Уильям Шекспир: Sanety

I zroksia — praz ciabie — svaich ža słoŭ.

Ja klaŭsia ščyrasci tvajoj i łascy,

Kazaŭ, što lubiš i addana mnie,

Zmušaŭ svaje ja vočy zakryvacca

Na praŭdu ŭsiu, kab vieryć toj manie.

Ale nie ŭ tym najbolš ja vinavaty:

Paklaŭsia ja, što ty pašany varta!

Boh Kupidon, zasnuŭšy u hajku,

Pakłaŭ pachodniu la siabie pry boku,

A nimfa, ŭziaŭšy hałaŭniu ŭ ruku,

Jaje zhasiła ŭ ručai hłybokim.

Vada, nahreŭšysia ahniom sviatym,

Chvaroby lečyć ad taje časiny.

A Kupidon nie haravaŭ pa tym:

Ahoń zdabyŭ z vačej majoj dziaŭčyny.

Kab toj ahoń paznać jak maje być,

Jon zakranuŭ mnie serca niečakana.

I voś jano ad toj pary balić,

Ručej hajučy nie ŭhaiŭ mnie rany.

Paznaŭ ja ŭsio ž: z lubimych mnie vačej

Dastanu leki ja za ŭsio chutčej.

Znianacku zadramaŭ kachannia boh.

Pachodnia la jaho z ahniom jurlivym.

Prybiehli nimfy. Son im dapamoh:

Adna ŭchapiła toj ahoń imkliva.

Zastaŭsia abiazzbrojeny ŭładar,

Jaki spaliŭ bahata pałkich sercaŭ.

A skradnica taki niabiesny dar

Vadoju zaliła ŭ kryničnaj rečcy.

Ahniom nahretaja, z časiny toj

Hajučaj stała dla mužčyn krynica.

I ja chadziŭ, kab lekavaj vadoj

Mnie ad svajoj chvaroby jak pazbycca.

Nahreć vadu luboŭ dapamahła,

Zhasić luboŭ krynica nie zmahła.

Pierakład: Uładzimir Duboŭka

Biełaruskaja Palička: http://www.knini.com