Уильям Шекспир - Sanety

Z istot pačvarnych anhiełaŭ pryhožych

Stvaryć jon moža — hetakich, jak ty.

Praŭdziva pieršaja pryčyna — lostki,

I rozum prahna trunak hety pje.

A vočy kielich nalivajuć porstka —

Jamu da smaku i samim sabie.

Kali atruta — los daruje hrech im,

Pakaštavać — im daviałosia pieršym.

Chłusiŭ ja u svaich raniejšych piesniach,

Što nielha mnie ciabie lubić macniej.

Nie viedaŭ ja, što połymia pradviesni

Mahło pasla hareć jašče zyrčej.

Kali hladžu ja na padziei času,

Dyk baču, što vypadkaŭ milijon

Razłučyć tych, chto b viek nie razłučaŭsia,

Niazłomny samy vykraslić zakon.

Na žal, spałochaŭšysia tych zdarenniaŭ,

Ja nie skazaŭ tady jak maje być:

Sumniennie mnie nie pryniasie zbaviennia,

A ja lublu, jak nielha bolš lubić.

Luboŭ — dzicia. Dadać by varta toje:

Jana rascie, jak i usio žyvoje.

Nie budziem škodzić złucy sercaŭ dvuch;

Luboŭ luboŭju zvacca nie pavinna,

Kali jana mianiajecca ad skruch

Abo ŭ jakuju čornuju hadzinu.

Luboŭ — majak u časie navalnic,

Jana, jak zorka, z ciomnaj chmary hlanie

I karablu z hrymot i bliskavic

Pakaža šlach nadziejny ŭ akijanie.

Luboŭ nie mierycca na tydni, dni,

Jana biaskonca, jak žyccio na sviecie,

Choć moža čas ružovyja ahni

Zhasić na joj, jak na ružovym cviecie.

Jak chto b niapraŭdu słoŭ maich davioŭ,

Dyk nie isnuje, značycca, j luboŭ.

Abvinavać mianie va ŭsich hrachach,

Kali takoje maješ ty žadannie, —

Što stanaviŭsia na haniebny šlach,

Nie prasłaŭlaŭ ja našaha kachannia;

Što dałučaŭsia da takich siabroŭ,

Jakija z dobrym słovam nieznajomy,

I što pa voli čatyroch viatroŭ

Na vietraziach usich išoŭ ad domu.

Kab hrech moj ciažki staŭ jašče ciažej,

Maju svavolu kiń na tyja šali.

Hlań strohim pohladam tvaich vačej,

Aby na smierć mianie nie pakarali.

Pierakanacca tolki mieŭ na mecie,

Jakuju moc kachannie maje ŭ sviecie.

My užyvajem vostryja prysmaki,

Kab apietyt uzniaŭsia da jady.

My ziełle pjom ad lichaty ŭsialakaj,

Kab asiarodak čystym byŭ zaŭždy.

Voś tak i ja, z tvajho zamiłavannia

Na sercy mieŭ łahodu i spakoj.

Kali chvareŭ, dyk praz svajo žadannie

Zmahacca z vydumanaj lichatoj.

I zachvareŭ urešcie nie na žarty,

Lakarstvy horkija advažna pju.

A što było va mnie pašany varta,

Pakinie z lekami dušu maju.

Uciamiŭ ja: atrutaj stanuć leki,

Kali luboŭ pakinie čałavieka.

Pitvom z sireninych piakielnych sloz

Ja upivaŭsia, mabyć, nieadnojčy.

Na straty mnie žurbu prynosiŭ los,

Nad vyjhryšam z arbity lezli vočy.

Jakich pamyłak nie było ŭ toj čas,

Kali ja čuŭ siabie ŭ viaršyni ščascia:

To, jak u trascy, žar apošni has,

To znoŭ pałaŭ ahniom šalonaj strasci.

Dabra ŭ błahim tady ja nie znajšoŭ:

Niadola robić dobraje najlepšym.

Kali z razłuki vierniecca luboŭ,

Jana namnoha stanie tryvalejšaj.

Tak pasla straty znoŭ znachodziŭ ja

Svajo bahaccie bolšym utraja.

Tvaje pakuty nas iznoŭ zjadnali.

Ad hora sam ja hnuŭsia u duhu,

Bo niervaŭ mnie sa stali nie kavali,

Ich raŭnavać da miedzi nie mahu.

Kali tvoj smutak, što dała razłuka,

Padobny byŭ ci byŭ taki, jak moj,

Dyk viedaju, z jakoj piakielnaj mukaj

Chadziła ty sciažynkaju svajoj.

A ja, tyran tvoj, nie znajšoŭ i času,

Kab choć uzvažyć zła tvajho ciažar.

Našto ž adčaj nad nami razasłaŭsia,

Zakryŭ žurboj svajoj uvieś abšar?

Ja adpusciŭsia na ŭsio błahoje.

Pavinny ž adpuščennie dać aboje.

Lepš być błahim, čym, nie byvaŭšy im,

Ciarpieć biazvinna ŭsiakija napasci.

Niama nijakaj radasci i ŭ tym,

Kali nam niechta vyznačaje ščascie.

Jak moža čyj razbeščany pahlad

Mnoj kiravać, majoj kryvioj impetnaj?

Ja hrešny? — Tak! Ale hrašniej naŭrad,

Čym vy, špiki, z svajoju apramietnaj!

Ja — heta ja. A vy učynak moj

Svajoju mieraj mierycie staranna.

Kali suddzia — harbun, dyk za suddzioj,

Z svajho žadannia, ja harbatym stanu?!

I nie kažycie, što na sviecie ŭsim

Nikoha dobraha niama zusim!

Navošta mnie darunak tvoj — tablicy?

Natatki ŭsie u pamiaci majoj.

I tak zapisany, što im skryšycca

Pryjšłosia b tolki razam z hałavoj.

Ty budzieš žyć až da taje časiny,

Pakul darešty zniščycca, na tło

Usio, što da cudoŭnych uspaminaŭ

Skarbnicaju nadziejnaju było.

Kali natatkam ščyraha kachannia

Takija schovy daviałosia mieć,

Niachaj lepš niekamu darunkam stanie

Tablic chałodnych marmur abo miedź.

Chto choča mieć dla pamiaci darunki,

Nie vieryć toj u moc ułasnaj dumki.

Nie spadziavajsia, čas, što ja inakšy!

Ŭsie piramidy — cud mały zusim.

Na novy ład starjo panicavaŭšy,

Jak dasiahnienniem, chvališsia ty im.

Naš viek karotki. Dziva ŭ tym jakoje,

Kali starjo za navinu daješ.

Zdajecca nam, i my stvarajem toje,

Što stvorana ŭ minułym časie lepš.

Navošta mnie usie tvaje tablicy?

Minułyja i sionniašnija dni

Ty apranuŭ takoju niebylicaj,

Što nie adrozniš praŭdu ad chłusni.

Ja klaŭsia ŭ tym, što byŭ i budu viernym,

A na ciabie uvahi my nie zvierniem.

Z adnoj kałyski ščascie i niaščascie,

Dy ŭ ich niama adnolkavych daroh:

Ci možna kvietkaj u vianok papasci,

Ci pustazielnaj byłkaju ŭ bylnioh…

Luboŭ maja niapeŭnasci nie znaje,

Bahaccie joj nie pryniasie biady.

Jana palitykanaŭ abminaje

I pahardžaje imi zaŭsiahdy.

Navošta joj takija mudrahiercy,

Jakija tvorać na karotki čas?

Luboŭ žyła i budzie žyć u sercy,

Ŭ jakim ahoń sumlennia nie pahas.

A tyja ŭsie biazhłuzdyja stvarenni

Svajoju smierciu nam daduć zbaviennie.

Navošta mnie durackaja pašana

Ciahać nad niekim niejki bałdachin?

Našto dla viečnasci staracca stanu,

Kali jana nie jdzie dalej ruin?

Nie bačym my, jak padchalimaŭ zhraja

U panski kut paŭzie na žyvacie?

I chleb zdarovy na prysmak mianiaje,

Jak byccam ščascie z harkaty rascie?

O, nie! Dazvol tvajmu addacca sercu,

Prymi moj biedny, ale volny dar,

Jaki nie byŭ u rabskaj paniaviercy,

I stań jamu, jak ja tabie, ŭładar.

Preč stukačoŭ! Dla čystaha sumlennia

Nie strašny ni paklopy, ni hanienni.

Moj luby chłopčyk! Ty adzin-adziny

Kiruješ časam, ličyš nam chviliny.

Pakul rascieš i pryhažeješ, vianie

Tvaich prychilnikaŭ zamiłavannie.

Kali tabie ŭładarnica-pryroda

Nie choča dać u čas nastupny chodu,

Dyk dla taho, kab chitrasciu takoju

Spynić jaho uładu nad taboju.

Vyscierahajsia ty jaje usio ž tki,

Paškadavaŭšy, pakaraje žorstka:

Addasć ciabie, jak tolki pryjdzie rata,

Jana biez žadnaj litasci ŭ adpłatu.

Krasuniami nie zvaŭ nichto čarniavych,

Choć sapraŭdy jany krasuni josć.

Читать дальше