Джон Фінемар - Сказ пра Робін Гуда

— Што ж, мой абавязак — слухацца, — прабурчаў Джон, — але мне крыўдна, як падумаю, што гэты моднік будзе выхваляцца перад сваімі прыяцелямі, што пусціў кроў самому Робін Гуду і застаўся цэлы і здаровы.

I тут незнаёмца пакінулі абыякавасць і спакойная стрыманасць.

— Робін Гуд! — узрушана ўсклікнуў ён. — Значыць, я сустрэўся з Робін Гудам? I біўся з ім?

— Адкуль ты мяне ведаеш? — сказаў Робін Гуд. — Хто ты?

— Хто я? — засмяяўся юнак. — Некалькі гадоў назад ты адразу пазнаў бы мяне, а я цябе. Ты забыў, Роб, Уіла Геймуэла?

— Уіла Геймуэла, майго адзінага стрыечнага брата? He, не забыў. Але не пазнаў. Дык гэта ты, Уіл? Той самы хлопчык, з якім мы шукалі ў лесе птушыныя гнёзды? Каго я навучыў страляць з лука? Цяпер пазнаю тваю ўсмешку і голас. I трэба ж, мы біліся на мячах!

Сваякі горача паціснулі адзін аднаму рукі. Маленькі Джон таксама патрос працягнутую Уілам руку.

— А што ты робіш у лесе, Уіл? — спытаў Робін Гуд.

— Цябе шукаю, Роб. Я таксама парушыў закон і ўцёк у лес, на мне чалавечая кроў. Я ратаваў сваё жыццё. Ты памятаеш Грыма, нашага аканома?

— Гэтага старога шэльму? Яшчэ як памятаю! — адказаў Робін Гуд. — Калі гэта яго кроў, дык упэўнены, у цябе былі важкія прычыны.

— Вось паслухай, як усё здарылася. Ты ж ведаеш, наша зямля мяжуе з паляўнічымі ўгоддзямі барона Дэ Лaci, нашага нарманскага суседа. Ён даўно ўжо вастрыў зубы на наш маёнтак. Бацька мой ужо стары, і я ў яго адзіны сын. Дык гэты нарманскі барон задумаў адправіць мяне на той свет, каб потым атрымаць даравальную грамату на нашу зямлю, якая засталася б без гаспадара.

— Во бандыт! — усклікнуў Робін Гуд. — Ён ужо не адзін раз гэтакім чынам дамагаўся свайго. Ну і што далей?

— Гэтымі днямі я разам з Грымам пайшоў на паляванне. Стаю на краі маленькай прагаліны, чакаю аленя, як раптам нешта падказала мне азірнуцца — не ведаю, адкуль узнікла гэтае трывожнае адчуванне, — і я ўбачыў Грыма, які цэліўся ў мяне. Каб уратавацца, мне засталося адно: я стрэліў якраз у той момант, калі ён адпусціў цеціву. Яго страла распарола на мне камзол і камізэльку, а мая прабіла яму грудзі. Праз пяць мінут ён памёр, але перад смерцю паспеў прызнацца, што Дэ Лaci падгаварыў яго забіць мяне за вялікую ўзнагароду і высокую пасаду ў доме барона.

— Якое вераломства! — усклікнуў Робін Гуд. — Нарманскія бароны гатовы любымі спосабамі абрабаваць саксаў, і чым больш шкоды робяць, тым больш радуюцца. А потым што з табой было?

— Як на тую бяду, барон даведаўся, як памёр Грым, адразу паслаў шэрыфа па маім следзе. Яму дарэчы прыйшлася б мая смерць на шыбеніцы за наўмыснае, як ён абвясціў, забойства чалавека.

— Ну, тут усё ясна без слоў,— сказаў Робін Гуд. — I ты ўцёк у наш слаўны Шэрвудскі лес. Ну дык з прыбыццём! Сардэчна запрашаем да нас! Пазнаёмся, гэта Маленькі Джон, другі пасля мяне ў атрадзе чалавек.

Уіл Геймуэл і Маленькі Джон зноў паціснулі адзін аднаму рукі, а Робін Гуд гаварыў далей:

— Трэба табе, Уіл, памяняць прозвішча. Калі за чалавекам па пятах гоніцца закон, лепш забыць яго сапраўднае прозвішча. Ты прыйшоў да нас у пунсовым убранні, таму і будзем зваць цябе з гэтага дня Уіл Скарлет [3] Scarlet (англ.) — пунсовы. .

— Цудоўна! — выгукнуў Маленькі Джон. — Уіл Скарлет! З гэтым імем ён уступіць у наш атрад вольным лясным стралком.

Уіл Скарлет далучыўся да атрада Робін Гуда. Ён прысягнуў, што будзе выконваць усе законы і звычаі ляснога брацтва.

— А вялікі рагач, якога я падстрэліў, будзе маім першым укладам у агульную справу, — засмяяўся Уіл Скарлет. — Давайце наладзім сяброўскі абед з нагоды майго ўступлення ў вашу паважаную кампанію.

Робін Гуд таксама засмяяўся і запляскаў у далоні.

— Мы з Маленькім Джонам якраз хацелі здабыць дзічыны, калі ты раптам выйшаў на паляну, — сказаў ён. — Я ўжо выбраў гэтага важака, але ты апярэдзіў мяне. Што ж, панясём яго тушу ў наша прыстанішча. Сёння мы добра пабалюем і наядзімся цудоўнай аленіны.

Пагодлівым летнім днём, калі лес стаяў у прыгожым зялёным убранні і сонца аздабляла мяккі дзірван ажурнымі ўзорамі святла і ценю, у стралкоў Робін Гуда было так прыемна на душы, што ім захацелася наладзіць сабе свята і павесяліцца. Яны бегалі навыперадкі, скакалі з разбегу, біліся на дубінках, пускаліся ў скокі — забаўляліся, як дзеці. Нарэшце надышла чарга самаму любімаму іх спаборніцтву — стральбе з лука.