ĉiu io ekpinĉis vin?

– Jes… Kompreneble… – li respondis kaj residis.

– Do lordo Brannisford petis mian manon. Kompreneble, kiel takte ĝi eblis, sed mi diris al li tre kategorie, ke mi neniel estos lia edzino. Li petis, ke mi permesu al li viziti la lernejon ankaŭ en la futuro, kaj mi konsentis ĝoje. Mi bedaŭris la karan, maljunan lordon. Poste li komencis malgrasiĝi, preskaŭ de semajno al semajno malboniĝis lia sanstato. Subite li ĉesis veni. Kelkajn semajnojn mi ne aŭdis pri li, poste li skribis karan leteron, ke li estas en sanatorio proksime la Londono, mi vizitu lin. Li havis nur spireton da vivo, kiam mi revidis lin. Li sidis en granda brakseĝo, li preskaŭ perdiĝis inter la plejdoj. Skirbaĵoj kuŝis antaŭ li sur tableto. Tiam li rakontis ĉion al mi sincere. Se li neniam elmontris, li tre ŝatis sian adoptitan filon. Foje li faris ŝerceman aludon antaŭ la knabo pri edziĝo, kaj Austin respondis tiaĵon, el kio eble erare, sed li konkludis tion, ke la knabo ne aprobus tiun paŝon. Cetere li timis venigi pli junan edzinon en la domon, ol sia filo, krome li timis eĉ tion, ke Austin ne estos tro respektoplena… Li do konfesis al mi sincere, ke li preskaŭ intence forpelis la kompatindan junulon el la domo. La pasio senigis lin de sia sana juĝkapablo kaj firma karaktero… Li tute ne pensis pri tio, ke mi rifuzos lin. Kiam ĝi okazis, li havis konsciencriproĉon. Kio okazis al la knabo? Li mobilizis ĉiun detektiv-kontoron en Eŭropo. La sekvan tagon de ilia interkverelo oni konstatis el la pasaĝerlisto de ŝipo ekveturinta al Francio, ke lordo Austin Brannisford vojaĝis al Parizo. Poste la polico arestis homon, kiu miksiĝis en tre malbelan interbatadon, ĉe kiu oni trovis la dokumentojn de lordo Brannisford, sed li konfesis sincere, ke li akiris la paperojn hazarde kun surtuto, kaj lia vera nono estas Allan Bruce. Ĝis nin koincidas ĉio. La filo plenumis sian ĵuron kaj honorvorton: spite al la plej devigaj cirkonstancon li ne portis sian nomon, plie li entreprenis la rolon de ŝtelisto de surtuto, ĉar la fabelo pri la surtuto, per kio iu kovris lin dum dormo, cetere ĝi modifiĝis tiel en la koncepto de la polico. La pariza polico ne povis teni lin tie, ĉar je lia bonŝanco aŭ malbonŝanco, la antaŭan tagon li dungiĝis al la legio, tiel oni devis konsideri lin, kiel militiston, kaj oni akompanis lin de la policejo al la kazerno. De tiu tago lordo Austin Brannisford, aŭ Allan Bruce estis en ne alirebla loko por la privataj detektivoj. Vi povas imagi, kion mi sentis. Se nerekte, sed mi puŝis homon en pereon, en katastrofan staton. La maljuna lordo diris tion, mi promesu, se li mortos, mi serĉigu la knabon plu. Li ŝatus, se Austin ekscius iam, kiom li pentis tion, kion li faris, kaj eble sia filo pardonos lin…