Ніна Мацяш: Шчаслівай долю назаві...

Башкірыя! Калі яшчэ вясна
З яе магутнай, жыватворнай ласкай?!.
Але цвіце дзівоснейшая краска
Душы тваёй, і мне цвіце яна!

Услухваюся ў песню: о, як шмат
У ёй журбы!.. Нібы ў бярозы ніцай...
Башкірыя! Мы ўжо не чужаніцы.
I ты — Радзіма. Дзякую. Рахмат.

1985

НЕ ТРЭБА ПЫТАЦЦА

Не трэба пытацца, што можа
Любоў наша, еднасць людская:
Не ўсё ўзяць нам тут на аброжак,
Вось справа якая.
Ды ўсё ж узаемныя смуткі
Мы здольны хоць трошкі ўтаймоўваць —
Пакуль не змялела ціхутка
Сардэчная мова.
Купаным у гэтым вытоку
Найгодных людскіх парыванняў,
I сам ён кладзецца пад крокі —
Шлях да ратавання.

1984

МАТЫЛЁК

Нахалолі шыбы з ночы, затуманелі,
Па-асенняму глядзяцца ў мокры сад.
Не забавілася слота, хмурай паняю
На пачэсны самы просіцца пасад.

З ёю жарты, з ёю сваркі - надарэмныя,
Гаспадарліва шчыруе ад душы:
Носіць жухлую лістоту абярэмкамі,
Носіць суткамі дажджы ў гнілым кашы.

Ды бывае - неба гляне так падсінена!
І тады, нібы дзівосны госць здалёк,
У акно, што па нагоду зноў расчынена,
Трапятліва залятае матылёк.

Ах ты, госць мой! Рэха лета - выпадковае!
Аж вачам уласным веры не даю...
Як жа хораша замовай каляроваю
Ты няўтульнасць заварожваеш маю!

Матылёчак, летуценнейка дзіцячае...
І лагодзяцца маршчынкі на ілбе,
І шчэ гэтулькі пяшчоты нерастрачанай:
Знік ты - я ж усё ўсміхаюся табе!..

1984

ОДА ДЗІВОСНА ПРЫГОЖАМУ ЧАЛАВЕКУ

Існуе ж хараство!.. Як на ікону,
Так і глядзела б на цябе да скону,
Не заўважаючы ваколля, часу -
Ва ўладзе неўгаданейшага шчасця
Наяве анынуцца раптам сведкай
Гармоніі невераемнай гэткай
Духоўнага і вонкавага, -
мусіць,
Такі адзіны ты на Беларусі!
Бо цуд, каб часты быў, не зваўся б цудам.
Відаць, ніколі з памяці не збуду
Прадоннай, засяроджанае плыні
З вачэй тваіх, нібы валошкі, сініх,
Такіх сінюткіх - аж безабаронных
Пры смолі валасоў рассераброных!
Нібы крынічку, не стамлюся слухаць
Бянтэжлівасць усмешкі, годнасць рухаў,
Усё тваё прыўкраснае аблічча,
Сагрэтае, ажыўленае знічам
Душ волелюбных нашага народу,
Якім -
ты - знак таго -
не будзе зводу!

1985

* * *

Я ўсё жыццё Цябе шукала,
Гадамі йшла праз морак і праз боль,
Як быццам верыла, як быццам знала,
Што немінуча стрэнуся з Табой.

Аж дзіўна, скуль было той веры брацца
Пры ўсведамленні: рады тут няма...
Ды нешта ўсё загадвала: трымацца!
Ды нешта цвердзіла ўсё: недарма!

Я акіян тугі правеславала,
Я тысячу пустынь перабрыла
I тысячу надзей там пахавала.
I вось — знайшла... Я ўсё ж Цябе знайшла?!

О, толькі не пакінь, не адступіся!
Пазнай мяне, прызнай, не абміні!
Цяпер Ты ўсё мне: і мой дол, і высі, —
Вясёлку свету белага вярні!
Падломваюцца ад дарог калені,
Вось-вось лісточкам сэрца абляціць, —
Не адвярніся!..
Больш з такім маленнем
Ужо няма мне да каго ісці.

1985

СТРАХ

«Каханы мой!»
А мне ты: «Не кляніся!»
«Адзіны мой!»
А ты: «Не прысягай!»
О як ты, непаўторны мой, баішся,
Што раптам страціш спознены свой май!..

Табе ўсё роўна ўжо, што скажуць людзі —
Адно самому б толькі не здрабнець, —
Бо людзі перш апошляць ды асудзяць,
Пакуль сумеюць нешта ўразумець.

Каханы мой, о не, я не клянуся,
Адзіны мой, не прысягаю я:
Да вусцішнасці ж і сама баюся,
Што згіне, быццам здань, вясна мая.

Цалую распрамененыя вочы,
Гарнуся ўсёй істотай пад крыло
Ўзаемнасці, якую не сурочыць
Прызнаннямі — ўсім ростаням назло!

Ёсць толькі жыццяў нашых берагі...
Саколік мой,
Жаданы,
Дарагі...

1984

ЛАСТАЎЧЫНЫ БЕРАГ

О гэта ззянне спадзявання,
Што будзем, будзем разам мы,
Што лета нашага кахання
Навек нас выбавіць з зімы!..

Як доўга, цяжка мы блукалі
У зглухлых, ледзяных снягах,
Пакуль сябе не адшукалі
На ластаўчыных берагах.

Яшчэ між намі яр абставін,
Ды промень кладачкай пралёг,
Каб мы перамаглі расстанне,
Каб смутак знішчыць нас не змог.