Henrik Ibsen - La Sinjorino el la Maro

ELLIDA Ho, kara, ne pensu pri tio! Estas tute neeble. Vi ne povas vivi feliĉe en iu ajn loko en la mondo ol tie ĉi.

WANGEL Povas esti pri tio kiel eblas. Kaj krome, – ĉu vi opinias, ke mi povos vivi feliĉe ĉi tie – sen vi?

ELLIDA Sed mi ja estas ĉi tie. Kaj mi restas. Vi ja havas min.

WANGEL Ĉu mi havas vin, Ellida?

ELLIDA Ho, ne parolu pri tio alia. Ĉi tie vi ja havas ĉion por kio vi vivas kaj spiras. La laboro de via tuta vivo kuŝas ja ĝuste ĉi tie.

WANGEL Pri tio estu kiel eblas, mi diras. Ni transloĝiĝu de ĉi tie. Transloĝiĝu marborden. Tiu afero estas nun decidita, kara Ellida.

ELLIDA Ho, sed kion vi kredas, ke ni gajnus per tio ?

WANGEL Vi gajnus sanon kaj novan pacon en la animo.

ELLIDA Apenaŭ. Sed jen vi mem! Pensu do iomete ankaŭ pri vi mem. Kion vi gajnus?

WANGEL Mi gajnus vin, vi kara.

ELLIDA Sed tion vi ne povas! Ne, ne, vi tion ne povas, Wangel! Estas ja terure, – senesperige pripensi.

WANGEL Tion ni risku. Se vi havas tiajn pensojn, ne estas alia savo por vi ol – for de ĉi tie. Kaj tio ju pli frue. Tio estas nun definitiva, ĉu vi aŭdas.

ELLIDA Ne! Mi do je la nomo de la ĉielo prefere diru al vi ĉion tute malkaŝe. Tiel kiel estas.

WANGEL Jes, jes, – faru!

ELLIDA Ĉar malfeliĉa vi vin mem ne faru pro mi. Precipe ĉar tio tamen nenion helpas.

WANGEL Mi havas nun vian promeson, ke vi volas diri al mi ĉion, – kiel estas.

ELLIDA Mi diros al vi tiel bone kiel mi povas. Kaj kiel ŝajnas al mi ke estas. – Venu, kaj sidu ĉe mi.

(Ili eksidas sur ŝtonon.)

WANGEL Nu ja, Ellida? Do –?

ELLIDA La tagon, kiam vi venis al mi tie ekstere kaj demandis min aparteni al vi, – tiam vi parolis tiel malkaŝe kaj honeste al mi pri via unua geedziĝo. Ĝi estis vere feliĉa, vi diris.

WANGEL Ĝi ja estis.

ELLIDA Jes, jes, mi ja kredas, kara. Ne pro tio mi mencias tion nun. Mi nur volas memorigi al vi, ke ankaŭ mi estis honesta al vi. Mi ja diris senrezerve, ke iam en mia vivo mi amis iun alian. Ke okazis – okazis ia gefianĉiĝo inter ni.

WANGEL Ia –?

ELLIDA Jes, ia tia. Nu, daŭris ja tre mallonge. Li forvojaĝis. Kaj poste mi rompis. Mi ja diris al vi ĉion.

WANGEL Sed, kara Ellida, kial vi revivigas ĉion ĉi? Funde ne estis mia afero. Kaj mi eĉ neniam demandis al vi, kiu li estas.

ELLIDA Ne, vi ne faris. Vi ĉiam estis konsiderema al mi.

WANGEL (ridetas) Ho, en tiu ĉi kazo –. Mi povus ja preskaŭ mem diri la nomon.

ELLIDA La nomon!

WANGEL En Skjoldvik kaj tie ĉirkaŭe ne estis ja multaj inter kiuj diveni. Aŭ, pli ĝuste, estis nur unu sola –

ELLIDA Aspekte vi kredas, ke estis – Arnholm.

WANGEL Jes, ĉu ne estis –?

ELLIDA Ne.

WANGEL Ne? Jes, do mia kompreno staras senmova.

ELLIDA Ĉu vi memoras, ke iam malfrue en la aŭtuno granda usona ŝipo venis al Skjoldvik pro averio?

WANGEL Jes, mi bone memoras. Estis tie, ke oni trovis la ŝipestron mortigita en la kajuto. Mi mem venis por dissekcii la kadavron.

ELLIDA Jes, certe.

WANGEL Kredeble la dua ŝipisto mortigis lin.

ELLIDA Neniu povas diri! Neniam malkaŝiĝis.

WANGEL Tamen ne estas dubo. Kial li alie dronigus sin, kiel li faris?

ELLIDA Li ne dronigis sin. Li forvojaĝis norden.

WANGEL (surpriziĝas) Kiel vi tion scias?

ELLIDA (sin mem devigante) Jes, Wangel, – ĉar estas al tiu ŝipsubestro, ke mi – fianĉiniĝis.

WANGEL (eksaltas) Kion vi diras! Ĉu tio eblas!

ELLIDA Jes, – tiel estas. Estis kun li.

WANGEL Sed je ĉio, Ellida –! Kiel vi povis ekpensi tiaĵon! Fianĉiniĝi kun tia ulo! Kun tute fremda homo! – Kiel li nomiĝis?

ELLIDA Tiam li nomis sin Friman. Poste, en siaj leteroj, li subskribis Alfred Johnston.

WANGEL De kie li venis?

ELLIDA De Finnmark, li diris. Sed li naskiĝis en Finnlando. Enmigris kiel infano – kun sia patro, mi opinias.

WANGEL Do kveno (= Loĝanto en Finnmark el Suomio).

ELLIDA Jes. Tiel ili ja nomiĝas.

WANGEL Kion pli vi scias pri li?

ELLIDA Nur tion, ke li frue fariĝis maristo. Kaj ke li faris longajn vojaĝojn.

WANGEL Nenion alian?

ELLIDA Ne. Ni ne parolis pri tiaĵojn.

WANGEL Pri kio vi do parolis?

ELLIDA Pleje ni parolis pri la maro.

WANGEL Ah –! Do pri la maro?

ELLIDA Pri ventegoj kaj trankvilo. Pri sombraj noktoj sur la maro. Pri la maro dum brilaj suntagoj ni ankaŭ parolis. Sed pleje ni parolis pri la balenoj kaj pri la delfenoj kaj la fokoj, kiuj kutime kuŝas tie sur la ŝeroj en la meztaga varmo. Kaj ni parolis pri la mevoj kaj la agloj kaj ĉiuj la aliaj marbirdoj, kiujn vi ja konas. – Imagu, – ĉu ne estas strange, – kiam ni parolis pri ili, estis por mi kvazaŭ kaj la marbestoj kaj la marbirdoj estas liaj parencoj.

WANGEL Kaj vi mem –?

ELLIDA Jes, aspektis kvazaŭ ankaŭ mi fariĝis parenco al ili ĉiuj.

WANGEL Jes, jes. – Kaj do sekvis ke vi fianĉiniĝis kun li?

ELLIDA Jes. Li diris, ke mi faru.

WANGEL Faru? Vi do mem ne havis volon?

ELLIDA Ne kiam li ĉeestis. Ho, – poste ŝajnis al mi, ke estis tute nekompreneble.

WANGEL Ĉu vi renkontis lin ofte?

ELLIDA Ne, ne ofte. Iun tagon li vizitis nin kaj ĉirkaŭrigardis en la lumturo. Tiel mi konatiĝis kun li. Kaj poste ni renkontiĝis foje kaj foje. Sed tiam okazis tio pri la ŝipestro. Kaj li devis ja forvojaĝi.

WANGEL Jes, jes, rakontu iom pli pri tio!

ELLIDA Estis frue en la krepusko, – mi ricevis slipon de li. En ĝi li petis min veni al li sur la Krutkabon, – vi ja scias, la kabon inter la lumturo kaj Skjoldvik.

WANGEL Jes ja, jes ja, – mi konas ĝin bone.

ELLIDA Tien mi venus tuj, li skribis, ĉar li volis paroli kun mi.

WANGEL Kaj vi iris?

ELLIDA Jes. Ion alian mi ne povis. Nu, li rakontis al mi, ke en la nokto li tranĉile pikis la ŝipestron.

WANGEL Li tion do mem diris! Rekte diris tion!

ELLIDA Jes. Sed li nur estis farinta ion, kio estis tute ĝusta, li diris.

WANGEL Tute ĝusta? Kial li do forkuris?

ELLIDA Tion li ne volis diri. Li nur diris, ke ne estis por mia orelo.

WANGEL Kaj vi kredis lin je lia nura vorto?

ELLIDA Jes, mi nenion alian ekpensis. Nu, li ja tamen devis forvojaĝi. Sed en la momento kiam li estis dironta adiaŭ al mi –. Ne, vi ne povas imagi, kion li ekpensis.

WANGEL Nu? Diru do!

ELLIDA Li prenis el la poŝo ŝlosilringon kaj tiris de la fingro sian propran ringon. De mi li prenis ringeton, kiun mi havis. Tiujn du ringojn li pendigis kune sur la ŝlosilringon. Kaj li diris, ke ni nun geedzigu nin kune al la maro.

WANGEL Geedzigu –?

ELLIDA Jes, tiel li diris. Kaj li ĵetis la ringojn per sia tuta forto tiom fore kiom li kapablis en la profundon.

WANGEL Kaj vi, Ellida? Vi akceptis?

ELLIDA Jes, imagu, – mi pensis tiam, ke estis kiel devis esti. – Sed, je bona Dio, – li forvojaĝis!

WANGEL Kaj kiam li efektive estis for –?

ELLIDA Ho, vi ja bone komprenas, ke mi regajnis mian prudenton. Komprenis kiel stulta kaj sensenca tio estas.

WANGEL Sed pli frue vi parolis pri leteroj. Vi do sciiĝis de li poste?

ELLIDA Jes, mi sciiĝis de li. Unue mi ricevis kelkajn liniojn el Arkangelo. Li nur skribis, ke li intencis vojaĝi al Ameriko. Kaj li donis adreson, kien mi povus sendi respondon.

WANGEL Ĉu vi respondis?

ELLIDA Tuj. Mi kompreneble skribis, ke ĉio inter ni devus esti finita. Kaj ke li ne plu pensu pri mi, kiel ankaŭ mi neniam plu pensu pri li.

WANGEL Sed li tamen skribis reen, ĉu?

ELLIDA Jes, li skribis reen.

WANGEL Kaj kion li respondis al viaj eldiroj?

ELLIDA Eĉ ne vorton pri tio. Estis kvazaŭ mi ne rompis kun li. Li skribis tute prudente kaj trankvile, ke mi atendu lin. Kiam li estus preta akcepti min, li skribus. Kaj tiam mi tuj venus al li.