Владимир Шитик - Левы рэйс

— Ну, вы таксама без прыварку не заставаліся, — Корзун у тон яму іранічна пасміхнуўся. — Я не кажу аб прэміях. А пашана! Помніце, вы, думаючы, што я газетчык, запрашалі мяне прыехаць, каб паказаць ваш вопыт? Так?

— Пра нас і без вас пісалі,— Абабурка абурыўся, і Корзун не мог уцяміць, шчырае абурэнне ці найгранае. — Той, хто пісаў, не дурны быў, нешта разумеў! — Не, абурэнне было шчырае, Абабурка з усяе сілы чапляўся за свае довады.

— І Рамейка, скажаце, таксама станоўчае ўбачыў? — Момант, каб памяняць напрамак допыту, здаўся Корзуну ўдалым. Ён узняў вочы, каб праверыць, як Абабурка ўспрымае гэта даволі хітрае пытанне.

— Ён з вашай пароды, — нахмурыўся падследны. — Прычапіўся не горш за рэвізора.

— Уедлівы быў журналіст, шкада, загінуў.

— Што і казаць. Лепш бы ён нас прапісаў у газеце, чым тая Мухіна з абласнога ўпраўлення ў акце.

— Думаеце, вам лягчэй было б? — Корзун занепакоіўся. Нешта ў паводзінах Абабуркі, які не ўхіляўся ад, здавалася б, небяспечнай для яго тэмы, не ўпісвалася ў загадзя пабудаваную Корзунам схему допыту.

— А то не? У раёне адрэагавалі б, і кропка, не было б крымінальнай справы.

Пэўны рэзон у гэтым сцвярджэнні быў. Сапраўды, не на кожнае выступленне друку адгукаецца міліцыя, асабліва калі ёсць так званае рэагаванне. Але што, калі Абабурка спрытна адводзіць ад сябе Рамейку? Часу, каб прыдумаць гэты, увогуле ўдалы, ход, у яго хапала. Ліквідацыю ж фермы на Вадвянскім хутары, напэўна, пачалі не выпадкова.

— Нават так? — Корзун зрабіў выгляд, што здзіўлены такой магчымасцю. — Я думаў, што журналісты не вельмі дзеляцца планамі, збіраючыся крытыкаваць.

— І здагадацца не цяжка, калі грэх ёсць…

— Нарэшце, Міхаіл Карпавіч, — засмяяўся Корзун. — Нарэшце вы прызналі за сабой сёе-тое. Праўда, грэх — не крымінал, — ён наўмысля на час адводзіў размову ўбок, — але, спадзяюся, урэшце пагодзіцеся…

— Што гэта вас развесяліла? — Абабурка пакруціў галаву. — Мне асабіста не да смеху.

— Даруйце, правільна, радавацца нагоды няма. Менавіта вам, столькі начапіўшы на сябе.

— Вось я і кажу, — ён пачынаў злавацца, не разумеючы, да чаго хіліць інспектар. — А начапіў, як вы кажаце, не я, а вы на мяне…

— Стаміліся ад ношы? Ну то, каб даць вам перадыхнуць, — падхапіў Корзун, зноў мяняючы кірунак размовы, — успомнім што іншае, — ён зрабіў выгляд, што раздумвае. — Ну то хаця б… Як я да вас у калгас прыязджаў. Мы тады, па-мойму, не дагаварылі, нешта перашкодзіла. Справа, вядома, мінулая, але, калі не супраць, задавольце маю інспектарскую цікаўнасць.

Пытанне было пастаўлена, як кажуць, у лоб. І зноў на Абабуркавым твары не здрыгануўся ніводзін мускул.

— Пра што?

— Ускосна вы мне ўжо сказалі, што прывяло карэспандэнта ў «Зялёны Бор». Але адкуль ён даведаўся пра вашы, скажам мякка, дасягненні ў перадавым вопыце, чаму апынуўся ў Лясным?

Абабурка паціснуў плячамі, аднак адказаў:

— На нас ці не капнуў хто, цяпер не прапусцяць, толькі дай повад. А ў Лясным… Бачыў яго на мясакамбінаце, што ён там рабіў — не пытаўся.

— І ў дарозе нічога не казаў? Праўда, вы сядзелі паасобку, — Корзун спецыяльна паказаў, што тое-сёе ведае, каб Абабурка раптам не пачаў выдумляць.

— Ого! — упершыню ў Абабуркавых вачах акрамя злосці прамільгнула нешта іншае — яшчэ не страх, хутчэй насцярожанасць, ад якой да страху, аднак, ужо блізка. — Умееце вы прыбядняцца, Шэрлак Холмс.

— Няўжо? — Корзун быў здаволены: заатэхнік заўважыў пагрозу там, дзе яе хвіліну назад не было, і зараз будзе выкручвацца.

— А ўжо ж. Не сумняваюся, што вы ўвесь яго шлях аж да пераезда прасачылі.

Так, ён захваляваўся. Аднак Корзун зноў адчуў, што нечага ў яго паводзінах не хапае. Каб пазбавіцца гэтай няпэўнасці, прызнаўся:

— На жаль, не ўвесь. Ведаю, што павінен быў з кімсьці сустрэцца. А з кім — не ўстанавіў.

— Ай-яй, інспектар, — Абабурка, як забыўшы, дзе ён, ажывіўся. — Не, вы не Шэрлак Холмс, я памыліўся. Такой дробязі, а не раскусілі. Са мной павінен быў сустрэцца Рамейка, я назначыў спатканне.

— Жартуеце? — Корзун адчуў млявасць у целе, так не хлусяць вінаватыя, так на віселіцу папасці можна.

— У маім становішчы, Алесь Антонавіч? Кепскі вы псіхолаг.

— Навучуся, — легкадумна махнуў рукой Корзун. — Аднак, згадзіцеся, ваша заява даволі нечаканая. Не баіцеся?

— Чаго? — цяпер здзівіўся Абабурка. — Чалавек хацеў нешта высветліць. Прыёмных пакояў у Лясным ні ў мяне, ні ў яго не было. Чаму нельга нам пабачыцца на вуліцы ў позні час, тым болей што гэта побач з гасцініцай — яму блізка, і мне ад Кунцэвіча недалёка. — Ён зусім не тоіўся.