Ніна Мацяш: Шчаслівай долю назаві...

Дам вежы яе, і яе курганы,
I казкі-паданні сівой даўніны.

Бярозку пры лёне, ў палёце бусла,
Усё, што і мне колісь мама дала,

Усё, чым багата сама я душой, —
Дай пространь Кахання для донькі маёй!

Я ведаю змалку, знаць будзе й дачка,
Чым слаўная ў свеце зямля Васілька.

I што мы любілі, і што мы клялі,
I як выжывалі на гэтай зямлі.

У мальвах надзей, пры тузе касачоў
Наш зранены сцяг развіну над плячом,

I дух Белай Русі ў дачцэ не прымрэ,
I мове сунічкай на вуснах гарэць.

Што трэба шчэ ў нашай старонцы жытной?! —
Дай пространь Кахання для донькі маёй!

Не дай ёй пачуць, як пачула я:
«I твой тут — ніхто, і ты — нічыя».

1986

АЛЕ ТВАЯ СЛЯЗА

Выясніваўся дзень. I ноч растаць хацела.
...О, як твая сляза ў маю слязу глядзела!

Ад промняў з-пад смугі ўся далеч залацела.
...Але твая сляза ў маю слязу глядзела.

Чародка галубоў над намі ўсё гусцела.
...О, як твая сляза ў маю слязу глядзела!

Крылялі галубы як свята, як нядзеля.
...Але твая сляза ў маю слязу глядзела.

1986

КАРА

Я змучыла цябе. I гэта праўда.
Як праўда тое, што каханы ты.
I што хранічны страх за нас — не наўда
Так закамплексаванай прастаты.

Я змучыла цябе. Не даравання,
А кары з любых рук тваіх прашу.
Хоць што яшчэ страшней за катаванне
Агнём, якім сама сябе душу?..

Ды кара твая падае!.. Упала! —
Мой горкі, адхінаешся ў журбе...
Такога пекла сэрца шчэ не знала...
Ці вернешся?.. У ножанькі б упала...
Ці вернешся?.. Я змучыла цябе...

1985

АПАТЫЯ

Разглядваеш паныла лямец дзён,
Адпушчаных на песню —
Змарнаваных
На тло бясконцых вымаганняў быту, —
Самапавагі, песні той жадзён,
Разглядваеш бяздарны лямец дзён:
Ах моташна ад затхлай поўсці...

Душа за кабалу адпомсціць!

1984

СЯБРЫНЕ

Не знадзейвайся. Перажыві.
Хоць якая, ды ёсць патоля:
Намарозіць радня па крыві —
Адагрэе радня па долі.

Скруха — зашмаргай... Перарві.
Ёсць лагода на боль, на скруху:
Адрачэцца радня па крыві —
Паратуе радня па духу.

Праўду гэту — як ёсць — прыві
Да сцяжыны далейшага руху.
Будзь здарова, радня па крыві.
Будзь бяссмертна, радня па духу!

1985

СТУДЗЕНЬСКІ ЛІСТ

Такая намаразь на шыбах,
Што праз яе амаль не дападае
Святло суседзяў з дому насупроць.

(Прашу цябе, самота:
Хоць на міг
Ад роднага мне чалавека
Адступі!)

На вуліцы вядзьмарыць завіруха:
След кожны ўвачавідкі зарастае
Ссівелым мохам — зеллем прамінання.

(Прашу цябе, трывога:
Хоць на міг
Ад роднага мне чалавека
Адступі!)

Над Белым возерам, над светам белым
Драпежна сцюжа кружыць. Толькі рэкі
Людской бяды ніяк не вымярзаюць...

(О слова — шпак вясновы!
Хоць на міг
Сагрэй сягоння
Роднага мне чалавека...)

1985

НА АДВІТАННЕ 3 БАШКІРЫЯЙ

Скажу яшчэ раз «дзякуй» краю гэтаму
За радасць лучнасці з харошымі людзьмі,
За песню цёплую курая [2] Башкірскі народны музычны інструмент, нагадвае беларускую дудку, жалейку. , мне напетую
У самых весніцах пяклівае зімы.

Шмат што адпрэчу, шмат забуду я, ды знаю:
Ужо мне помніць, каб жыла хоць сто гадоў,
Як чуйная душа трысціны той — таго курая —
Трысцінку мыслячую прагла ўкрыць ад халадоў.

Вялізная Зямля мая, мая маленькая!..
Пад кронай сонца —
пад трывог адвечнай кронай!
Усюды марыш ты і верыш так жалейкава,
Усюды дзецям тваім трэба ласка, абарона...

1986

* * *

А ты жыві, каханы мой, жыві.
Хай журавель нарэшце дасца ў рукі.
Я забяру ў магілу тыя мукі,
Што выпалі нам на кастры любві.
Ад золі сэрцайка сваё адхукай:
Жыві, каханы мой, жыві!

На свеце гэтым шмат харашыні.
Хоць людзі ў свеце гэтым — тое голле,
Па-над якім вятрам бяды скуголіць
Усцяж, і ноч у ноч, і дзень пры дні.
Ці чалавек задуманы для болю?
Як ён жадзён харашыні!..