Уладзімір Някляеў - Выбранае

НОВЫ СНЕГ

Столькі снегу, што галіны ломяцца.
Белы снег — таму і белы свет.
Чысціня. На чысціні і ловяцца.
След у след
Ты ступай за мной паміж сумётамі,
Дзе слядоў не бачна нічыіх.
Не сумуй былою адзінотаю —
Мы ўдваіх
Каля ўскрайку лесу вечаровага,
Дзе пазёмка запыняе бег...
I нічога ў нас з табою новага —
Толькі снег.

ПЕРАД ТАБОЙ

...Я з лёсам
Біўся на нажах,
Пакуль мяне ты не любіла,
Ты мне адкрыла смерці жах..
Не,
Жах жыцця ты мне адкрыла.

На міг
на ростанях Сусвету
Любоў
Знайшла маю душу.
Я не прашу кахаць за гэта...
Я літасці тваёй
Прашу.

РАЗРЫЎ

Узняў кулакі над сталом —
I грымнуў аб стол кулакамі:
"На скос, на распыл, на разлом
Усё, што было паміж намі!"
I не азірнуўся ў дзвярах...
I бачыў да скону штоночы
Два чорныя возеры ў снах:
Сірочыя сынавы вочы.

СПАДАРОЖНАЯ

...I выпадкова, плоць да плоці
Нас кінула на павароце,
I шляху пыльная шляя
Між ліп згубілася высокіх.
Зеленавокая мая!
Я не люблю зеленавокіх.
Ды асляпіла гэта сіла,
Што скразнякамі ў нас гудзе.
На міг адзін яна зрадніла —
Яна навекі развядзе.
Ніхто не будзе вінаваты!..
А ты —
да страты, да расплаты,
Да развітання за вярсту —
Глядзіш,
нібы сястра на брата.
Як сірата на сірату.

КАМЕНЬ-ЖАЛЬНІК

На сівы быльнёг,
На разбег дарог
Да вясёлых ног
Камень-жальнік лёг.

Не ступі — згарыш! -
На каменны крыж.

Калі ж смелы: кліч!
Пад сырой зямлёй
Залатой змяёй
Звіўся Вечны Зніч.

Як не ўпадзе кліч
З рота жабаю,
Выйдзе Вечны Зніч
З камень-жальніка.

Пабяжыць, гарун,
Да Старых Барун,—
Дзе згубіў Пярун
Залаты бізун,—

Не тварыць мальбу,
Не спраўляць жальбу,
А ці волю гуляць
Альбо неба сцябаць.

КАЛІ ШАНЦУЕ

Гнулася арэхавая вуда,
Торгаючы рыбіну душу.
"Ну куды ты дзенешся?..
Нікуды!.."

Я вясёлы, быццам з кірмашу,
Мне ўвесь дзень сягоння шанцавала!

I насадка на тваю душу
Анічога мне не каштавала.

Кіну ў кош. Ляжаць ужо ў кашы
Два самы, нібыта гладышы.

А душа рванулася —
парвала
Жылку!..
Што ж, і два самы — нямала.

Трэцяму —
Сягоння шанцавала.

ЗАЎТРА РАНА ЎСТАВАЦЬ

Заўтра рана ўставаць...
Ачмурэлая поўня ў акне.
Заўтра рана ўставаць...
А размове канца не відно,
Хоць і сказана ўсё,
і дапіта да донца віно —
Не памочнік сягоння яно,
заўтра рана ўставаць.
Нашы дрогкія цені
стамлёна ляжаць на сцяне,
Заўтра рана ўставаць,—
Трэба спаць, трэба спаць, трэба спаць;
Нам ці страшна абодвум
апошнія словы сказаць,
Ці няма што сказаць...
Заўтра рана ўставаць.

Што мы вырашым сёння
па праўдзе альбо па мане?
Заўтра рана ўставаць —
Позні час, позні час, позні час;
Вось мы побач сядзім,
і ніводны не ведае з нас,
Як дагрукацца мне да цябе
і табе да мяне.

Кожны з нас выплывае са шторму
на ўласным чаўне,
Нешта ёсць паміж намі,
чаго не дазнацца дваім,
Можа, трэці патрэбны,
тым больш што гаворка аб ім,—
Заўтра рана ўставаць...
Дык патрэбны нам трэці ці не?..

Быццам маятнік ноч —
З боку ў бок, з боку ў бок, з боку ў бок,
I размова, нібыта
з рукі на руку ланцужок.
Недзе ж ісціна ёсць,
залатая сярэдзіна ёсць,
Толькі мы да яе —
ні на крок, ні на крок, ні на крок.

Значыць, скончым нічым,
як калісь пачалі ні з чаго,
Заўтра рана ўставаць,—
заўтра гэтае ўжо настае:
Дзве блакітныя знічкі
упалі на вейкі твае,
Адхіснулася цемра
ад боскага твару твайго.

Мне б маліцца прад ім
і нічога не помніць апроч,
Што крывёй прыкіпеў,
што ў цябе ўсімі жыламі ўрос!
Заўтра рана ўставаць —
і разлічвацца лёсам за лёс,
Бо не выправіць дзень,
што не здолела выправіць ноч.

Бо пакутліва помнім
і ведаем болей ад слоў,
З іх любое, як зброя:
ці шчыт у гаворцы, ці меч.
Трэба класціся спаць —
Не пярэч, не пярэч, не пярэч,
Поўня ўзбіла падушкі
пад ценямі нашых галоў.

Цені нашыя спяць.
На крайку твой, на самым ражку.
Я па звычцы паправіў
падушку яму пад шчакой.
Заўтра рана ўставаць...