Гөлүсә Батталова - Бер йотым бәхет / Глоток счастья (на татарском языке)

Богауланган горурлыгы,
Тарайтканнар ызанын.
Күпне күргән халкым, әмма
Югалтмаган иманын!

Онытмаган бисмилласын,
Манаралар ауганда.
Аллам диеп яуга кергән,
Күктән кургаш яуганда.

Калдырмаган уразасын,
Калдырмаган намазын,
Бер ишетергә тилмереп
Тансык азан авазын.

Мең кат үлеп терелгән без,
Мең кат көлдән яралган.
Имансызлар арткан саен,
Бездә иман яңарган.

Кемнәр безгә кизәнмәгән,
Кемнәр безне сатмаган…
Ничек исән калыр идек —
Безне Алла саклаган.

Учларымнан гүя уйларыма
Тәгәрәште гәрәбәләрем.
Муенсамы? Түгел. Мәрҗәннәрем —
Чал тарихка тәрәзәләрем.

Вакыт могҗизасын колачларга
Җитәр микән акыл куәте?
Һәр бөртектә  –  мәңгелекнең коды,
Һәрберсендә  –  дөнья сурәте.

Ташка әверелгән агач суты —
Миллион еллык ылыс чәере.
Гәрәбәләр аша галәм күргән
Мин генәме заман сәере?

Күзләр томаланган ялган белән —
Үз тарихы һәрбер дәвернең.
Гәрәбәдән хакыйкатьне эзләп
Бәргәләнгән чагы бәгырьнең.

Кыйтгаларны гизгән хуннар эзе —
Майялардан калган хәрабә…
Синең хәтер тарихлардан өстен,
Чын дөресен сөйлә, гәрәбә!

«Диңгезләрнең күз яше» ме синдә —
Безнең җан да яшькә манчылган!
Гәрәбәләр учта тәгәрәшә —
Фал китабы гүя ачылган.

«Кояш хәзинәсе»  –  ташларымда —
Җир-ананың садә рәвеше.
Муенсамы? Түгел. Гәрәбәләр —
Мәңгелекнең тугры дәрвише.

Бөек Кытай диварында
Татарымның эзе калган.
Ат өстендә гасыр кичкән,
Ташка баскан сүзе калган.

Башны чөяр горурлыгым
Кадакланган җир астына.
Мин татармын, дисәм, дөнья
Кыргый, диеп, ник ятсына?

Җиңелүләр белмәгән рух
Калкып куя ара-тирә.
Зур тарихлы бөек халык
Ясак түләп яши бирә.

Чигәләрне кыса шөбһә —
Урдабызны таратканнар…
Кайсы чорда туды икән
Башымдагы тараканнар?

Кирмәнебез капкалары
Дары исен онытмаган!
Минем инде күңел күгем
Мең биш йөздә болытлаган…

Казансуда бүген дә мин
Шәйлим әле кара каннар…
Биш гасырга соңга калган
Башымдагы тараканнар.

Татар бугазына чаклы
Эчәр су да, җыяр ризык.
Яшәү түгел, җан асрыйбыз
Дәшми генә, эчтән сызып.

Мәйдан тотар акбүз атның
Ялын читләр тараганнар…
Бөек татар кавеменнән
Башымдагы тараканнар.

Кар өстенә ишеп, яңгыр яуды,
Иртә җиткән кышка үчегеп.
Юллар тайгак. Начар җайдак, ахры, —
Акыл керде безгә, кичегеп.

Кар өстенә ишеп, яңгыр яуды,
Эретмәкче булып дөньясын.
Өлгермәде. Бозга әйләнгәндә,
Тамчылар да җуйды кыйбласын.

Болытларга карап, мең рәнҗедек —
Юешләнде мамык бияләй.
Күкләр биек, уй җитмәслек биек,
Безгәме соң аны иярләү!

Мең мәшәкать төртеп тишеп чыккан
Мең ямаулы тормыш сүрүе —
Кар өстенә ишкән яңгыр төсле,
Мең хыялның туңып сүнүе.

Кар өстенә ишеп, яңгыр яуды,
Тарих белми, дидек, бу хәлне!
Сизми калдык, мәңгелекнең эзе
Боз астында калып күгәрде.

Сизми калдык, шушы тайгак көндә
Дөнья җыйган үзгә нәкышен.
Болытларга карап рәнҗегәндә,
Күрдекме соң күкләр рәнҗешен?!

Фикерләрем чуалган чак —
Аңларга тырышмагыз.
Өченчекөнге буранда
Адаштым… Булышмагыз…

Фикерләрем чуалган чак —
Исәр дип әрләмәгез.
Кысалардан чыгып китсәм —
Кыйнагыз. Жәлләмәгез.

Фикерләрем чуалган чак —
Атлыйм да, атламыйм да.
Гөнаһ җыйган үз җанымны
Аклыйм да, акламыйм да.

Фикерләрем чуалган чак —
Табигатькә дәгъвам юк.
Гаярьлеген көчкә тыйган
Йөрәгем бар. гәүдәм юк.
Мин  –  фәрештә валчыгы, дип,
Күк катына вәгъдәм юк.