Уильям Шекспир: Sanety

Lublu, ale, badaj, maŭču pra toje,

Lublu macniej, a skaža chto — słabiej.

Toj pradaje pačuccie załatoje,

Chto pra luboŭ kryčyć la ŭsich dzviarej.

Pačatak byŭ i ŭ našaha kachannia,

Ciabie vitaŭ ja piesniaju svajoj,

Jak Fiłamiel, ad zmroku da svitannia,

Pakul nie pryjdzie leta za viasnoj.

I nie tamu, što leta horš pradviesni,

Kali noč moŭkła, słuchajučy spieŭ.

Uvosień les uvieś spiavaje piesni,

Akordy dzikija zlatajuć z dreŭ.

Zamoŭk i ja, padobna Fiłamieli,

Kab piesni cichija pryvabu mieli.

Jakaja muza biednaja maja,

Kali joj treba praspiavać ab tym,

Chto lepš chvalenniaŭ našych udvaja

U naturalnym vyhladzie svaim.

Nie dakaraj, kali zamoŭkniem z joj.

U lustra hlań. Abličča ŭbačyš tam,

Jakoje nadzvyčajnaj pieknatoj

Vyšej taho, što ja davaŭ ci dam.

Vialiki hrech pryniaŭ by na dušu,

Svajoj chvałoj zabłociŭšy krasu.

Ja vobraz tvoj nie ŭ vieršy zapišu,

Ja lepš jaho u sercy praniasu.

Papraŭdzie, lustra bolš tabie daje,

Čym tvory mohuć pieradać maje.

Ty dla mianie starejšaju nie stanieš,

I ŭ pieršy dzień, i sionnia — ty adna,

Choć try zimy zryvali z dreŭ ubranni,

Jakija im prynosiła viasna,

Choć try viasny zmianilisia na lety,

Za letam vosień žoŭtaja išła,

Byŭ trojčy krasavik viasnoj sahrety, —

A ty — ŭsio, jak i ŭ pieršy dzień, była.

Na žal, krasa znikaje pakryjoma,

Jak niknie cień ad soniečnych hadzin.

Pryvabnasć, što zdajecca nieruchomaj,

Niabačny vokam maje ruch adzin.

Pakul jašče ty nie była na sviecie,

Byŭ roskvit i zachod u kožnym lecie.

Luboŭ maja nie idałapakłonstva,

A moj kachany idałam nie josć,

Choć pra jaho, jamu piaju biaskonca,

Jahonuju ŭsłaŭlaju pryhažosć.

Siahonnia, zaŭtra, jon usio pryhožy,

Jon budzie viečna ŭ charastvie takim.

Tamu i vierš moj biez jaho nie moža,

Piaje pra adnaho, žyvie adnym.

Krasa, Pryjaznasć, Cnota mnie tak luby,

Krasu, Pryjaznasć, Cnotu słaŭlu ja.

Jany — jak koła, u jakim ja ŭsiudy

I u jakim usia luboŭ maja.

Krasu, Pryjaznasć, Cnotu — ŭsie try siły

Žyccio ščasliva ŭ im adnym złučyła.

Kali u chronikach starych časoŭ

Čytaju ja pra rycaraŭ i łedzi,

Jakija znali charastvo, luboŭ,

Žyli, zmahalisia, ŭmirali niedzie, —

Tady zdajecca, što u sprobach tych

Skazać pra ruki, ŭsmieški vusnaŭ, vočy

Najlepšy kožny z piesniaroŭ starych

Namalavać tvoj dziŭny vobraz choča.

Ty — nadzvyčajny charastva uzor.

U tvorach ich — tvoj cień adlustravany:

Ciabie nie bačyŭšy, chto daŭ by ŭ tvor

Tvoj čaraŭničy vobraz niezraŭnany?

A my, sučasniki, choć bačyć možam,

Skazać nie možam dobra ab pryhožym.

Ni pradčuvanni, ni praročy duch,

Što adkryvaje dzień nastupny svietu,

Nie viedajuć, nie skažuć, ci dajdu

Z taboj, luboŭ, da vyznačanaj mety.

Jak miesiac projdzie praz zaćmienni ŭsie,

Z svaich praroctvaŭ Aŭhur sam smiajecca.

Nastupny dzień ziamli ŭsioj mir niasie

Pad zasienniu alivavaha vieccia.

Tak i luboŭ maja: ŭ vianku nadziej

U viečnasć projdzie cieraz vierš sardečny.

Smierć strašnaj moža być dla tych ludziej,

Jakija z ciemry nie vychodziać viečna.

Moj hordy, niepakorny, ščyry vierš, —

Ty despataŭ usich pieražyvieš!

Što b ja ŭ pamiaci ludskoj znajšoŭ

Nie skarystanaje tabie na chvału?

Što novaje skazaŭ by pra luboŭ,

Kab i ciabie najlepiej prasłaŭlała?

Ničoha, peŭna! Jak u dniach byłych,

Kali my tolki strelisia z taboju,

«Lubi-maja» — hučyć z radkoŭ maich

Na novy ład malitvaju staroju.

Luboŭ adviečnuju i novuju prytym

Nie skryŭdzić čas i nie zakryje pyłam, —

Listom papiery stanie jon rudym,

Kab zapisy na im svaje rabiła.

Što nam luboŭ dała u pieršy raz,

Žyć budzie viečna, navat i biez nas.

Ty nie kažy, što serca ŭ paniaviercy,

Choć zmienšyŭsia ahoń, napeŭna, ŭ im.

Maja duša ŭ tvaim bytuje sercy,

Z im razłučycca — jak z saboj samim.

Kachannia dom! Pasla ŭsich vandravanniaŭ

Takim, jak byŭ, stračajusia z taboj,

Kab hańby sled pry pieršym ža spatkanni

Admyć svajoj haračaju slazoj.

Choć, jak usie, i ja z kryvi i płoci,

Ale nie vier nikoli tym usim,

Što moh by ja svajo sumlennie zbłocić

I nie viarnucca da ciabie zusim.

Na sviecie radasć mnie adna ty, cviecie?

Što biez ciabie mnie ŭ tym prastornym sviecie?

Na žal vialiki, heta nie mana!

Błukaŭ ja skroź, dzie varta i nie varta

I stała mnie, jak błazniuku, cana,

Sama luboŭ mnie stała niby žartam.

Papraŭdzie, tak: ja kryva, ŭpierakos

Hladzieŭ na ŭsio, što dobraha byvaje.

Dy los mianie praz chiby ŭsie pranios,

Ty znoŭ mnie lubaj stała, darahaja.

Ja ni hrachoŭ, ni praŭdy nie taju,

Niachaj spakusa serca nie tryvožyć.

Siabie naviek tabie ja addaju,

A boh kachannia chaj mnie dapamoža, —

Kab prytuliła da svaich hrudziej,

Kab nieba stała dla mianie bližej.

Ja zhodzien z tym, što dola mnie nie maci.

Jana na mnie pastaviła piačać:

Prymusiła ciažkoj štodzionnaj pracaj

Dla isnavannia srodki zarablać.

Jak farbavalščyk sam afarbavany,

Taksama ja adznačan ramiastvom.

Kamu pašana, a kamu zahana

Adnym i tym ža vybita klajmom.

Ty pamažy pazbycca mnie chvaroby.

Ja vocat vypju, ŭsio, što skažaš ty.

Ja nie admoŭlusia, aby dapamahło by,

Ad samaj najharčejšaj harkaty.

Maja lubimaja! Najlepšaj rady

Ja dačakaŭsia b ad tvajoj spahady!

Tvaja spahada i zamiłavannie

Prykryjuć sled haniebnaha klajma.

Mnie abyjakavym ckavannie stanie,

Pakul sa mnoju budzieš ty sama.

Tvaje pachvały ci tvaje dakory

Mnie pryniasuć patolu abo žal.

Ty dla mianie adna va ŭsim prastory,

Ja pry tabie, jak zakavany ŭ stal.

Ja ad siabie adkinuŭ tak daloka

Ŭsio, što lislivasć ci chłusnia viadzie,

Kab ich i sledu nie było navokał,

Kab ich nie bačyć, nie pačuć nidzie.

Panuješ ty adna ŭ mianie na sercy,

Mnie biez ciabie ŭsio niežyvym zdajecca.

Pasla razłuki — zrok moj staŭ u sercy,

A vočy byccam jak čužyja mnie.

I ŭsio, što moža mnie ciapier sustrecca,

Mianie nieraspaznanym abminie.

Niby viduščy i slapy nibyta,

Hladzić na sviet zbiantežany pahlad,

Zabyty kvietki, ptuški ŭsie zabyty,

A uva ŭsim tvoj vobraz vinavat.

Jakija b dzie ja rečy ni pabačyŭ, —

Usio z tvajoj nitujucca krasoj.

Varona krača, hałubok zapłača,

Zastohnie mora — ŭsiudy vobraz tvoj!

Taboju poŭny, ja nie zdolny ciamić

Taho, što zvyš maja prynosić pamiać.

Niaŭžo, chvałoj tvajoju uviančany,

Atruty carskaj — lostak — vypiŭ ja?

Ci čaraŭnictva talent nadzvyčajny

Dała na dolu mnie luboŭ maja?

Dakul siahnuć jaho pramiennie moža,

Stvaraje jon uzory pieknaty.