Роберт Миңнуллин - Мәхәббәтле көзләрем / Осень, полная любви

Миңа синең бер сүзең дә җитә,
«Сөям!» дигән булса ул сүзең.
Тик андый сүз еш әйтелми икән,
Бигрәк тансык икән ул көзен…

Чәчләремнән бер сыйпавың җитә,
Кагылуың җитә иңемә…
Кайчак уйлап куям: бу дөньяда
Бәхетледер, ахры, мин генә.

Әйтим инде тагын ни генә?..

Җырлый белмим,
Мин бии дә белмим,
Бик күп эшләр килми кулымнан…
Аптырагач, шигырь язам менә,
Ярый әле шагыйрь булынган…

Яза-яза шулай юанам мин,
Күңелемне шулай бушатам.
Нидер язган булам…
Үз-үземне
Мин исәргә кайчак охшатам.

Кемгә кирәк минем язганнарым?
Кемгә кызык мнем хисләрем?
Шул хисләрдән иләс-миләсләнеп,
Шигырь язып узган кичләрем?

Үземә бик газиз уйларымны,
Кичерешләремне кем аңлар?
Кемнәр аңлар хәлләремне минем?
Аңлаучылар булса, кем алар?

Шигырь аңлаучылар күп булалмый…
Йөзгә бердер алар, меңгә бер…
Шул да җитә миңа…
Язганнарым
Кирәк булыр әле кемгәдер…

Быелгы кыш ни өчендер
Яшьлектәге кыш кебек…
Тик икәү йөргән урыннар
Хәзер инде буш кебек.

Яшьләр хәзер бураннарда
Парлап йөрмидер кебек,
Алар кышның аклыкларын
Бер дә күрмидер кебек…

Салкында туңып йөрергә
Алар шул юләр түгел…
Бездә генә иде бит ул
Юләр хис, юләр күңел.

Уйласаң, ул юләрлекләр
Калды инде и ерак…
Яшьләр хәзер акыллырак,
Алар бездән кыюрак.

Аларның кар-бураннарга
Китмидер бик исләре.
Аларның үз бураннары,
Аларның үз хисләре…

Мин генә ул, юләрләнеп,
Буранда йөргән булам…
Нишләптер бик сагындыра
Яшьлектә йөргән буран.

Минем күңел үзгәрүчән,
Аязучан болытлы.
Минем күңел бик үзсүзле,
Ташка үлчим холыклы…

Миннән сорап торамыни?
Әйләнә ул агымга;
Әйләнә йә талгын җилгә,
Әйләнә йә давылга.

Әйләнә ул буранга да,
Әйләнә ул утка да…
Юк аның тынып торганы
Бер генә минутка да.

Күңелнең нечкә кыллары
Кайчак шундый тартыла,
Ярсу уйлар тик торганнан
Ярларыннан аркыла!

Мөлдерәмә тулы күңел…
Юкка тулмыйдыр инде.
Бик еш тулмас иде дә ул,
Үзем шундыйдыр инде…
Шунсыз булмыйдыр инде…

Бүген туган тел бәйрәме…
Бәйрәм итәр чакмы соң?
Сүндерми ничек сакларга
Туган телнең чаткысын?

Туган телебез бер сүнсә,
Ул кабаттан кабынмас…
Ул чагында туган телдә
Сөйләшүче табылмас…

Сөйләшеп калыйк, сөйләшик
Без туган телле чакта,
Үзебез татар чакларда,
Телебез тере чакта…

Үзебезнең телебездә
Сөйләшик бер туйганчы,
Безнең туган телебезне
Бөтенләй дә тыйганчы,

Язып элгәнче: «Татарча
Сөйләшергә ярамый!»
Сөйләшеп калыйк, бернинди
Киртәләргә карамый…

Сөйләшсәк, безнең телебез
Калыр, бәлки, исән дә…
Бигрәк газиз шул телебез,
Ниләр генә дисәң дә…

И телсезлек, и өнсезлек…
Ул безнең канда инде…
Үз илеңдә үз телеңдә
Сөйләшә алма инде…

Мин биектә очып барам…
Мин кояш янында ук.
Юк, янында гына түгел,
Ул минем җанымда ук…

Кояш белән узышабыз…
Малай чактагы кебек.
Очам мин, очам, кояшны
Узачагымны белеп…

Уйный кояш минем белән…
Ул кочакта, учымда.
Ул күңелем куенында,
Ул каләмем очында…

Бу шигырьне дә кояштан
Мин илһам алып яздым,
Каләмемне шушы алтын
Кояшка манып яздым…

Малым да юк, багым да юк,
Башкалар кызыгырлык;
Дәртем дә юк, рәтем дә юк,
Йөземгә сузылырлык…

Бай да түгел, хәерче дә…
Мин сезнең кебек кенә.
Байлыкка мин, нишлим инде,
Карыймын көлеп кенә.

Көләм инде аптырагач,
Кулымнан килмәгәчтен…
Тагын кемнән көлим инде,
Үземнән көлмәгәчтен?..

Алай дисәң, байларның да
Миннән артык җире юк…
Ярый әле миндә, димен,
Комагайлык чире юк.

Тыя беләм нәфесемне,
Ерак йөрим хәрәмнән.
Эшләп тапкан мал кадерле! –
Яздырмасын хәләлдән!