Henrik Ibsen - La Tronpretendantoj

GREGORIUS JONSSON

(maltrankvile) Sed ne cedu. Pensu pri ĉiuj tiuj kiuj falos kun Via afero.

SKULE JARLO

Jen mi staras sur la fundamento de leĝo kaj juro; nun mi ne kaŝas min por la sanktulo. (eliras maldekstren kun sia sekvantaro)

EPISKOPO NIKOLAS

(rapidigas sin post Dagfinn Bonde) Certe ordiĝos, bona Dagfinn, ordiĝos; – sed tenu la jarlon tre fore de la reĝo, kiam li estos elektita; – nur tenu lin tre fore!

(Ĉiuj eliras maldekstren malantaŭ la preĝejon.)

HALO EN LA REĜA KORTEGO

(Maldekstre antaŭe estas malalta fenestro; dekstre enireja pordo; fone pli granda pordo, kiu kondukas al la reĝa halo. Apud la fenestro staras tablo; cetere seĝoj kaj benkoj.)

( Sinjorino Ragnhildkaj Margretevenas elde la pli malgranda pordo; Sigridbaldaŭ sekvas.)

SINJORINO RAGNHILD

Enen ĉi tie.

MARGRETE

Jes, ĉi tie estas plej mallume.

SINJORINO RAGNHILD

(iras al la fenestro) Kaj jen ni povas rigardi malsupren al la Tingejo.

MARGRETE

(singarde rigardas eksteren) Jes, tie malantaŭ la preĝejo ili ĉiuj estas kunvenintaj. (turnas sin en ploro) Tie malsupre nun okazos tio, kio tiros tiom multe post si.

SINJORINO RAGNHILD

Kiu morgaŭ regos ĉi tie en la halo?

MARGRETE

Ho, silentu. Tian pezan tagon mi neniam pensus vivi.

SINJORINO RAGNHILD

Ĝi devus veni; stari kiel reĝa kuratoro ne estis sufiĉa tasko por li.

MARGRETE

Jes – ĝi devis veni; la nura reĝa nomo ne estus sufiĉa por li.

SINJORINO RAGNHILD

Pri kiu vi parolas?

MARGRETE

Pri Håkon.

SINJORINO RAGNHILD

Mi parolis pri la jarlo.

MARGRETE

Ne vivas pli elstaraj viroj ol tiuj du.

SINJORINO RAGNHILD

Vidu Sigurd Ribbung! Kiel inside li sidas, – ĝuste kiel lupo en kateno.

MARGRETE

Jes vidu -! Li interplektas la manojn antaŭ si sur la glavsupro, kaj ripozas la mentonon sure.

SINJORINO RAGNHILD

Li mordas siajn lipharojn kaj ridas -.

MARGRETE

Kiel aĉe li ridas.

SINJORINO RAGNHILD

Li scias, ke neniu volas antaŭenigi lian pretendon; – estas tio , kio malicigas lin. – Kiu estas tiu leĝisto, kiu nun parolas?

MARGRETE

Estas Gunnar Grjonbak.

SINJORINO RAGNHILD

Ĉu li estas por la jarlo?

MARGRETE

Ne, li certe estas por la reĝo -

SINJORINO RAGNHILD

(rigardas ŝin) Por kiu estas li, vi diras?

MARGRETE

Por Håkon Håkonsson.

SINJORINO RAGNHILD

(rigardas eksteren; post mallonga deteno) Kie sidas Gutorm Ingason, – lin mi ne vidas.

MARGRETE

Malantaŭ siaj viroj, tie plej malsupre – en piedlonga mantelo.

SINJORINO RAGNHILD

Jes, tie.

MARGRETE

Aspektas kvazaŭ li hontas -

SINJORINO RAGNHILD

Estas pro sia patrino.

MARGRETE

Tiel ne faris Håkon.

SINJORINO RAGNHILD

Kiu parolas nun?

MARGRETE

(rigardas eksteren) Tord Skolle, leĝisto de Ranagubernio.

SINJORINO RAGNHILD

Ĉu li estas por la jarlo?

MARGRETE

Ne – por Håkon.

SINJORINO RAGNHILD

Kiel neskueble la jarlo sidas aŭskultante.

MARGRETE

Håkon aspektas trankvil-silente – sed tamen forte. (vigle) Se starus ĉi tie viro de fore veninta, li konus la du inter ĉiuj la mil aliuloj.

SINJORINO RAGNHILD

Vidu, Margrete; Dagfinn Bonde lokigas orumitan seĝon por Håkon -

MARGRETE

Pål Flida lokigas similan al ĝi malantaŭ la jarlon -

SINJORINO RAGNHILD

La viroj de Håkon volas tion malhelpi!

MARGRETE

La jarlo firme tenas la seĝon -!

SINJORINO RAGNHILD

Håkon parolas kolere al li – (fuĝas kun krio de la fenestro) Ho, Jesuo Kristo! Ĉu vi vidis la okulojn – kaj la ridon -! Ne, tio ne estis la jarlo!

MARGRETE

(kiu en timego sekvis ŝin) Ankaŭ ne Håkon! Nek la jarlo nek Håkon!

SIGRID

(ĉe la fenestro) Ho aĉe, aĉe!

MARGRETE

Sigrid!

SINJORINO RAGNHILD

Ĉu vi estas ĉi tie?

SIGRID

Tiel profunden ili devas preni la vojon laŭ desube, por gajni al la reĝa seĝo.

MARGRETE

Ho, preĝu kun ni, ke ĉio turniĝu al la plej bona.

SINJORINO RAGNHILD

(pala kaj konsterne al Sigrid) Ĉu vi vidis lin -? Ĉu vi vidis mian edzon -? La okulojn kaj la ridon, – mi ne rekonus lin.

SIGRID

Ĉu li aspektis kiel Sigurd Ribbung!

SINJORINO RAGNHILD

(mallaŭte) Jes, li aspektis kiel Sigurd Ribbung!

SIGRID

Ĉu li ridis kiel Sigurd?

SINJORINO RAGNHILD

Jes, jes!

SIGRID

Do ni ĉiuj devas preĝi!

SINJORINO RAGNHILD

(kun malespera forto) La jarlo devas esti elektata reĝo! Difektiĝas lia animo, se li ne fariĝos la plej elstara viro en la lando!

SIGRID

(pli forte) Sekve ni ĉiuj devas preĝi!

SINJORINO RAGNHILD

Tŝŝ, kio estas tio ! (ĉe la fenestro) Kiaj krioj! Ĉiuj viroj ekstaris; ĉiuj standardoj kaj blazonoj svingiĝas en la vento.

SIGRID

(kaptas ŝian brakon) Preĝu, virino! Preĝu por via edzo!

SINJORINO RAGNHILD

Jes, sankta Olaf, donu al li la tutan potencon en tiu ĉi lando!

SIGRID

(sovaĝe) Neniun – neniun! Alie li ne saviĝos?

SINJORINO RAGNHILD

Li devas havi la potencon. Ĉio bona en li ĝermos kaj floros, se li ricevos ĝin. – Elrigardu, Margrete! Aŭskultu! (retiras sin paŝon malantaŭen) Jen leviĝas ĉiuj manoj por ĵuro!

MARGRETE

(aŭskultas ĉe la fenestro)

SINJORINO RAGNHILD

Dio kaj sankta Olaf, por kiu estas tio?

SIGRID

Preĝu!

MARGRETE

(aŭskultas kaj per suprenlevita mano donas signon por silento)

SINJORINO RAGNHILD

(post iom) Parolu! (De la Tingejo sonoriĝas laŭte en korno kaj trumpeto.)

SINJORINO RAGNHILD

Dio kaj sankta Olaf, por kiu tio estas?

(Mallonga paŭzo.)

MARGRETE

(Turnas la kapon kaj diras:) Nun ili prenis Håkon Håkonsson kiel reĝon.

(La muziko por la reĝa procesio eksonas, unue mallaŭte, poste pli kaj pli proksime. Sinjorino Ragnhildkroĉas sin plorante al Sigrid, kiu silente kondukas ŝin eksteren dekstre; Margreterestas senmova, starante apogata apud la fenestrokrado. La reĝaj ŝildistoj malfermas la grandajn pordojn; oni rigardas en la halon, kiu iom post iom pleniĝas de la procesiantoj venantaj de la Tingejo.)

HÅKON

(turnas sin ĉe la pordo al Ivar Bodde) Portu al mi la plumon kaj vakson kaj silkon, – pergamenon mi havas ĉi ene. (iras vigle al la tablo kaj elmetas kelkajn rulojn da pergameno) Margrete, nun mi estas reĝo!

MARGRETE

Mi salutas mian sinjoron kaj reĝon.

HÅKON

Dankon! – (rigardas ŝin, kaj prenas ŝian manon.) Pardonu! Mi ne pensis pri tio, ke ofendiĝas Vi du.

MARGRETE

(tiras al si la manon) Ne ofendiĝas mi, – Vi certe estas reĝe naskita.

HÅKON

(vigle) Jes, ĉu ne ĉiu homo devas diri tion, kiu memoras, kiel mirinde Dio kaj la sanktuloj savis min el ĉio malbona? Jaraĝa la Birkibejnoj portis min super la montojn en frosto kaj veteraĉo, kaj meze inter tiuj, kiuj insidis kontraŭ mia vivo. En Nidaros mi saviĝis sendomaĝa for de la Bagloj, kiam ili bruligis la urbon kaj mortigis tiomajn el niaj viroj, dum reĝo Inge mem apenaŭ savis sin surŝipen grimpante laŭ la ankroŝnurego.

MARGRETE

Vi spertis maldolĉan junecon.

HÅKON

(rigardas ŝin skrutinie) Imagiĝas al mi, ke Vi estus povinta fari ĝin pli milda.

MARGRETE

Mi?

HÅKON

Vi povus esti al mi bona edukfratino ĉiujn tiujn jarojn, kiam ni kreskis kune.

MARGRETE

Sed ne okazis tiel.

HÅKON