Віялета Пачкоўская - Арэхападзенне

я хачу цалаваць снег
на тваіх валасах
шкада, што яшчэ далёка да зімы
цёплыя рукі пазбаўленыя
права патрабаваць сагрэцца
і вушы трамваяў
не абрастаюць белым пухам
хутчэй бы згубіць дзе-небудзь
парасон
каб без згрызотаў сумлення
папрасіць восень
сабраць свае рэчы і сысці
каб без сораму
цалаваць снег на тваіх валасах
пакуль святлафор не ўсміхнецца зялёным
і машыны не пачнуць сігналіць
прыспешваючы нас перайсці дарогу
мы пяройдзем
а мо нават перабяжым
і спынімся ля пераходу
каб вярнуцца назад
каб зноў чакаць зялёнага
і цалаваць снег на валасах

За спінай залева
Ізноў залівае пра сны
А я не ведаю
Куды мне схаваць
І з чым зрымаваць
Сваю шчаслівую рожу
Схаваю у метро
Хоць нягожа
Так усміхацца, хай сабе шчыра
На людзях
Я столькі б хацела
Усім пра цябе расказаць
Але выходжу
З сябе на «Плошчы Якуба Коласа»
І парушаю тваю
Памежную зону
А ў мяне толькі польская віза
І два талоны
На верхні транспарт
І ніякай страхоўкі

Не бойся, распранайся, мы ідзем
Выколваць вочы ночы. Жнівень. Твой
Салёны смак і водар палыновы
І я — метафара the best да слова восень
Нам хопіць органаў пачуццяў адшукаць
Чарговы ўсход і філасофскі камень
Нам хопіць перашкодаў, каб забыць
Свае імёны і чужыя хайку
Я расцякуся па тваёй крыві
Ты зацвярдзееш у маіх касцях
Ты быў
Я буду
А цяпер мы ёсць
І немагчыма зашпіліць маланку
На голай праўдзе й патаўсцелай ночы
Я затушу апошніх светлячкоў
Не бойся, распранайся, мой анёле
Не бойся, дай руку
Я твая восень

акуляры надзелі лужыны
падабрэлі cям-там батарэі
напужаныя першай сцюжаю
пажаўцелі лісты, захварэлі
і гарбаты на вечар мала
і на пенсію парасон
уцякаю пад пакрывала
ад пакроўскіх маразоў

пасыплю свой голаў снегам
апошнім снегам, сабраным па горадзе
вось і вясна
а я не хачу, не маю права на яе
толькі перасоўвацца моўчкі па вуліцах
змяняць хранатоп сваіх думак
у межах мінулага тыдня
ты забудзешся? не
ты дакладна не забудзешся
ты проста станеш расчыненым акном
сумнай усмешкай у метро
пупышкай на каштане
што дачакаецца вясны
на якую я згубіла права
на якую мы згубілі ўсякае права

А лепшым быў той,
што кідаў манеты
жменямі ў стары аўтамат,
быццам залатыя зярняты.
І цэлыя вечары
расла, квітнела,
запаўняла сваім водарам
спачатку стромкія сходы,
пасля ўвесь старасвецкі шынок,
а ўрэшце наогул адчыняла дзверы
і выходзіла ў густы берлінскі дождж
музыка.
Я прыходзіла толькі дзеля яго.
Замаўляла каву й каньяк
і разбівалася аб прывідныя мелі
яго чарадзейства.
Прыходзілі адныя і тыя ж,
між сабой не знаёмыя,
вымешвалі лыжкай сваю адзіноту,
і ніводзін не асмельваўся
зрабіць хоць крок
у бок бога і ягонага
музычнага аўтамата.
Ноч расла
ракавай пухлінай,
напірала на дзверы,
а крэслы прырасталі да людзей,
як нагавіцы да наркамана,
і множыліся каменныя глыбы,
і дым падаў снегам,
і бог ставіў рэчы,
якіх не было.
А потым
А потым ён не памёр,
проста скончылася віза,
а лыжка сама залезла ў кішэню,
быццам палец святога.
Так, на памяць.

дождж за акном
абгрызае нечыя косткі
пускае слінкі да зямлі
а пасля шчанюком
ліжа рукі
цягне за ланцуг
тыркаецца мордай у кратавіны
разганяе мінакоў
і яшчэ добрую гадзіну
гуляецца з уласным адлюстраваннем
і бурбалкамі ў лужынах
кінуўшы мяне самотна стаяць
ля дзвярэй пад’езда
з грымасай здзіўлення
і змоклай торбай у руцэ

хаджу па вуліцах
і шукаю вясну

а знаходжу толькі
зялёных вусеняў трамваяў
што едуць у Вяснянку
усё так няшчыльна
а пасля скажуць:
харошая была пáра
проста начыталіся
аднолькавых кніжак
а сваёй не напісалі

Вільня-Вільня,
а ты такая,
што мае звіліны
самі ператвараюцца
ў твае тонкія вуліцы.

а ў Галандыі… а ў Галандыі харашо
там алычовае марозіва і дождж прайшоў
там можна гуляць басанож удваіх да ранку
або разгадваць пад ліхтаром крыжаванку
там можна карміць галубоў і паіць галубых
там можна смяяцца і біць гапату пад дых
а ў Галандыі… так, там так харашо!
колькі ўсяго ўбачыш, зайшоўшы ў кафэ-шоп!..