Анатоль Вярцінскі - Жыцьмем

Іронія лёсу. Грымаса лёсу…
Чаго ж ты іранізуеш, лёс?
Ты ж сам дараваў нам такі воз:
калёсы ёсць – няма атосаў,
атосы ёсць – прапаў хамут…
Чаго ж грымаснічаць ўжо тут?

Рытуальныя рухі ды скокі…
А патрэбны рэальныя крокі.
Ну так, былі ў нас апосталы слаўныя.
Ды сёння патрэбны мужы дзяржаўныя.
Справе адданыя, як і прарокі,
ды здольныя добра пралічваць крокі,
знаходзіць сродкі выратавальныя.
А то ўсё крокі рытуальныя…

Мужчынам прасцей тут – у іх кулакі, жаўлакі.
Дый глоткі у іх зладжаны крыху іначай.
А жанчыне як быццам гучна крычаць не з рукі.
I жанчына… Жанчына, гляджу, проста плача.
Слёзы горка ўцірае на плошчы яна.
Неяк збоку, самотна, адна…

Гэты боль асаблівы —
Боль за родныя нівы.
Асабліва шчымлівы.
Асабліва журлівы…
Не скажу: апраметны.
Не зазначу: смяротны.
Ды ён дужа адметны —
боль за край наш родны.
Яго носіш дзе ты?
У душы? За грудзінай?
Знаеш толькі: боль гэты —
боль за лёс Радзімы.

Папа рымскі просіць даравання.
Папа кленчыць каля ўкрыжавання, —
згадвае Ісусаў запавет…
Слухае і бачыць цэлы свет.
Чуе, пэўна, і мая краіна.
Боль кальнуў маю душу раўніва,
калі я пачуў тую імшу.
Устрывожыў боль маю душу.
Хто і як: з амбону, ці на пляцы,
галаву схіліўшы пры распяцці,
на вачах сусвету ўсяго, —
да народа звернецца майго?
Ды прамовіць у глыбокай скрусе:
«Выбачайце, людзі Беларусі!
Бачыць Бог і сын яго Ісус:
Просім даравання, беларус!
Просім даравання за ўсе беды,
за падман і крыўды, што ты зведаў,
за знявагу, здзекі і разбой,
што ўчынялі злыдні над табой».
Мы ці дачакаемся такога?
Калі не – то на якога Бога
можам спадзявацца мы тады?
Можа, толькі на сябе, браты!
Папа рымскі просіць даравання.
Папа кленчыць каля ўкрыжавання.
Промень міласэрнасці не згас…
Хто папросіць даравання ў нас?
I калі надыдзе гэты час?