Аркадзь Куляшоў - Хуткасць

С т э ф а

Засынай шчасліва
З надзеяю. Няхай i ў змрочны час
Той жаўранак не пакідае нас.
Каліноўскі ачнуўся. Летні дзень за акном.
Побач з Кастусём на канапе сядзіць Марыська.
К а л i н о ў с к i
Марыська!

М а р ы с ь к а

Я.

К а л і н о ў с к і

Адкуль ты?.. Вось дык дзіва!
Няўжо ca мной нядаўна ты вяла
Размову тут, як не было святла?

М а р ы с ь к а

Ты сам сабе тут задаваў пытанні.

К а л і н о ў с к і

Якія?

М а р ы с ь к а

Разабраць я не магла.

К а л і н о ў с к і

I жаўранак спяваў, як на світанні?

М а р ы с ь к а

Спяваў, я чула, за акном тваім.

К а л і н о ў с к і

А можа, ты — не ты, a прывід з пушчы?

М а р ы с ь к а

Заплюшчы вочы! Так. Цяпер расплюшчы.
Пазнаў Марысю Ямант?
К а л i н о ў с к i
Не зусім.
Яна, са мной заручаная ўчора,
Сягоння заручаецца з другім.

М а р ы с ь к а

Адкуль такія чуткі?

К а л і н о ў с к і

Ад Віктора
Старжыцкага. Ад графа. Так ці не?..

М а р ы с ь к а

Граф пад замком. Пасаг мой не ў цане.
Зноў я з табой. Зноў сэрцы нашы з намі.
Мае — за год адбіла пяць атак
Рагнеды на чале з яе сватамі.
Ты да мяне, Кастусь? Ці проста так,
Каб глянуць на забыты дом дзявочы,
Наведаць той пакой, дзе жыў раней,
І пакаціць далей?

К а л і н о ў с к і

Заплюшчы вочы.
Ну, а цяпер расплюшчы ix хутчэй.
Пазнала?

М а р ы с ь к а

Не.
(Каліноўскі цалуе Марыську .)
О, родны мой! Той самы...

К а л і н о ў с к і

Хто?

М а р ы с ь к а

Пацалунак. Паліць, як агонь...
Ад хмелю галава ў Марысі Ямант
Зноў кружыцца i кроў штурхае ў скронь.
Цвіце сланечнік... Помніш?

К а л і н о ў с к і

Я нічога
Не забываў. Той самы я, што быў...
Ты толькі прозвішча майго былога
Не ўспамінай. Забудзь. Як я забыў!

М а р ы с ь к а

Забыць яго? Навекі?

К а л і н о ў с к і

Мне паўстанне
Вярнуць яго павінна.

М а р ы с ь к а

Альбо суд
Ваенна-палявы праз пакаранне?
Застанься тут. Сібіры ржавых пут
Ты не парвеш.

К а л і н о ў с к і

Бяры вышэй!.. Збаіцца
Пад свой нагляд прыняць мяне Сібір.
(Падыходзіць да шафы.)
Пакойчык ціхі... Кніжная паліца...
Твая?

М а р ы с ь к а

Мая. Тут Гётэ i Шэкспір.
К а л i н о ў с к i
Тут лёсы нашы... Каб маглі праліцца
Слязьмі, то затапілі б паўзямлі.
Хто мы з табой? Бед непазбытых дзеці.
Мантэкі гнеў, нянавісць Капулеці
Вякі з парогаў нашых не змялі.

М а р ы с ь к а

Няшчасці пагражаюць нам расправай...
За грэх які? За шчасце спаць на правай
Тваёй руцэ. Спаць бесклапотным сном.
Мой любы! Я сама прыйшла ў твой дом,
На двор шырокі — лёгкаю хмарынкай,
На ціхі ганак — дробненькім дажджом,
У ложак твой — маленькаю дзяўчынкай.
Цяпер ты гаспадар мой, а не госць.
Пакойчык наш утульны прыбірала
Не я, а служка верная — мілосць.
Цябе чакала я... i прычакала,
Кастусь!

К а л і н о ў с к і

Я за Геленай пасылаў
Ганца,не за табой.

М а р ы с ь к а

Мне ўсё вядома.
Ганец твой запрашэнне перадаў
Мне, а не ёй... Не асуджай Арцёма...

К а л і н о ў с к і

Арцём асудзіць нас.

М а р ы с ь к а

Няхай. Маўчы.
Лес не для слоў прызначыў нам спатканне.
Я дзверы ўсе замкнула, а ключы
Каханню аддала на захаванне.
К а л i н о ў с к i
Ты плачаш?

М а р ы с ь к а

Глупства. То замілаванне,
Мой любы, а не горыч льецца з воч.
Каб ты не бачыў слёз, мы зробім ноч:
Акно зачынім i апусцім штору,
Насуперак Старжыцкаму Віктору.
Сватанне
Той жа пакой. Акно расчынена.
Марыська i Кастусь сядзяць на падаконніку.
Яны развітваюцца.

К а л і н о ў с к і

Звініць паветра ад чмялёў i пчол!