Jenő Rejtő - La Flava Garnizono

Vespere li alvenis hejmen. El la manĝoĉambro Roberto venis por akcepti lin.

– Via iu superulo estas ĉi tie el la tempo, kiam vi soldatservis en Afriko kaj preterveturinte venis viziti vin.

– Kiu estas tiu…

La komandanto de la Flava Garnizoni venis renkonte al li. Jimmy ekhaltis, kaj dum momento antaŭenkliniĝinte li rigardis Edna-on kun elstariĝintaj okuloj. Poste mansvinginte li diris lakone:

– Mi ne konas vin!

Edna staris senpere antaŭ lin kaj metis sian manon sur lian ŝultron

– Ĉu ĝi estas tutcerta, sinjoro Wichley?

Jimmy tre ruĝiĝis.

– Aŭ… kvazaŭ mi jam estus vidinta vin ie…

Roberto fermis la pordon silente malantaŭ si.

– Jimmy! Mi konfesas, ke mi estis maljusta al vi, kaj mi venis nur por peti pardonon.

– Se venis nur tial, mi ne pardonos vin. – Kaj subite akriĝis lia voĉo. – Vi suspektis min pri tiu friponaĵo…

– Kaj vi arestigis min en mia propra lando. Ni estas kvitaj!

– Se vi estus viro, pro tio mi interbatadus kun vi, ĝis mi mortigus vin!

– Ĉar mi estas virino, vi nur kisos min. – Kaj ŝi ĉirkaŭbrakis lian kolon. Jimmy ekkisis ŝin. Poste Roberto ekatentis pri delonge ne aŭdita fajfado. Jimmy reakiris sian voĉon…

– Kaj vi devas akcepti kompatindan ulon en vian bienon – diris Edna poste. – Allan Bruce-on. Li estas tiu, sur kiun vi sternis vian surtuton, kiam vi forĵetis la nomon Brannisford.

– Kian nomon?… Jam denove tiun Bratis-on… Ankoraŭ neniam en mia vivo mi aŭdis tiun nomon. Sed se sinjoro Komandanto volas tiel, mi volonte akceptos iun en mian bienon

Poste li ekdancis kun Edna kaj kantis…