Сяргей Чыгрын: Янка Купала і Слонімшчына

Сосны Купалы

Мы — сосны Купалы, з-над вольнай Арэсы,
Іван Дамінікавіч, дзе вы?
Чакаем, чакаем… О колькі абтрэслі
Шылля мы і шышак над светам!..
Чакаем…
Не нож нас падсочвае востры,
А жыць без цябе мы не можам:
З табой, для цябе ж мы шумелі, як сёстры,
Цяпер жа — і слова не зложым.
Ракеты, і лайнеры, і сцюардэсы,
І юркі між зор спадарожнік,
Ці чуеце, мы, з па-над вольнай Арэсы,
Чакаем Купалу трывожна!..
Няўжо нас за сёстраў ніхто не прымае?..
Няўжо болей вераць радарам?
Няўжо хоць адзін з іх, як мы, успрымае
Нячутных маланак удары?..
Няўжо і спапелімся дзеля прагрэсу,
А ты не захіліш, Купала?..
Мы ж — сосны твае, з па-над вольнай Арэсы,
Чаму ж не ідзеш, як бывала?
Няўжо, як і нас, і цябе, родны браце,
Адолелі дзесьці нягоды?..
Ды будзем чакаць мы, ды будзем чакаць мы
Заўсёды, заўсёды, заўсёды!..

На вуліцы Янкі Купалы ў Слоніме

Родны мой горад, спрадвечны горад,
Памяць чыя глыбей, чым твая?
Дай скалынуць твае радасці, гора,
Дай перажыць іх з табой удвая!
Госцем калі тут Купала быў:
Вулкі твае яго не забылі,
І ён жа іх, пэўна, нідзе не забыў.
Чуў ты біццё яго сэрца, горад,
Хвалямі Шчары думы ўздымаў:
Усю Беларусь абдымаўшы, як мора,
Ён і цябе, горад мой, абдымаў.
Бачыў ты погляд яго, цёплы, зоркі,
У сонца ўлюбёны, лён і зязюль,
Ціха каціў з заімжэлых пагоркаў
Горкай нядолі былое слязу.
Бачыў ты рукі яго, што павольна
Мглістасць расхінвалі па-над табой,
І святкаваў ты прыход яго вольны,
Слаўны за волю сваёй барацьбой.
Бачыў, як крочыў ён, каб не запляміць
Бруку каменьчык, муру парог —
У дзевяць стагоддзяў нямую іх памяць,
Годнасць, якую ты моўчкі збярог.
Бачыў, прайшоў ён сюдой, каб застацца
Подыхам, поглядам, слыхам зязюль
У шыбах, што светла дагэтуль свіцяцца,
І на каменнях, цёплых дасюль.

Янка Купала

Ён не любіў звяртаць на сябе ўвагі.
Не любіў гучных прамоў.
У прэзідыумах стараўся сесці збоку.
Меў многа прыяцеляў сярод простага люду.
Быў тыповым беларусам.
Стаў радовішчам чалавечай ласкі,
Ды гнёў яго цяжар вякоў.

Яго песням век звінець

Пра цябе не згіне слава!
Яна вечна будзе жыць.
Беларуская дзяржава
Будзе імем даражыць.
Палымяным, шчырым словам
Ты праславіў родны край,
І на роднай нашай мове
Да канца жыцця спяваў.
Твае песні засталіся
Для нашчадкаў на вякі,
І з народам так зліліся,
Сталі нам, як сваякі.
І да самае канчыны,
Колькі меў у сэрцы сіл,
Прысвяціў іх для Айчыны,
Для людзей, якіх любіў!

* * *

У Вязынцы светлай і блізкай
Ля траў і крыніц замру...
З песень Янкі Купалы
Саткана мая Беларусь.

* * *

Купляюць Джэка Лондана,
Стаяць у чарзе па Мапасана,
Гюго, Вальтэра, Дзікенса...
Запаўняюць кніжную паліцу
Творамі Маруа, Флабэра, Твена...
А я кожны дзень перачытваю Купалу —
Я пачынаюся з Купалы.