Henrik Ibsen - La Sinjorino el la Maro

LYNGSTRAND Ho ne, tion mi ne povas diri. (ridetas) Ĉar estas pro tio, ke ĉiuj homoj estas ĝentilaj kaj afablaj kaj eĉ bonfarantaj al mi, mi kredas.

HILDE Jes, kaj ĝi ja ne estas danĝera.

LYNGSTRAND Ne, ĝi tute ne estas danĝera. Tion mi komprenas laŭ via patro.

HILDE Kaj vi ja saniĝos tuj kiam vi forvojaĝos.

LYNGSTRAND Jes ja. Tiam mi saniĝos.

BOLETTE (kun floroj) Jen, sinjoro Lyngstrand, – metu tiujn ĉi en la butontruon.

LYNGSTRAND Ho, mil dankojn, fraŭlino! Estas ja tro ĝentile de vi.

HILDE (rigardas malsupren dekstren) Jen ili venas sur la vojo.

BOLETTE (Ankaŭ ŝi rigardas malsupren.) Se ili nur sciu kie ili flankeniru. Ne, nun ili prenas eraran vojon.

LYNGSTRAND (ekstaras) Mi kuros malsupren al la turniĝo kaj voku al ili.

HILDE Tiam vi devas tre laŭte krii.

BOLETTE Ne, vi ne devas. Vi denove fariĝos laca.

LYNGSTRAND Ho, malsupren estas facile.

(Li eliras dekstren.)

HILDE Jes, malsupren, jes. (postrigardas lin) Nun li eĉ saltas! Kaj li ne memoras, ke poste li devas supreniri.

BOLETTE Kompatindulo –.

HILDE Se Lyngstrand proponus geedziĝon al vi, ĉu vi lin akceptus?

BOLETTE Ĉu vi freneziĝis?

HILDE Ho, mi ja pensas, ke se li ne havus tiun difekton. Kaj se li ne baldaŭ estus mortanta. Ĉu vi tiam akceptus lin?

BOLETTE Mi opinias, ke estus pli bone ke vi prenus lin.

HILDE Ho certe ne. Li ja nenion posedas. Li eĉ ne havas sufiĉe por vivteni sin.

BOLETTE Kial vi do okupiĝas tiel multe pri li?

HILDE Ho, tion mi ja nur faras pro tiu difekto.

BOLETTE Mi tute ne rimarkis, ke vi kompatas lin pro tio .

HILDE Ne, mi eĉ ne faras. Sed estas tiel tente.

BOLETTE Kio?

HILDE Rigardi lin, kaj igi lin rakonti, ke ne estas danĝere. Kaj ke li povos iri eksterlanden, kaj ke li fariĝos artisto. Tiun ĉion li kredadas kaj estas kontenta profunde en la animo. Kaj tamen el tio nenio fariĝos. Neniam. Ĉar li ne vivos tiel longe. Estas por mi ekscite pripensi tion.

BOLETTE Ekscite!

HILDE Jes, ĝuste ekscite. Tion mi permesas al mi.

BOLETTE Fi, Hilde, vi vere estas aĉa infano!

HILDE Mi eĉ volas esti. Spite! (rigardas malsupren) Nun fine! Aspekte Arnholm ne ŝatas supreniri. (turnas sin) Sed al aliaĵo, – ĉu vi scias, kion mi vidis sur Arnholm ĉe la manĝotablo?

BOLETTE Nu?

HILDE Imagu, – liaj haroj komencas defali – tie supre, meze sur la kapo.

BOLETTE Ho, babilaĵo! Ne estas vero.

HILDE Jes. Kaj li havas sulkojn ĉe ambaŭ okuloj. Je Dio, Bolette, ke vi povis esti tiel enamiĝinta al li, tiam kiam li legis kun vi!

BOLETTE (ridetas) Jes, ĉu eblas kompreni tion ? Mi memoras, ke mi iam ploris brulantajn larmojn, ĉar li diris, ke Bolette estas malbela nomo.

HILDE Jes, imagu! (rigardas malsupren) Ho, jen vidu! Nun "la sinjorino el la maro" konversaciadas kun li. Ne kun patro. – Mi miras ĉu tiuj du ĵetas senteman okulon unu al la alia.

BOLETTE Vi vere devus honti. Kial povas vi diri tiaĵon pri ŝi? Fariĝis ja nun tiel bone inter ni –

HILDE Jes, jes, – kredigu tion al vi mem, junulino! Ho ne, fariĝos neniam bone inter ni kaj ŝi. Ĉar ŝi ne konvenas por ni. Kaj nek ni por ŝi. Dio scias kial patro tirus ŝin en la domon! – Mi ne mirus se ŝi iun tagon fariĝus freneza.

BOLETTE Freneza! Kiel vi povas imagi tion?

HILDE Ho, ne estas strange. Ankaŭ ŝia patrino fariĝis freneza. Ŝi mortis freneza, mi scias.

BOLETTE Jes, Dio scias en kio vi ne metas vian nazon. Sed ne babiladu pri tio. Estu afabla – pro patro. Aŭdu, Hilde?

( Wangel , Ellida , Arnholm kaj Lyngstrand venas de dekstre.)

ELLIDA (montras al la fono) Jen fore ĝi estas!

ARNHOLM Jes, ĝuste. En tiu direkto ĝi ja estas.

ELLIDA Jen fore kuŝas la maro.

BOLETTE (al Arnholm ) Ĉu vi ne trovas la lokon bela?

ARNHOLM Mi trovas ĝin belega. Grandioza vidaĵo.

WANGEL Jes. Eble vi neniam antaŭe supreniris ĉi tien?

ARNHOLM Ne, neniam. Mi opinias, ke dum mia restado ĉi tie apenaŭ estis atingeble. Eĉ ne vojeto.

WANGEL Kaj eĉ neniu aranĝo. Ĉion ni faris la lastajn jarojn.

BOLETTE Jen sur la "Pilotkabo" estas ankoraŭ pli grandioza vidaĵo.

WANGEL Ĉu ni iru tien, Ellida?

ELLIDA (eksidas sur ŝtonon dekstre) Dankon. Ne mi. Sed iru vi aliaj. Kaj dume mi sidas ĉi tie.

WANGEL Do mi restos kun vi. La knabinetoj povas montri la lokon al Arnholm.

BOLETTE Ĉu vi ŝatas iri kun ni, sinjoro Arnholm?

ARNHOLM Jes, volonte. Ĉu estas vojo ankaŭ tien?

BOLETTE Ho jes. Estas larĝa vojo.

HILDE La vojo estas tiel larĝa, ke estas abunda spaco por du iri brakon en brako.

ARNHOLM (ŝerce) Ĉu vere, eta fraŭlino Hilde? (al Bolette ) Ĉu ni provu, ĉu estas vero?

BOLETTE (subpremas rideton) Jes ja. Ni provu. (Ili iras brakon en brako maldekstren)

HILDE (al Lyngstrand) Ĉu ankaŭ ni iru –?

LYNGSTRAND Brakon en brako –?

HILDE Nu, kial ne? Bonvolu.

LYNGSTRAND (prenas ŝian brakon kaj ridetas kontente) Estas ja vere ŝerce amuze!

HILDE Ŝerce –?

LYNGSTRAND Jes, ĉar aspektas ja kiel ni estas gefianĉoj.

HILDE Vi neniam antaŭe promenis kun sinjorino ĉe la brako, sinjoro Lyngstrand, ĉu?

(Ili eliras maldekstren.)

WANGEL (kiu staras apud la ŝtonstako) Kara Ellida, nun ni havas momenton solan por ni mem –

ELLIDA Jes, venu kaj eksidu ĉe mi.

WANGEL (eksidas) Estas libere kaj trankvile. Ni nun parolu kune.

ELLIDA Pri kio?

WANGEL Pri vi. Kaj pri la rilato inter ni, Ellida. Mi ja vidas, ke tiel ne povas daŭri.

ELLIDA Kio anstataŭus, laŭ vi?

WANGEL Kompleta konfidemo, kara. Kunvivo inter ni, – kiel antaŭe.

ELLIDA Ho, se eblus! Sed ne estas eble!

WANGEL Mi kredas, ke mi komprenas vin. El certaj esprimoj de vi foje kaj foje, mi kredas.

ELLIDA (impete) Vi ne faras! Ne diru, ke vi komprenas –!

WANGEL Ho jes. Vi estas honesta naturo, Ellida. Vi havas fidelan animon –

ELLIDA Jes, mi havas.

WANGEL Kiu ajn rilato en kiu vi sentu vin sekura kaj feliĉa, devas esti senrezerva rilato.

ELLIDA (rigardas lin atente) Nu, – kaj do!

WANGEL Ne konvenas por vi esti la dua edzino de viro.

ELLIDA Kial vi tiel pensas nun?

WANGEL Ĝi ofte eklumiĝis en mi kiel suspekto. Hodiaŭ fariĝis pli klare. La memorfesto de la infanoj –. Vi rigardis min kiel iun kunkulpulon –. Nu ja, – la rememoroj de viro li ne povas neniigi. Ĉiuokaze ne la miajn. Tia mi ne estas.

ELLIDA Mi scias. Mi ja scias bone.

WANGEL Sed vi tamen eraras. Por vi aspektas kvazaŭ la patrino de la infanoj vivas ankoraŭ. Kvazaŭ ŝi nevidate ĉeestas inter ni. Vi kredas, ke mia animo estas egale dividata inter vi kaj ŝi. Tiu penso vin ofendas. Tial vi ne plu povas – aŭ ne plu volas vivi kun mi kiel edzino.

ELLIDA (ekstaras) Ĉu vi ĉion ĉi vidis, Wangel? Enrigardis en ĉion ĉi?

WANGEL Jes, hodiaŭ mi fine rigardis internen en ĝi. Ĝis la fundo.

ELLIDA Ĝis la fundo, vi diras. Ho, ne kredu tion.

WANGEL (ekstaras) Mi bone scias, kara Ellida, ke estas pli ol tio ĉi.

ELLIDA (timoplena) Ĉu vi scias, ke estas pli?

WANGEL Jes. Estas tio, ke vi ne povas elteni la ĉirkaŭaĵon ĉi tie. La montoj premas peze sur vian animon. Ne estas sufiĉe da lumo por vi. Ne sufiĉe vasta ĉielo ĉirkaŭ vi. Ne forto kaj abundeco en la aerfluo.

ELLIDA Vi ja pravas. Nokton kaj tagon, vintron kaj someron ĝi estas super mi – tiu loganta hejmveo al la maro.

WANGEL Mi bone scias, kara Ellida. (metas la manon sur ŝian kapon) Kaj tial la malsana infano revenu al sia propra hejmo.

ELLIDA Ĉu kiel?

WANGEL Tute simple. Ni transloĝiĝu.

ELLIDA Transloĝiĝu!

WANGEL Jes. Al iu loko ĉe la vasta maro, – al iu loko kie vi povos trovi veran hejmon por via animo.