Ірына Багдановіч - Вялікдзень

* * *

Да скроняў цягнуцца далоні,
Не перакрэсьліць сум ніяк.
Жыву ў чужым халодным доме,
Але твая я, так, твая.
Здалося, лес пазваў-паклікаў
На звабны аксамітны шлях.
Дый то быў шлях жальбы вялікай
З атрутай думак на палях.
Прад стромкай пашчаю прадоньня
Ратунку прагну спакваля.
Жыву ў чужым халодным доме,
У доме гэтым у палоне,
Але твая я, так, твая.

* * *

Адсоўваеш у дальні закуток
Багетам белым выгляд мой закуты.
А я вярнуся зноў, нібы глыток
Сваёй самоты i тваёй атруты.
І будзе зноў карунак мітульгі,
Як пыл на чымсьці вечным i прыгожым.
Але адкуль такі скарбец тугі?
Чаму Ты даў тугі мне столькі, Божа?!
Вярнуся: спадзяваньнем i тугой,
Трывогаю i сьветлым суцяшэньнем,
І лягу на душу такой вагой,
Не разьбярэш, прамень то ці каменьне.

* * *

Над попелам сатлелых слоў,
Па ланцугу ўчарнелых думак
Вандруе гнаньніца-Любоў
Як занядбаны падарунак.
Яе паклікаць не магу,
Бо перад ёю вінавата,
І адчуваю, як вагу,
Яе самотную адплату.
Не прытуліцца, не спачыць,
І не перамагчы атруту.
Але хачу дапамагчы
Таму, ў кім большая пакута.

* * *

Што я магу яшчэ сказаць табе?
Што для цябе сузорную вяршыню
Стварыў мой дух? Як ланцужок на шыю,
Смарагды слоў тваіх нашу? Набег
Глухіх абставін зблытаў гарады,
Абнёс нас кубкам, дзе віно сустрэчы,
Пакінуў толькі выцьвілыя рэчы,
Як напамін аб тым, што сапраўды...
Як прашчур больш у біла не праб'е,
Зноў ca смарагдаў слоў не адчаруеш.
Але жыцьис... Яго не адсумуеш.
Што я магу яшчэ сказаць табе?

УДOMA

Тут уявай мускат i аліва,
А звычайнае робіцца дзівам.
Тут, дзе кветкі, кераміка, кнігі,
Растаюць найцяжэйшыя крыгі.
Тут жыве наш нябачны Анёлак,
Варыць зельле з чароўных нам зёлак,
Замаўляе i крыўду, i стому,
І парадкуе вэрхал удома.
Тут уявай мускат i аліва.
Тут так сьветла, прыгожа, шчасьліва.
Тут укленчу да Божае Маці:
Так баюся ўсё гэтае страціць.

* * *

Суціш мяне, о Госпадзе, суціш
Разьятраную ў стоме i шаленстве
Зямнога быту
тайнай набажэнства
І дазваленьнем Твой аплакаць Крыж...

* * *

Госпадзе, душу маю крані
ласкаю сьвітальнага пагляду,
над сабой Тваю прымаю ўладу,
i, слабую, Ты мяне ў прынадах
i cпaкусах дня абарані.
Госпадзе, адкрыйся мне ўва мне
словам сагравальным i лашдай,
каб удзячнай быць за ўзнагароду
бачыць на жыцьцёвым палатне
твар Тваёй прысутнасьці заўсёды.

* * *

Час апалых лістоў i пялёсткаў,
Адчуваньняў журботна-шчасьлівых,
Час, калі адцьвітаюць нябёсы,
Раскашуюць вяргіні i сьлівы,
i яшчэ неакрэсьлены хтосьці
Завігае ў душу i пакіне.
Я сама, як часовая госьця,
Як раса на пялёстку вяргіні.

РЭХА

Толькі ў сьне недасяжным, на жаль,
Толькі ў вершах ты бачыш Рагнедаю
Тую, хто прыручае раяль
І жыцьця, як гавораць, ня ведае.
Да яе, каго ты ахрысьціў
Нераскрытаю Тайнай, Хімераю,
О, ня дай табе, Божа, прыйсьці
Ваяўнічаю зданьню Ўладзімера!
О, ня дай табе, Божа, крануць
Валадарства яе таямнічага,
Як ня дай табе, Божа, пачуць:
«Не жадаю разуці... рабыніча».

РУЖЫ

Засохлі ружы ў вазе керамічнай,
Даўно прыносіў ix вандроўны рыцар.
1 выгляд ix зрабіўся тут прывычным,
Як выгляд кніг прывычны на палідах
Так слоў даўно пачутых абалонкі
І ракавінкі позіркаў, наліплых
На вопратцы, прысутнічаюць звыкла,
Хоць мы ня бачым ix карунак тонкі.

* * *

Вось мы з табой, нарэшце, на мяжы.
Зьмялела плынь i выцьвілі нябёсы.
Але матыль за шыбаю аджыў,
Як трапяткі абноўлены пялёстак.
Яго Вялікдзень! Скончана зіма,
І вечнай славы блізка панаваньне.
Я на яго гляджу, i мне няма
Намёку на ратунак ані званьня.

ВЯЛІКДЗЕНЬ

Асьвечанай вярбы пукатыя галіны,
Дакладны знак на адыход зімы.
Час роспачы мінуў! Адпушчаны правіны!
Анёльскі хор пяе ўрачыстыя псальмы.
Час роспачы мінуў! Саўдзельнікі ахвяры,
Сьвяткуем радасьць шчыра, бяз нуды.
Такі шчасьлівы дзень! Хрыстос васкрос!
Пачвары,
Што мучылі Яго, зашыліся ў куты.
Але й адтуль крычаць, зацята альбо лена:
«Дабі Яго! Ўкрыжуй! Зьняваж! Прадай!»
Я сьню, што я прыйшла Марыяй- Магдаленай
І не знайшла Цябе ў труне, Расьпяты Край.