Ніна Мацяш - Шчаслівай долю назаві...

Парыў і чысціня ў паглядзе —
Бяссмертны выклік небыццю.
Не здрадзім, родны мой, не здрадзім
Велікадушнаму жыццю!..

1987

* * *

Не люблю тэлефонных размоў.
Але ў свет мой званок уварвецца —
І зруйнуе спакой да асноў,
I на голас твой сэрца сарвецца,
Як зрываецца птушка ў палёт,
I, як птушка, ў блакіце крыляе
У бяздонных нябёсах пяшчот,
Дзе душа да душы прамаўляе.
Любы мой, любы мой, любы мой!
I часовае — з намі навечна.
Знае доля, якою цаной
Выкуплялі ў яе мы сустрэчу.
Жаваронкавы міг светлыні,
Барані нас цяпер, барані!..

1988

* * *

Мой муж, мой вечны падарожнік,
Мой найраднейшы чалавеча!
Жывём — як на чужым парозе:
То зоркі сыплюцца на плечы,
То гром настрашвае, то замець
Рагоча, што — не маем кута...

Усё абвалачэ няпамяць —
I мілаванне, і пакуты.

Але ж і ў радасці, і ў скрусе
Наяве зліты мы і ў мроі.
Два целы возьме смерць, а мусіць
Здаволіцца душой адною.

1988

ПАВУЧОК

Сшалець ад радасці — як недарэчна,
Як гэта жалю варта, сапраўды,
Аслепнуць і забыць, што вечна, вечна
Ты тут на павуцінку ад жуды.

Падцяты ў самым сонцы, і не сцяміш,
Як апынешся зноў у чорнай яме...

«Няхай не трызніцца, што ты тут — волат!
Не блюзніцца ўсёўладдзе ўласных рук!
А вось пабач, які ты босы-голы!
Паслухай вось, бяссілы, сык гадзюк!..»

Цябе шкадуюць проста адмыслова!
А з ямы выбавіць хоць хто гатовы?

Варушыцца надзеі павучок...
Зноў выштукуеш залаты гачок?..

1988

АДКАЖЫ

Сонца любові — за чорнай тугою,
Боль над усім:
Дзеля чаго я, дзеля чаго
У лёсе тваім?..

Так палымяна цягнуцца настрэчу —
Каб даказаць:
Блытаць каханне і лёс — недарэчы,
Іх не ўвязаць?..

Ты ці жартуеш на гэта як-небудзь,
Ці прамаўчыш...
Бо знаеш: адкрыта дарога на неба
Толькі праз крыж?..

Бо згодны: заманліва стаць крылатым,
Ды, што ні кажы,
Распятасць — нязмерна вялікая плата
За ззянне душы?..

1988

РОСПАЧ У ВЯЧЭРНІМ АЎТОБУСЕ

Уздрыгваюць ссутуленыя плечы...
Сутоніцца, і лівень на двары
Панура, утрапёна ў шыбы плешча,
Зняверыўшы пагодныя дары, —
I ты —
Рыдаеш, змоглы і стары...

Удаль дарога ўпоцемках пралегла,
Бяжыць аўтобус па дарозе ўдаль,
Дзе ўсё ў вузёл раздратавання збегла:
Рух, і лятунак, і нясцерпны жаль...
Бяжыць аўтобус,
I жыццё прабегла.

Навідавоку ў маладосці дзёрзкай
Ёсць што аплакаць вопыту твайму.
...I шлях, і слота — сцэнай бутафорскай
Пякельнасці небутафорскіх мук, —
I палагодзіць іх
Няма каму...

1984

ДАЗВОЛ НА АДПАЧЫНАК

Быццам раптам кроў спусцілі з цела —
Бліск маланкі, потым — змрок густы...

Вось і маеш тое, што хацела?
Гэткага спачынку прагла ты?

Што ж, цяпер адпачывай, нябога, —
Загадалі горкія радкі, —
Шчасце — вера, а твая дарога —
Вечна тупікі ды тупікі.
Б'ешся, б'ешся, як сляпая птаха,
То аб неба, то аб камяні.
А каханне ж — радасць, а не плаха.
Я не зычыў плахі.
Адпачні...

Нават слёз няма, адно здранцвенне...
Неба...
Тупікі...
Каменне!..

1985

ЯШЧЭ НЕ ДАРЭШТЫ

- Адкуль ты?
- З Беларусі.
- Беларус?
Ківаеш галавою: ну канешне!
I стане сэрцу соладка чамусь,
Хоць застанешся і спакойны знешне.

I песні ж беларускай не спяеш,
I хто такі — не ўпомніш — Каліноўскі:
Без гэтага нябедна пражывеш!..
Невераемна, што яшчэ... але ж
Шчэ соладка пры згадцы: край бацькоўскі...

1986

ЛІСТОК

Дубовы лісток падаеш —
як руку —
I два жалуды...
Не весела сэрцайкам на скразняку.
Халады.

Не нам іх баяцца. Нейк перажывем —
Людзьмі
ды з людзьмі.
А гэты лісток —
яму лепш у траве —
Ты садзьмі.

З маёй далані ты садзьмі яго сам
Без жалю-тугі:
Хай будзе як ёсць ужо ў нашых лясах,
Дарагі...

1984