Владимир Шитик - Левы рэйс

Супрацоўнікі аддзела крымінальнага вышуку паставіліся да Корзуна добразычліва і ў той жа час неяк стрымана, сухавата. Пазнаёміліся, перакінуліся словам-другім і заняліся кожны сваім. Толькі непасрэдны начальнік маёр Юркавец падрабязна распытаў, як гэта Корзуну ўдалося так хутка знайсці ўкрадзеныя з калгаснай касы сем тысяч рублёў.

Корзуну было прыемна, што і ў абласным цэнтры чулі пра гэта. І ўсё ж, калі казаць шчыра, яму хацелася нейкай іншай размовы, ва ўсякім разе, не пра мінулае. Тым болей што і начальнік аддзела яму спадабаўся: высокі, спартыўнага выгляду, элегантна апрануты, прыгожы, гадоў трыццаці пяці мужчына. Ён глядзеў уважліва і прыветна, слухаў не перабіваючы. З ім, Корзун адчуў гэта, ён мог бы падзяліцца самым запаветным. Як некалі з падпалкоўнікам Шараем.

Аднак Юркавец быў не з гаваркіх. Нездарма ў аддзеле жартавалі, што ён сем разоў падумае, а тады ўжо скажа. Паслухаўшы Корзуна, маёр задаволена хмыкнуў і працягнуў танюсенькую папку.

— Вось табе першае заданне, — маёр зірнуў на Корзуна, наморшчыў лоб і, папярэджваючы пытанне, дадаў: — Вёў старшы інспектар Дзюба. Пазнаёмся і выкажы сваю думку.

Корзун узняў вочы.

Юркавец нахмурыўся. Відаць, прывык, што падначаленыя разумеюць яго з паўслова. Але на гэты раз палічыў патрэбным сказаць яшчэ адну фразу:

— Дзюбе давялося выехаць.

Тэрміновая камандзіроўка супрацоўніка абласнога ўпраўлення азначала, што ў нейкім раёне спатрэбілася кваліфікаваная дапамога, і Корзун адказаў:

— Будзе выканана.

Начальнік аддзела, вядома, не выпадкова прыгадаў тэрміновую камандзіроўку Дзюбы. Гэта як бы падкрэслівала, што пытанне не столькі ў праверцы здольнасцей навічка, колькі ў неабходнасці нешта такое ўдакладніць. Тым не менш Корзун засмуціўся. Ён пераконваў сябе, што Юркавец, калі ў яго сапраўды ўзніклі нейкія сумненні, мог аддаць папку і якому іншаму супрацоўніку, які падвярнуўся б пад руку, што ў гэтым факце няма нічога незвычайнага і тым болей крыўднага. Аднак довады розуму не дзейнічалі. І Корзун ледзьве прымусіў сябе засяродзіцца на гэтых пратаколах, тлумачэннях, заключэнні эксперта, даведках і да таго падобных дакументах, без якіх крымінальная справа — не крымінальная. Дзюба расследаванне закончыў: злачынца затрыманы, не адпіраецца, ёсць паказанні сведак і ўсё гэта пацверджана паўторным выездам на месца здарэння. Так што Корзуну і рабіць тут, уласна кажучы, няма чаго.

А гісторыя была самая банальная. Нейкі Гурыновіч падпіў і захацеў дабавіць, а грошай не было. Вось і падпільнаваў прыцемкам на выхадзе з глухога завулка дзяўчыну і спрабаваў адабраць сумачку. Аднак падаспелі людзі, і Гурыновіча затрымалі. У аддзеле міліцыі і дзяўчына і сведкі апазналі грабежніка. А калі да гэтага дадаць, што Гурыновіч прыкладнымі паводзінамі не вызначаўся, то зусім зразумела, чаму Дзюба не доўга разважаў пра яго вінаватасць.

Корзун узяўся за ручку, каб пацвердзіць сваю згоду з вывадамі старшага інспектара. З іроніяй сказаў сабе: «Блыхалоў ты, а не інспектар крымінальнага вышуку. У гэтай справе, каб і хацеў, не памылішся». Ён акуратна падраўняў паперкі, перагарнуў іх тэкстам уніз. Але ў самы апошні момант падумаў: «А чаму ўсё-такі маёр падсунуў мне гэту справу?»

Зазваніў тэлефон. Корзун узяў трубку. Гаварыў Юркавец.

— Ну як, можаш далажыць?

— Яшчэ не, — адказаў Корзун.

Маёр хмыкнуў. Гэта, падобна, замяняла яму словы, якіх ён не любіў і без якіх часта добра абыходзіўся, надаючы сваім хмыкам патрэбнае адценне.

Корзун яшчэ не надта разбіраўся ў адценнях голасу начальніка аддзела, аднак іронію адчуў. З прыкрасцю падумаў, што з кіраўніцтвам упраўлення Юркавец, напэўна, размаўляе ўсё-такі нармальнай мовай. У тон Юркаўцу лаканічна сказаў:

— Вывучаю…

Вядома, гэта было не толькі яго права, а і абавязак. Юркавец хмыкнуў яшчэ раз, і ў трубцы пачуліся кароткія, як насмешлівае пакехкванне, гудкі-сігналы. Корзун паклаў трубку на рычагі і зноў узяўся за спісаныя лісткі справы.

Ён перачытаў іх адзін за другім да канца. Усё выглядала правільным, абгрунтаваным. Нават тое, што дзяўчына, Зіна Шаронава, ужо ў міліцыі заявіла, быццам бы ў яе былі залатыя гадзіннік і бранзалетка, а іх не аказалася, наўрад ці мела істотнае значэнне. Як пацвярджалі сведкі, Гурыновіч не паспеў адбегчыся. Такім чынам, Шаронава або згубіла гадзіннік раней, або яго ў прыцемках не заўважылі, аглядаючы месца здарэння. Хутчэй за ўсё апошняе, бо пільнага агляду не было — сама падзея гэтага не вымагала, Дзюба пра гадзіннік тады не ведаў. Корзун рашуча ўзяў ручку і зноў адклаў, пакепваючы з сябе: «Бюракрат ты, лейтэнант міліцыі. Чыноўнік. Прыдзіра. Фармаліст…» А потым склаў папку і пайшоў да начальніка аддзела — нешта ўсё-такі ў гэтай справе не ладзілася.