Владимир Шитик - Левы рэйс

Дзяўчаты захіхікалі, а дзверы ў сумежны пакой сярдзіта ляпнулі, не пакінуўшы нават шчылінкі.

— Пра што яшчэ цікавіўся журналіст? — нібы нічога не адбылося, спытаў Корзун.

— Ці могуць калгаснікі прадаваць дзяржаве асабістую жывёлу праз калгас.

— Што вы адказалі?

— Што толькі пасля адкорму ў гаспадарцы, хаця, вядома, парушэнні бываюць. Купяць — і адразу вязуць, а пішуць, што гадавалі.

— І ўсё?

— Здаецца… А-а, карэспандэнт яшчэ пытаўся, ці прымаем мы жывёлу ад нарыхтоўшчыкаў і прыватных асоб. Вядома, не.

— Я здаволены, — падзякаваў Корзун і на развітанне, кіўнуўшы галавой на белую шыльду з вялікімі чорнымі літарамі, усміхнуўся: — Будзе вам.

— Міліцыя абароніць! — бліснула падфарбаванымі вачамі Валя. Але не было відаць, каб яна або яе сяброўкі надта баяліся свайго грознага непасрэднага начальства. Напэўна, у добрых калектывах узаемаадносіны грунтуюцца не на боязі, а на нейкіх іншых прынцыпах.

Наведаўшы мясакамбінат, Корзун яшчэ болей упэўніўся, што выбраў правільны шлях. Інтарэсы Абабуркі і Рамейкі перапляталіся ўсё цясней. Журналісту, каб паставіць апошнюю кропку ў праверцы пісьма, падобна, трэба было разабрацца, як рэалізуюцца лішнія свінні. Відаць, атрымаўся б неблагі, востры фельетон. І Корзун зноў параўнаў працу газетчыка са сваёй. Як многа агульнага! Асабліва калі трапляюцца вось такія выпадкі. А Рамейка малайчына, за колькі дзён раскруціў справу. Так што ў Абабуркі былі прычыны ўзненавідзець яго, а тады і знішчыць…

— Як ты гэта ўяўляеш? — спытаў Пратасеня, калі Корзун выклаў яму вынікі свайго паходу на камбінат і ўзніклыя пасля меркаванні.

— Убачыў, што Рамейка страціў прытомнасць, завёў на пераезд і пакінуў. А можа, яшчэ і прыстукнуў.

— Кучаронкава прызнанне пацверджана і выездам на месца, і экспертызай. А чым ты падмацуеш абвінавачанне супраць заатэхніка?

— Над гэтым думаю, — шчыра прызнаўся Корзун.

— Зразумей, кінуць можна было і ў полі, наўрад ці ён бачыў, як журналіста ўдарыла машына. А ў нашым выпадку падробка пад чыгуначнае здарэнне. Гэта адно. Другое: чалавека, які, хай і з дапамогай, але дайшоў да пераезда, проста так не кінеш. Што яму не дало зайсці ў будку вартаўніка? Акно ж свяцілася.

— Гарачка…

— Не ўскладняй. Што ён, як ты кажаш, у гарачцы, Абабурка павінен быў здагадацца адразу, як толькі сустрэліся, — Пратасеня перасмыкнуў плячамі, нібы ўявіў сябе на гарадской вуліцы ў той позні завірушны вечар. — Неверагодна. Усё неверагодна. Абабурка — не бандыт, — адказаў ён на нямое запытанне Корзуна. — Рамейкава гарачка і без таго давала яму тую перадышку, пра якую ты, прабач, дзяўбеш. Пакуль ён ачуняў бы, мінула б некалькі дзён. Не, — паўтарыў Пратасеня. — Неверагодна. І сама гарачка, і прагулка да чыгункі, і сустрэча…

— Вы не ведаеце Рамейку. Мог ён, мог прызначыць сустрэчу без сведак, бо не хацеў кідаць цень, не ўпэўніўшыся.

— На Абабурку? — перапытаў Пратасеня. — Ты ж казаў, што ён раскусіў заатэхніка. Не, ты заблытаўся, сам сабе пярэчыш!

— Але ж Рамейку знайшлі на пераездзе, — упарціўся Корзун. — І шафёру ён казаў аб сустрэчы.

— Адны домыслы, інспектар. Як пракурор папярэджваю — не прыму без доказаў,— і пасміхнуўся, не хацеў крыўдзіць чалавека, хаця і гаварыў яму суровую праўду.

— Шукаю, Аркадзь Міхайлавіч, доказы, абяцаю знайсці.

— Так. Начуўся пра тваю настойлівасць. Дай бог, як кажуць, нашаму цяляці воўка спаймаці. Буду толькі рады. А зараз ты што збіраешся рабіць? То, можа, пасядзіш? Кунцэвіч прыйдзе, хачу ўжо і з ім закончыць. Мы хутка.

— А што, пасяджу паслухаю. Ён у маім плане таксама значыцца.

Кунцэвіч паўтарыў сказанае мінулы раз, нічога новага не дадаўшы. Ды і Пратасеня не дамагаўся. Адчувалася, што паўторны допыт проста неабходная фармальнасць. Праўда, і ў Корзуна да нарыхтоўшчыка пытанняў не было. Паказанні Кунцэвіча былі дакладныя, а аўтар іх у даным выпадку быў пасіўным сведкам. Заўважыў і паведаміў. Што было раней ці пасля, яго не датычылася. Можна было закругляць допыт.

Зазваніў тэлефон. Пратасеня ўзяў трубку, выслухаў і сказаў:

— Я вам перазваню. З райкома, — паведаміў ён Корзуну і Кунцэвічу, — прабачце. — І выйшаў у прыёмную.

Кунцэвіч правёў вачамі пракурора і павярнуўся да Корзуна. Яго позірк нібы пацяплеў, і з твару знікла сухая афіцыйнасць якая была ў час размовы з Пратасенем. Корзуна ён, напэўна, палічыў тут выпадковым чалавекам. Памаўчаўшы, як вагаючыся — гаварыць ці не, хітравата, аднымі губамі ўсміхнуўся: